Najlepsi gracze w historii golfa (5/5)

Arnold Palmer, właściwie Arnold Daniel Palmer, ksywka The King. Razem z Jackiem Nicklausem i Garym Playerem tworzył tak zwaną " Wielką Trójkę"

Przyszedł na świat w Latrobe w Pensylwanii. Był amerykańskim golfistą, który był ogólnie uważany za jednego z najwybitniejszych graczy w historii tego sportu. Wygrał liczne imprezy zarówno PGA Tour jak i Champions Tour, którego historia sięga 1955 roku. Nazywany „Królem” jest jednym z najbardziej popularnych 20 gwiazd golfowych, jest częścią „The Big Three”, którą tworzył z Jackiem Nicklausem i Gary Playerem, którym się przypisuje popularyzację i komercjalizację tego sportu na całym świecie.

Palmer uczył się golfa od swojego ojca, Deacona Palmera, który był head professional i greenkeeperem w Latrobe Country Club, gdzie mógł towarzyszyć ojcu jak i uczyć się gry. Studiował na Wake Forest University, gdzie miał stypendium golfowe. Po śmierci bliskiego przyjaciela Buda Worshama zaciągnął się, do Coast Guard, gdzie służył przez 3 lata i miał czas, aby doskonalić swoją grę w golfa. Zebrał się w sobie i wrócił, aby uczestniczyć w zawodach. Jego zwycięstwo w 1954 roku w U.S. Amateur Championship nakłoniło go, aby spróbować Pro Tour. Palmer wygrał w 1955 roku Candian Open w swoim debiutanckim sezonie jak i następnie poprawiał swoja grę systematycznie w kolejnych sezonach.

Charyzma Palmera była głównym czynnikiem w tworzeniu golfa jako fascynującego wydarzenia telewizyjnego w latach 1950 i 1960. Swoje pierwsze poważne zwycięstwo odniósł w roku 1958 w Masters, uplasował wówczas swoja pozycje jako jednego z czołowych gwiazd golfowych a do roku 1960 był zarejestrowany jako pierwszy klient Marka McCormacka- agenta sportowego.

Swój pierwszy turniej wielkoszlemowy wygrał w 1958 roku i był to Masters. Następnie ponownie go wygrywa i dodatkowo 1960 roku zdobywa zwycięstwo w U.S. Open. W 1961 roku zdobywa puchar w British Open. W kolejnym roku (1962) zdobywa po raz trzeci zwycięstwo w turnieju Masters a po czwarte zwycięstwo w tym turnieju sięga w 1964 roku. 1961, 1965, 1967 i 1971 rok jest członkiem drużyny w najbardziej prestiżowym turnieju wszechczasów, czyli w Ryder Cup.

W 1960 oraz 1962 roku został uznany za najlepszego gracza roku PGA Tour. Zdecydowanie najlepszym okresem jego kariery golfowej był czteroletni okres od 1960 – 1964, gdzie zdobył w tym czasie 29 tytułów oraz zarobił ponad 400.000$ co w tamtym okresie było olbrzymią kwotą. W karierze wygrał siedem Turniejów Wielkiego Szlema i 62 turnieje w PGA Tour co stawia go na piątym miejscu w historii. Łącznie zdobył 94 zawodowych tytułów. Z rąk trzech prezydentów Stanów Zjednoczonych odebrał trzy różne odznaczenia z zasługi dla sportu. W Galerii Sław od 1974 a w 1998 roku otrzymał PGA Tour Lifetime Achievement Award.

Od 1971 roku Arnold Palmer jest prezesem i jedynym właścicielem Latrobe Country Golf Club a także prezesem pola golfowego Bay Hill & Lodge w Orlando na Florydzie, gdzie nabył te prawa wraz z grupą współpracowników w 1970 roku. Jednym z najsłynniejszych turniejów, które są rozgrywane pod jego nazwiskiem w obecnych czasach jest turniej Arnold Palmer Invitational, co rok rozgrywany na polu Bay Hill gdzie absolutnym championem w tym turnieju jest Tiger Woods, który zwyciężał turniej Palmera, aż ośmiokrotnie. Arnold Palmer zaprojektował w swoim życiu mnóstwo pól golfowych na świecie.

Gary Player (1.11.1935 - ....) ksywka "Black Knight", Mr. Fitness, "International Ambassador of Golf" najwięcej podróżujący sportowiec świata (podobno przebył 15 milionów mil), projektant ponad 300 pól golfowych na wszystkich kontynentach, jeden z pięciu zawodników w historii, którzy wygrali wszystkie cztery turnieje wielkoszlemowe. Łącznie Player zdobył aż 9 tytułów Wielkiego Szlema, co stawia go na czwartym miejscu w historii. Jeden z największych darczyńców i mecenasów sportowych w RPA. Wspólnie z Nicklausem i Palmerem tworzy "Wielką trójkę"
Urodził się w Johanesburgu w RPA. Wraz z dwójką rodzeństwa, został w wieku 8lat półsierotą, kiedy jego matka zmarła na raka. Golfa poznał przez ojca, który wszystkie wolne chwile poświęcał na golfa (doszedł do hcp 2!!), Gary nie był na początku zainteresowany golfem, jego ulubionymi sportami były rugby, pływanie i piłka nożna, nastawienie zmienił w wieku 14 lat i od tego czasu poświęcił mu całe swoje życie.

W roku 1953 w wieku 18 lat przeszedł na zawodowstwo i od razu zaczął dominować w golfie w RPA. W 1955 roku, kiedy przyjechał do Anglii, gdzie został poinformowany że nie ma szans zrobić kariery jako zawodowy golfista. T było wystarczającą motywacją by stać się jednym z najlepszych golfistów w historii. Po roku wrócił i wygrał Dunlop Masters, w tym samym roku wygrał jeden z 13 w swojej karierze South African Opens. Charakterystycznie się też ubierał głównie na czarno, twierdził, że czarny kolor przyciąga energię ze słońca. W 1959 wygrał swój pierwszy The Open i będąc wówczas najmłodszym zawodnikiem, który sięgnął po Turniej Wielkiego Szlema. W 1961 był na szczycie listy U.S Tour, gdzie zarobił 64.540.45 dolarów

Jest jednym z pięciu graczy którzy wygrali wszystkie turnieje wielkiego szlema (Hogan, Nicklaus, Woods, Sarazen), skompletował te zwycięstwa w wieku 29 lat w 1965 roku. Jest jedynym graczem w historii który skompletował zwycięstwa w British Open w trzech różnych dekadach 1959,1968,1974. W jego karierze wygrał 163 turnieje na sześciu kontynentach, w ciągu sześciu dekad, w tym 9 wielkiego szlema (co stawia go na czwartym miejscu w historii), 24 wygrane w PGA Tour i 19 w Champions Tour.

Napisał też wiele książek na temat golfa. W 1974 został uhonorowany nagrodą Bobby Jonesa przez USGA. Był jednym z rekordzistów World Golf Championship wygrał go 5 razy,w Brazylii wygrywając Open zagrał w 1974 59 uderzeń. Bardzo dużo podróżował w ciągu swojego życia spędził w samolotach ponad i przebył około 14 milionów kilometrów, tak jak żaden inny sportowiec. W latach 1955/82 wygrywał co najmniej jeden prestiżowy turniej rocznie. W 1961 roku był pierwszym nie amerykaninem który wygrał Masters. Jego pamiętne Masters to te z 1978 roku, kiedy miał stratę do lidera i wygrał grając 64 uderzenia. Jeden z największych darczyńców i mecenasów sportowych w RPA. W Galerii Sław od 1974.

 Jack Nicklaus (21.01.1940 - ...), a dokładnie Jack William Nicklaus, ksywka “Złoty Niedźwiedź” Jest częścią „Wielkiej Trójki" którym przypisuje się największy wkład w popularyzacji i komercjalizacji golfa na świecie

Po przejściu lekkiej formy choroby Heinego-Medina w wieku 10 lat rozpoczął przygodę z golfem (po namowach ojca, farmaceuty, w wolnych chwilach grającego w tenisa oraz golfa.) . Podobnie jak ojciec, w młodości Jack z sukcesami próbował się w różnych dyscyplinach, od pierwszego uderzenia to jednak golf został jego główną pasją. Jeszcze jako nastolatek, Nicklaus w pewnym momencie otarł się nawet o profesjonalną ligę baseball‟ową, zaliczając kilka udanych występów na studiach. Będąc pierwszy raz na polu przeszedł 9 dołków 51 uderzeniami. W wieku 13 lat zagrał 18 dołków w wynikiem 68 uderzeń. W wieku 13 czy 14 lat wygrywał turnieje na szczeblu międzyszkolnym, łamiąc przy tym pierwsze rekordy. Amatorską karierę rozpoczął po dostaniu się na Uniwersytet w Ohio, wygrywając między innymi w 1959 roku amatorskie U.S Open. Sukces ten otworzył mu drzwi do profesjonalnego golfa, który zaszokował zajmując rok później drugą pozycję w U.S. Open. Lepszy był od niego tylko Arnold Palmer – niekwestionowana golfowa legenda.

Gdy na poważnie rozpoczął karierę w 1961 roku, sukcesy posypały się jak z rękawa. Za szczególny cel ubrał sobie zwycięstwa w turniejach z Wielkiego Szlema – wygrywając w dwa lata po rozpoczęciu profesjonalnych zmagań Masters Kolejne lata występów w PGA Tour przynosiły następne sukcesy – zarówno w turniejach z Wielkiego Szlema jak i samym cyklu PGA. Prócz trzech słabszych sezonów pomiędzy latami 1968 a 1970, Nicklaus utrzymywał grę na wybitnie wysokim poziomie przez prawie trzydzieści lat. Dowodem na to są liczne triumfy – 73 zwycięstw w turniejach z cyklu PGA Tour, w tym 18 tytułów Major. Aż w ośmiu sezonach Nicklaus wygrywał również ranking zarobkowy, będąc pięciokrotnie wybieranym graczem roku sezonu PGA.

Zdobył aż osiemnaście tytułów w turniejach Wielkiego Szlema: Masters: 1963, 1965, 1966, 1972, 1975, 1986, US Open 1962,1967,1972,1980, The Open Championship: 1966,1979,1978, PGA Championship: 1963, 1971, 1973, 1975, 1980, stawiając go na pierwszym miejscu w historii. Poza tym zwyciężył w PGA Tour, aż 73 razy co z kolei stawia go na trzecim miejscu w historii Jest rekordzistą nie tylko w ilości wygranych Majors ale także w ilości drugich miejsc w Majors - 19 . Nicklaus jest jednym z 5, którzy w swojej karierze wygrali wszytskie turnieje Majors - Career Grand Slam . Jeden z 2 graczy, którzy zdobyli „Triple grand Slam”. Wygrał 115 zawodowych tytułów

Po rozegraniu ostatniego dołka na British Open w 2005 roku, w pełni poświęcił się swojej drugiej wieloletniej pasji – projektowaniu pól golfowych. Doradzać w tym aspekcie zaczął już w połowie lat sześćdziesiątych. Pierwsze w pełni zaprojektowane przez Nicklausa pole zostało otwarte w 1976 roku. Od tamtego okresu jego firma – „Nicklaus Design” opracowała ponad 350 pól golfowych rozmieszczonych w 39 krajach. „The Golden Bear” – który znajduje się w logo przedsiębiorstwa – aktywnie działał przy projektowaniu 280 z nich. . Poza grą Nicklaus zajmuje się również projektowaniem pól, działalnością charytatywną i pisaniem książek, jego „Golf my way” jest uznawane za jedną z najlepszych książek instruktarzowych. W Galerii Sław od 1974 a w 2008 roku otrzymał PGA Tour Lifetime Achievement Award

Źródło: PGA Polska

Najlepsi gracze w historii golfa (4/5)

Trzeci Wielki Triumwirat

Byron Nelson (04.04 1912 - 26.09.2006) a dokladnie John Byron Nelson Junior, ksywka Lord Byron. Razem z Benem Hoganem i Samem Sneadem, urodzonymi w odstępie 6 miesięcy w 1912, tworzył Trzeci Wielki Triumwirat w golfie.

Urodził się w Waxahachie w stanie Teksas, zmarł w Roanoke również w Teksasie. Wywodził się z bardzo religijnej rodziny – jego mama Madge Allen Nelson była baptystką, zaś ojciec John Byron Nelson był prezbiterianinem, który przeszedł na baptyzm po spotkaniu swojej żony. Cała rodzina Byronów była zaangażowana w życie kościelne. W wieku 11 lat Byron Nelson zachorował na ciężki tyfus, co poskutkowało obniżeniem masy jego ciała o blisko połowę, a także spowodowało trwałą bezpłodność. Jego przygoda z golfem rozpoczęła się na polu Glen Garden Country Club, gdzie w wieku 12 lat zaczął pracować jako caddy. 14 letni Byron wygrał swój pierwszy turniej caddych, wygrywając po 9 dołkowej dogrywce swojego kolegę Bena Hogana. Obaj rywalizowali i przyjaźnili się przez większą cześć dzieciństwa i na początku kariery zawodowej, ale szybkie sukcesy Nelsona, przytłaczały Hogana, i przyjaźń zmieniła w znacznie słabszą znajomość powiązaną respektem, podziwem i tolerancją. W 1934 roku Nelson objął stanowisko trenera w miejscowości Texarkana w Teksanie gdzie poznał swoją żonę Louise Shofner, z którą żył szczęśliwie przez 50 lat, aż do jej śmierci w 1984 roku. W kolejnych latach Nelson pracował jako nauczyciel w New Jersey, w Pensylwanii i Ohio. W międzyczasie pracował nad swoim własnym swingiem i dzięki swoim autorskim pomysłom (zamach bardziej pionowy, uważany jest za ojca nowoczesnego zamachu golfowego.

W swojej karierze wygrał 5 turniejów wielkoszlemowych ( Masters w 1937, 1942 roku, U.S. Open w 1939 roku, PGA Championship w 1940 i 1945 roku), co stawia go na 14 miejscu listy wszechczasów, zdobył 64 tytuły zawodowe w tym 52 w lidze PGA Tour co jest 6 najlepszym wynikiem wszech czasów. Mimo wielu zwycięstw i tytułów Nelson znany jest przede wszystkim z wyników jakie osiągnął w 1945 roku, w którym wygrał 18 turniejów z cyklu PGA Tour, z czego 11 z rzędu, a kolejnych siedmiu turniejach zakończył zmagania na drugim miejscu. Wprawdzie cześć środowiska twierdzi, że było to spowodowane słabą obsadą w lidze wynikającą z okresu wojennego, ale średni wynik Nelsona wyniósł wówczas 68.33 (pobity tylko przez Tigera Woodsa w sezonie 2000), co powinno pozbawić niedowiarków wszelkich wątpliwości. Innym rekordem Byrona jest przejście cuta 113 razy pod rząd. Wprawdzie Tiger Woods miał ich 142, ale w czasach Nelsona, cut był po zaledwie 20 miejsach (cut czyli linia poniżej której zawodnik nie otrzymuje czeków, nie jak dzisiaj poniżej której nie gra) co oznacza, że Byron Nelson 113 razy pod rząd kończył turnieje w czołowej dwudziestce!! Apropos czeków, w sezonie 1945 Nelson zarobił 63,335 $ (15% całej rocznej puli ze wszystkich turniejów) co w dzisiejszych czasach odpowiada 10-11 mln $. Na deser inna statystyka z 1945 roku, Nelson zagrał 17 razy z rzędu poniżej 70 uderzeń. W 1945 i 1946 Byron był najlepiej zarabiającym zawodnikiem w lidze. W 1946 roku na turnieju U.S. Open Nelson był jednym z głównych pretendentów do tytułu. Nic zatem dziwnego, że ludzie tłumnie przybywali by zobaczyć, jak gra. Na 13 dołku publika dopisała tak licznie, że zdezorientowany, przeciskający się przez tłum caddy przypadkowo kopnął piłkę swojego zawodnika. Efektem tego wypadku był jeden punkt karny, który doprowadził do dogrywki Nelsona, Lloyda Mangruma i Vica Ghezzi. Dogrywkę ostatecznie wygrał Mangrum. Nelson nie zwolnił swojego caddiego.

W wieku 34 lat Nelson postanowił pójść na golfową emeryturę i zająć się swoim ranchem w Teksasie. Byron okazjonalnie komentował później turnieje w telewizji oraz pracował dalej jako trener. Wśród jego podopiecznych znaleźli się między innymi Ken Venturi czy Tom Watson. W 1968 PGA Tour przemianowało turniej Dallas Open na Byron Nelson Classic (Byron wygrał go 7 razy). W 1974 roku zaproszono Nelsona do Golfowej Światowej Galerii Sław. W 2006 roku został pośmiertnie odznaczony Złotym Medalem Kongresu (132 w historii).

Sam Snead (27.05.1912 - 23.05.2002) dokładnie Samuel Jackson Snead, ksywka - "Slammin' Sammy". Razem z Benem Hoganem i Byronem Nelsonem tworzył Trzeci Wielki Triumwirat.

Był synem ubogiego farmera, wychowywał się na rodzinnej farmie w pobliżu miasteczka Aswood. Był bardzo utalentowany sportowo, grał w piłkę nożną, koszykówkę, baseball, potrafił przebiec 100 jardów w 10 sekund. Dużo czasu poświęcał na strzelanie(polowanie) do wiewiórek. Uważał, że własnie te zdolności wpłynęły na jego płynny i pokazowy swing oraz na celność. Sam nigdy nie wziął lekcji golfa, nie był także zwolennikiem stania godzinami i uderzania piłek, przez często zarzucano mu że grę poniżej swojego potencjału. Jako dziecko golfa zaczął praktykować używając kija i kamieni. Jego starszy brat, Homer był entuzjastą golfa i dlatego Sam też za też zdecydował się spróbować. Tak naprawdę jego przygoda z golfem zaczęła się, gdy zaczął pracować jako caddy w wieku 15 lat na polu golfowym niedaleko jego domu. Tam wypełniał należne mu obowiązki i mógł korzystać z 9 -cio dołkowego pola golfowego. Tam też szybko opanował techniczne aspekty gry i rozwija swój słynny „ słodki”swing. W 1935 roku zostaje asystentem Pro w White Solphur Springs. W następnym roku zostaje teaching pro w Cascades Inn w Hot Springs.

Był pierwszym graczem w historii który zagrał wynik poniżej swojego wieku, kiedy miał 67 lat zagrał w turnieju Quad Cities Open 66 i 67

Wygrał w swojej karierze 82 turnieje w PGA Tour co jest dotychczasowym rekordem. Przez cztery dekady był w absolutnej czołówce wygrywając w Wielkim Szlemie siedmiokrotnie: The Master: 1949,1952,1954, The Open Championship: 1946, PGA Championship: 1942,1949, 1951. Legendarny jest już pech w U.S. Open, w którym aż cztery razy był drugi (raz nie trafił 30 calowego puta na zwycięstwo), co było rekordem do roku 2009 kiedy to Phil Mickelson skończył jako drugi po raz piąty W Galerii Sław od 1974 a w 1997 roku otrzymał PGA Tour Lifetime Achievement Award. Był też 8 razy członkiem drużyna Ryder Cup w tym raz jako niegrający kapitan. Był członkiem zwycięskiej drużyny World Golf teams w 1956,1960,1961 i 1962, wygrał również indywidualny tytuł w 1961. Wielokrotnie wygrywał PGA Seniors turnieje i World Seniors Championship. Do jego rekordów należy wielokrotne wygranie tego samego turnieju - w Greater Greensboro Open był najlepszy aż 8 razy (1938, 1946, 1949, 1950, 1955, 1956, 1960, 1965), co wyrównał Tiger Woods w 2013 wygrywajac po raz ósmy Arnold Palmer Invitational (wcześniej w 2000, 2001, 2002, 2003, 2008, 2009, 2012). W wieku 52lat stał się najstarszym golfistą który wygrał turniej PGA a jako sześdziesięciolatek był drugi na Los Angeles Open. Zobył także najwięcej tytułów w historii PGA Tour - 82, o 5 więcej niż Tiger, o 9 więcej niż Nicklaus,o 18 niż Hogan. Łączna liczba jego zawodowych zwycięstw to 135. Prowadził na liście najlepiej zarabiających trzy razy. Od 1984 do 2002 wykonywał pierwsze symboliczne uderzenie na Masters. Zagrał w 117 Majors :

• Wygrał 7 razy

• 8 razy był drugi

• 22 razy był w trójce

• 29 razy był w piątce

• 48 razy w dziesiątce

 Słynął z niekonwencjonalnych uderzeń, długich tee shot,na turnieju w Hershey był zdenerwowany i uderzył dwie piłki w out a następnie zagrał na green 345 yardów.

Był troszeczkę inny niż wszyscy,chodził w słomkowym kapeluszu i zdarzało mu się grać rundy bez obuwia. Napisał wiele książek instruktażowych. Bardzo często jest pomijany, gdy wymienia się graczy czołowych w historii a zdecydowanie zasłużył żeby mówiło się o nim jako o topowym graczu wszech czasów.

Słynął ze swoich zdolności do uderzeń oraz wkladu w teorię golfa. Razem z Sam Snead i Byron Nelson tworzył Trzeci Wielki Triumwirat. Przygodę z golfem rozpoczął w wieku 11 lat jako caddy. Miał „prawie” śmiertelny wypadek, po którym lekarz stwierdził, że nigdy nie będzie grał w golfa. Po wypadku rozpowszechnił strzał, który znany był jako „Hogan fade‟. Jego książka - 'Five Lessons: Modern Fundamentals in Golf', jest prawdopodobnie najbardziej poczytną książką w historii. Wygrał 64 zawodowe tytuły, wliczając 10 Majors

Ben Hogan (13.08.1912 - 25.07.1997), a właściwie William Ben Hogan ksywka The Hawk, Bantam Ben, The Wee Iceman. Razem z Samem Sneadem i Byronem Nelsonem tworzył Trzeci Wielki Triumwirat.

Ben Hogan urodził się w Stephenville w Teksasie. Wiele źródeł błędnie podaje jako jego miejsce urodzenia teksańską miejscowość Dublin. Hogan w istocie jest mocno związany z Dublinem, gdzie spędził swoje dzieciństwo, ale przyszedł na świat w szpitalu Stephenville. Jego dzieciństwo nie należało do łatwych – kiedy Hogan miał 9 lat, jego ojciec Chester popełnił samobójstwo. Niektóre biografie Bena podają, że 9-latek był świadkiem tego przykrego wydarzenia, co miało olbrzymi wpływ na jego introwertyczną osobowość. Matka Hogana z trudem wiązała koniec z końcem, co zmusiło jej dzieci do podjęcia pracy. Mały Ben dorabiał, sprzedając gazety na stacji kolejowej, zaś jego 14-letni starszy brat zaczął dostarczać zaopatrzenie do biur. 

2 lata potem 11-letni Hogan został namówiony przez swojego kolegę na spróbowanie się w roli caddiego. W tym czasie Hogan poznał w swoim klubie Glen Garden Country Club innego początkującego golfistę – Byrona Nelsona. Chłopcy wielokrotnie pojedynkowali się razem, nikt nie mógł przewidzieć, że są to przyszli wielkoszlemowi mistrzowie. W tym okresie ,,The Hawk‟‟ poznał swoją przyszłą żonę – Valerie Fox. Hogan rzucił liceum w ostatnim semestrze 3 klasy, kiedy uczęszczał do Central High School.

Przez następne lata doskonalił swój swing i ćwiczył i grał w turniejach amatorskich udoskonalając stale grę. W 1931 przeszedł na zawodowstwo, wyjeżdżając do San Antonio, żeby spróbować swoich sił w odbywającym się tam Texas Open. Jego pierwsze kroki w zawodowym golfie nie były zbyt udane, Hogan nie odnosił żadnych większych sukcesów i wielokrotnie był kompletnym bankrutem. Bez wsparcia swojej żony Valerie, Ben nie doczekałby się przełamania. Hogan starał się zapewnić przypływ gotówki, występując w niewielkim klubie z Cleburne w Teksasie. Dalsze niepowodzenia zmusiły go do zatrudnienia się w roli asystenta w nowojorskim Century Country Club w 1938. Przez pierwsze 9 lat nie wygrał żadnego turnieju, w którym startował. Jednak dzięki wytrwałej pracy, udało mu sie udoskonalić swój swing i wyeliminować hooka, z którym tak bardzo jako zawodnik się borykał. W 1940 roku Ben doczekał się swojego pierwszego ważnego sukcesu – zwyciężył w prestiżowym Vardon Trophy, a pod koniec sezonu okazał się zarobić najwięcej pieniędzy spośród wszystich graczy PGA Tour – 10 000 dolarów amerykańskich. Rok później powtórzył ten wyczyn, a jego zarobki wzrosły prawie dwukrotnie.

Lata 40-ste zostały całkowicie zdominowane przez gracza Bena Hogana. Był najlepiej zarabiającym graczem dekady i jednym z popularniejszych sportowców w całej Ameryce. W 1946 Teksańczyk zdołał wygrać swojego pierwszego wielkiego szlema – PGA Championship. Wyczyn ten powtórzył także 1948 roku, dodatkowo wygrywając też po raz pierwszy w U.S. Open. (w sezonie 1948 wygrał łącznie 10 zawodowych turniejów). Jego kariera została nagle zatrzymana, kiedy w 1949 uległ poważnemu wypadkowi wraz ze swoją żoną Valerie. Wskutek kolizji busa, Hogan doznał szeregu złamań (podwójne złamanie miednicy, obojczyków, rąk, nóg, skruszenia żeber, i zakrzepów krwi oraz ogólny stan krytyczny) które zaburzyły pracę jego organizmu do końca życia. Lekarz ostrzegał, że Ben najprawdopodobniej nigdy nie wróci do czynnego sportu, a możliwym jest, że w ogóle nie będzie mógł chodzić. Po 59 dniach od wypadku Hogan opuścił szpital i rozpoczął treningi - nie tylko stanął na nogi, ale wrócił po 4 latach w wielkim stylu. 1953 znany jest jako rok Hogana. W 1953 Hogan wygrał 5 z 6 turniejów, w których startował, w tym 3 turnieje major. Niektórzy spekulują, że wygrałby wszystkie 4 majory gdyby rozgrywany wtedy PGA Championship nie krzyżował sie wtedy datami z British Open Championship w którym Hogan startował i wygrał. Aż do 2000 roku do czasu zwycięstw Tigera Woodsa żaden inny zawodnik nie wygrał 3 turniejów major w jednym roku.

Hogan znany był ze swojej ciągłej pracy i nieustannej modernizacji swojego zamachu golfowego. Powszechnie uważa się że jego praca nad zamachem doprowadziła do uzyskania najlepszego kontaktu z piłką w historii golfa, dzięki któremu, pomimo wątłej postury (170 cm i 64 kg wagi), uderzał piłkę tak daleko, że startował nawet w konkursach na najdłuższe uderzenia. Jego kontakt z piłką był tak dobry, że Jack Nicklaus,jeden z najwybitniejszych graczy w historii,twierdził że z pewnością Ben Hogan uderzał piłkę najlepiej na świecie. Sam Tiger Woods twierdził, że chciałby kiedykolwiek tak kontrolować swój zamach tak jak robił to Hogan. Hogan znany był również ze słabego jak na zawodowca puttowania, które po wypadku stało się jeszcze słabsze. Prze wiwle lat wielu golfistów wzorowało się na Hoganie. Swoje przemyślenia i teorie dotyczące techniki gry publikował w książkach. Najbardziej znane teorie dotyczyły płaszczyzny swingu i pronacji podczas uderzenia.

Z powodu niezadowolenia z jakości swojego sprzętu Ben Hogan założył wraz z przyjaciółmi w 1953 roku przedsiębiorstwo produkujące wyposażenie golfowe. W 1954 roku wypuszcza pierwsze kije golfowe o nazwie „precision”. W 1960 roku sprzedaje swoje przedsiębiorstwo firmie AMF pozostając w nim jednak na stanowisku przewodniczącego rady nadzorczej. Za najważniejszą część kija golfowego uważał szaft. Wykreował zestaw, w którym krótsze kije miały sztywniejsze a dłuższe bardziej miękkie szafty. Także piłki marki Ben Hogan święciły ogromne triumfy. W 1980 roku były najczęściej granymi piłkami na tourze. Ben Hogan brał udział w 294 turniejach PGA. Wygrał 62. 47,6% tych turniejów zakończył w pierwszej trójce a 241 w pierwszej dziesiątce. Zwyciężył 9 razy w największych turniejach: Masters: 1951, 1953, U.S. Open: 1948, 1950, 1951, 1953, British Open: 1953, PGA Championship: 1946, 1948

Zanim wygrał swój pierwszy major zwyciężył 30 razy w innych turniejach.

Źródło: PGA Polska

Najlepsi gracze w historii golfa (3/5)

Drugi Wielki Triumwirat

Walter Hagen (21.12.1882 – 06.10.1969), a właściwie Walter Charles Hagen, ksywka Sir Walter, The Haig (Kaczka). Razem z Bobby Jones oraz Gene Sarazen tworzył Drugi Wielki Triumwirat w golfie. Był on kluczowa figura w rozwoju profesjonalnego golfa. Pochodził z niższej klasy społecznej- Grę swoja rozpoczął w Country Club of Rochester zaczynając jako caddie, zarabiając przy tym pieniądze i wspierając rodzinę już w wieku przedszkolnym. Gdy tylko miał okazje korzystał z szansy i grał w golfa, ponieważ caddie mieli wówczas ograniczony dostęp do gry, było to możliwe poza godzinami szczytu, jak to było w tamtych czasach. Bardzo szybko poprawiał swoje umiejętności, gdzie równie szybko stal się ekspertem jako nastolatek, później zatrudniony przez klub mógł udzielać lekcji członkom klubu jak i pracował w pro shopie.

Swój debiut najwyższej klasy miął w wieku 19 lat w 1912 roku w Canadian Open. Hagen był również wykwalifikowany w besballu, głownie jako miotacz. W roku 1914 odwołał swój udział dla Philadelphia, Phillies, aby zagrać tydzień później w U.S. Open Championship, co na zawsze zmieniło już jego życie.

Jego talent wyłonił się w czasach, kiedy niestety podział na amatorów i profesjonalistów był bardzo odczuwalny. Najbardziej widoczne było to w Wielkiej Brytanii, kraju wiodącym w grze w golfa, kiedy Hagen zaczynał właśnie swoja karierę. Zawodowcy często nie mogli korzystać z wyposażenia budynków klubowych, mało tego, czasem nie mieli nawet wstępu przez drzwi frontowe. W 1920 roku w Deal, Kent, wynajął Hagen, samochód Pierce Arrow, aby mu służył jako prywatna przebieralnia, ponieważ odmówiono mu wejścia do klubowej przebieralni. Wynajął szofera i zaparkował ten drogi samochód na drodze dojazdowej do klubu, co oczywiście wywołało zdziwienie.

Innym razem odmówił wejścia do domku, aby odebrać swoja nagrodę, ponieważ wcześniej zabroniono mu wejścia do domku klubowego. Punktem zwrotnym odznaczył się w 1920 roku U.S. Open w Toledo, Ohio, gdzie gracze ośmieleni przez Hagena podarowali gospodarzowi Ineress Clu, duży zegar dziadka jako wdzięczność, że mieli oni- „profesjonaliści” wstęp do swojego domku klubowego podczas turniejów. Dorastał jako caddie i grał w Country Club of Rochester, reprezentował go w swojej wczesnej wyczynowej karierze, gdzie miął pełne wsparcie członków tego klubu jak i zarządu. W 1918 roku Hagen byl jako the first club professional na legendarnym Oakland Hills Country Club w Blommfield w Michigan. Pracował dla Oakland Hills do wczesnych lat 1920 a potem reprezentował Pasadena Yacht & Country Club w Gulfport Florida. Hagen miał osobliwy i stanowczy charakter, który podniósł status zawodowych graczy w golfa jak i ich zarobki. W trakcie swojej kariery zagrał setki pokazowych meczy, zarówno w Stanach jak i na całym świecie, jego podróże spopularyzowały golf w ogromnym stopniu. Był bardzo znany ze swojej fantazyjnej garderoby podczas gry, miał dopasowane drogie ubrania w jaskrawych kolorach i pluszowych tkaninach

Jako jeden z najlepszych graczy zrozumiał, ze posiada umiejętności sprzedawania siebie w formacie takich właśnie pokazów i stwierdził, ze było to bardziej opłacalne niż granie w turniejach. Hagen zdobył również znaczące pieniądze przy promowaniu sprzętu golfowego oraz odegrał ważną role pomagając przy projektowaniu dla WILSON SPORTS, który naniósł jego nazwisko na sprzęt: „Walter Hagen” lub „Haig Ultra”. Jego współpraca z Wilsonem przyniosła pierwsze dopasowane sety ironów, w tym samym czasie podobne prace dla Spalding wykonywał równie znany Bobby Jones. Taka poprawa wyposażenia golfowego wniosła nową jakość klubów, większą ilość graczy jak i podniosła poziom gry.

Był nie tylko jest pierwszym Amerykaninem, który wygrał British Open (1922), ale również jedynym zawodnikiem na świecie, który turniej PGA Championship wygrał aż pięciokrotnie, z czego cztery razy z rzędu w latach 1924-1927. W swojej karierze zdobył 11 tytułów Wielkoszlemowych, co jest trzecim wynikiem w historii. Wygrywał w U.S. Open dwukrotnie, The OPEN czterokrotnie i PGA Championship pięciokrotnie. Aż 6-krotnie był kapitanem drużyny Ryder Cup, wygrał 44 tytuły w PGA Tour. Poza niewiarygodnym talentem Hagen był również duszą towarzystwa i choć miewał humory ulubieńcem publiczności. Jego „wyluzowany” tryb życia z pewnością szokował, ale i czynił golfa sławniejszym.

Hagen mógł być pierwszym sportowcem, który zarobił jako pierwszy milion dolarów w swojej karierze. Kiedyś powiedział, że nigdy nie chciał być milionerem, tylko żyć jak oni. Hagen raz wyraził swoje kredo słowami: „Nie spiesz się, nie martw się, jesteś tu z krótką wizytą, więc upewnij się, że poczujesz zapach kwiatów podczas drogi”. Z kolei jego młodszy o 10 lat kolega Gene Sarazen powiedział, że wszyscy zawodowi gracze powinni cicho dziękować, Hagenowi za każdym razem, gdy się o nim mówi. To Hagen sprawił, ze golf stal się profesjonalny.

Robert Tyre Jones Jr. (17.03.1902 - 18.12.1971) ksywka Bobby Jones. Razem z Walterem Hagenem oraz Gene Sarazenem tworzył Drugi Wielki Triumwirat w golfie. Nigdy nie przeszedł na zawodowstwo.

Urodził się w Atlancie w Georgii i został od razu okrzyknięty cudownym dzieckiem golfa. Grę rozpoczął w wieku 4 lat, a 2 lata później wygrał swój pierwszy turniej w życiu. Prowadzony przez trenera Szkota Stewarta Maidena osiągał błyskawiczne postępy, by w wieku 18 lat zakwalifikować się do turnieju major US Open Golf, a w trzy lata później w 1923 roku wygrać ten turniej po raz pierwszy. Od tego roku do 1930 wygrywał 13 razy w 20 startach łącznie, z pierwszym w historii podwójnym zwycięstwem w 1926 w US Open Golf i British Open. W 1930 (w wieku 28 lat i czasie szczytowej kariery) zrezygnował ze startów w turniejach. Jako wyjaśnienie odejścia powiedział: „It is something like a cage. First you are expected to get into it and then you are expected to stay there. But of course, nobody can stay there” Wkrótce razem z Alistairem McKenzie i Ciffordem Robertsem rozpoczął prace nad budową pola golfowego Augusta National w mieście Augusta w Georgii. W 1934 rozegrano na tym polu pierwszy turniej Masters – do dziś jest zaliczany do czterech najważniejszych turniejów major tworzących razem wielki szlem golfa. Jones grał w tym turnieju co rok aż do 1948 roku, kiedy to rozpoznano u niego jamistość rdzenia kręgowego.

Jones w swojej karierze wygrał 7 turniejów zaliczanych do obecnych major (4 razy US Open Golf i 3 razy British Open), jednakże ze względu na brak w tamtym czasie pozostałych dwóch tj. PGA Championship i Masters, który sam utworzył, do wielkiego szlema golfa zaliczano również mistrzostwa amatorów USA i Wielkiej Brytanii. Bobby Jones w 1930 wygrał wszystkie 4 turnieje i powszechnie uznaje się, że jako jedyny w historii zdobył wielkiego szlema.

Jones był zdolny nie tylko w grze w golfa, ale również w nauce. Zdobył B.S. Inżynierii Mechanicznej Georgia Tech w 1922 roku. Potem zdobył B.A. z literatury angielskiej w Harvard College w 1924 roku. Po zaledwie roku w szkole prawa na Uniwersytecie Emory zdał egzamin na adwokata. Zaraz potem Jones dołączył do kancelarii adwokackiej swojego ojca w Atlancie.

Bobby Jones ożenił się w 1924 roku z Mary Rice Malone. Mieli troje dzieci, Clara, Robert III i Mary Ellen. Kiedy odszedł na emeryturę z golfa w wieku 28 lat, skupił się na swojej praktyce prawnej w Atlancie. W tym samym roku 1930, został uhonorowany pierwszym James E. Sullivan Award, przyznawaną przez Amateur Athletic Union dla najwybitniejszych sportowców amatorów w Stanach Zjednoczonych

Gene Sarazen (27.02.1902 - 13.05.1999) a tak na prawdę Eugenio Saraceni ksywka The Squire. Był bezpośrednim oraz największym rywalem Bobby Jones, który urodził się w tym samym roku; również z Hagenem toczył wiele wspaniałych rozgrywek. Razem z Bobby Jones oraz Walter Hagen tworzył Drugi Wielki Triumwirat w golfie

Był amerykańskim zawodowym golfistą, jednym z najlepszych w latach 20tych i 30tych XX wieku. Jest jednym z pięciu golfistów (wraz z Benem Hoganem, Gary Player'em, Jackiem Nicklausem i Tigerem Woods'em), którzy wygrali wszystkie turnieje Wielkiego Szlema: U.S. Open w 1922 i 1932 roku, PGA Championship w roku 1922, 1923 i 1933, British Open w 1932 i The Masters w 1935 roku. Sarazen urodził się w Harrison, New York jako Eugenio Saraceni. W wieku 10 lat zaczął caddy'ować na lokalnym polu golfowym i rozpoczął naukę gry samemu. Źródła podają, iż w zasadzie był samoukiem, jednak szybko robił postępy. W grze używał, niezbyt popularnego w tamtym czasie gripu przeplatanego. Sarazen podejmował się licznych prac jako klubowy PRO w obszarze Nowego Jorku w latach młodzieńczych i ciężko pracował nad swoją własną grą. Swoje dwa pierwsze zwycięstwa w turniejach Wielkiego Szlema odnotował już w wieku 20 lat – wygrywając w 1922 roku U.S. Open i PGA Championship. Stale i w najlepszym wydaniu rywalizował ze swoim rówieśnikiem i legendą golfa - Bobby Jones'em. Wiele wspaniałych pojedynków Sarazen stoczył także z około dziesięć lat starszym Walterem Hagenem. Sarazen, Jones i Hagen zdominowali świat golfa w latach 20tych ubiegłego stulecia. Ich rywalizacja znacząco poszerzyła zainteresowanie golfem na świecie w tamtym okresie i ściągnęła oczy światowych golfistów na Stany Zjednoczone, które stały się dominującą siłą golfową świata, odbierając palmę pierwszeństwa Wielkiej Brytanii. Jako zwycięzca 39 turniejów PGA , Sarazen zyskał miejsce w World Golf Hall of Fame w 1974 roku. Liczne tytuły i nagrody zdobywał jednak już znacznie wcześniej. Jednym z najważniejszych wyróżnień było przyznanie mu w 1932 roku tytułu Sportowca Roku według the Associated Press. W 1996 natomiast Sarazen zdobył nagrodę za całokształt kariery sportowej - PGA Tour's Lifetime Achievement Award. W czasie swojej kariery sześciokrotnie był mianowany do drużyny na U.S. Ryder Cup: w 1927, 1929, 1931, 1933, 1935 i 1937 roku. Sarazen określany jest jako wynalazca nowoczesnego sand wedge'a. Zadebiutował, używając go podczas British Open w Prince's Golf Club w 1932 roku. Co ciekawe, kij był trzymany w sekrecie do pierwszej rundy turniejowej (Sarazen nie korzystał z niego podczas rund treningowych), a sam turniej okazał się dla Sarazena zwycięski. Nazwa nadana przez Sarazena brzmiała „the sand iron”, a pierwszy model kija, którym Sarazen rozegrał wspomniany turniej jest wystawiony do dziś na polu Prince's. Wynalazek wziął się z faktu, iż Sarazen był wcześniej słaby w tym elemencie gry. Wcześniej używane kije do gry z bunkra, np. stosowany przez Bobby'ego Jones'a kij o wklęsłym licu, który w zasadzie znajdował się w kontakcie z piłką dwukrotnie podczas swingu. Taka budowa została w późniejszym czasie zabroniona. Innowacja wprowadzona przez Sarazena polegała na przylutowaniu dodatkowego spoiwa do dolnej, tylnej części kija, tak by to ona w pierwszej kolejności wchodziła w piasek przy uderzeniu, a nie lico łopatki co miało ułatwić wchodzenie pod piłkę. Takie rozwiązanie dodawało również ciężkości kijowi, który mógł z większą łatwością przedzierać się przez cięższy piasek, oraz wybijać głębiej znajdujące się piłki. To dzięki takiej budowie kija Sarazen stał się prekursorem techniki, w której przy grze z bunkra nie staramy się uderzyć w piłkę, ale w piasek znajdujący się przed nią. Od tamtej pory zarówno budowa kija, jak i technika gry stały się powszechne wśród golfistów zawodowych i amatorskich na całym świecie, a sand wedge zaczął być używany do gry także z obszarów innych niż bunkier, co zapoczątkowało rewolucję w krótkiej grze i pozwoliło na osiąganie jeszcze niższych wyników. Sarazen jest znany również jako autor "Strzału, o którym usłyszał Świat" w turnieju Masters z 1935 roku. To była finałowa runda, 15 dołek par 5 i 235-yardowe zagranie 4-wood, którym trafił do dołka robiąc albatbatrosa czyli 3 poniżej par. Dodatkowego smaku całej sytuacji dodawał fakt, że Sarazen miał w tym momencie 3 uderzenia straty do leadera, które odrobił jednym strzałem. Turniej zakończył się w rezultacie zwycięstwem Sarazena, który w 18 dołkowej dogrywce dnia następnego pokonał Craig'a Wood'a. Co ciekawe, w chwili wykonywania sławnego strzału czek dla zwycięzcy (w wysokości $1,500 !!!) został podobno już wypisany dla Wood'a, który już skończył rundę, a jego przewaga wydawała się niezagrożona. Jak się okazało Craig Wood miał czekać na swój tytuł Masters jeszcze sześć kolejnych lat. „Mostek Sarazen'a” na polu Augusta National zyskał swą nazwę w dwudziestą rocznicę tego zwycięstwa, a wspomniany strzał na trwałe wszedł do historii golfa.

Pomimo swego niewielkiego wzrostu (1,66 m) Sarazen potrafił uderzać piłkę na dalekie odległości, nawet w porównaniu z mocniejszymi i wyższymi zawodnikami. Swoją grę pokazywał w licznych objazdowych turniejach, promując golfa i własne umiejętności, czym udawało mu się dobrze zarabiać na życie, przy innych niż dzisiejsze realiach. Jako wielokrotny triumfator wielkich turniejów, także po okresie swej świetności brał udział w turniejach zawodowych w latach 60tych, a nawet sporadycznie 70tych minionego wieku. Przez całą swoją golfową karierę nosił charakterystyczny rodzaj puf, które w okresie jego największych zwycięstw stały się bardzo popularne. Także po oficjalnym zakończeniu kariery Sarazen był zapraszany jako honorowy gość na trunieje Masters. W latach 1981-1999, dołączył do Byrona Nelsona i Sam Snead'a, oddających honorowy strzał na rozpoczęcie każdorocznego Masters.

Jego zasługą jest także popularyzacja dyscypliny poprzez komentowanie w telewizjnym programie Wonderful World of Golf. W wieku 71 lat, Sarazen zrobił hole-in-one podczas British Open Championship w 1973 roku. W 1992, przyznano mu nagrodę im. Boba Jones'a, najwyższe wyróżnienie przyznawane przez United States Golf Association w uznaniu jego golfowego dorobku. Sarazen jest także posiadaczem wciąż najdłuszego kontraktu sponsorskiego w zawodowym sporcie – jego kontrakt z Wilson Sporting Goods trwał od 1923 aż do śmierci, a więc 75 lat Sarazen założył także Fundację im. Gene and Mary Sarazenów przyznającej stypendia studenckie. Przez wiele lat Sarazen ubrany w swe pufy oddawał pierwszy strzał na corocznym turnieju golfowym mającym na celu zbieranie środków na cele Fundacji. Sarazen zmarł w Naples na Florydzie w 1999, w wieku 97 lat. W 2000 roku, Sarazen znalazł się na 11 miejscu w plebiscycie magazynu Golf Digest na najlepszego golfistę wszech czasów.

Wygrane turniejów typu Major (7):

• 1922 - U.S. Open (pokonał m.in. Bobby'ego Jones'a), PGA Championship (The PGA Championship do 1958 roku było rozgrywane w trybie Match Play – pokonał Emmeta Frencha)

• 1923 - PGA Championship (pokonał w finale Waltera Hagena)

• 1932 - U.S. Open, British Open

• 1933 - PGA Championship (pokonał w finale Willie Gogin'a)

• 1935 - Masters Tournament

Wygrane pozostałe turnieje PGA Tour:

• 1922 - Southern (Spring) Open

• 1925 - Metropolitan Open

• 1926 - Miami Open

• 1927 - Long Island Open, Miami Open, Metropolitan PGA

• 1928 - Miami Beach Open, Miami Open, Nassau Bahamas Open, Metropolitan PGA

• 1929 - Miami Open, Miami Beach Open

• 1930 - Miami Open, Agua Caliente Open, Florida West Coast Open, Concord Country Club Open, United States Pro Invitational, Western Open, Lannin Memorial Tournament, Middle Atlantic Open

• 1931 - Florida West Coast Open, La Gorce Open, Lannin Memorial Tournament

• 1932 - True Temper Open, Coral Gables Open

• 1935 - Massachusetts Open, Long Island Open

• 1937 - Florida West Coast Open, Chicago Open

• 1938 - Lake Placid Open

• 1941 - Miami Biltmore International Four-Ball (z Benem Hoganem)

Wygrane seniorskie:

• 1954 PGA Seniors' Championship

• 1958 PGA Seniors' Championship

Drugi Wielki Triumwirat: Bobby, Walter, Gene  Srazen oraz…Johnny Farrell (pokonał Bobbiego Jonesa w U.S. Open w 1928)

Źródło: PGA Polska

Najlepsi gracze w historii golfa (2/5)

Pierwszy Wielki Triumwirat

Harry Vardon (9.05.1870 - 20.03.1937)

 Vardon pobił rekord, wygrywając 6 Open Championships i kolejne 4 razy był drugi. Był pierwszą międzynarodową gwiazdą znaną zarówno w Wielkiej Brytanii jak i w USA. Ma na koncie wygrywane w 80 turniejach, w tym wspomniane wcześniej 6 razy The Open i raz U.S Open. Miał szansę stać się również najstarszym zawodnikiem wygrywającym mejdżora bo w 1920 w wieku 50 lat przegrał z Tedem Rayem zaledwie jednym uderzeniem!!! Vardon zapoczątkował grip overlap czyli nakładany, który do dzisiaj nazywamy jest „Vardon grip‟. „Vardon Trophy‟ jest nagrodą przyznawaną co roku w PGA Tour dla gracza o najniższej średniej wyników. Razem z Taylorem i Braidem był członkiem Pierwszego Wielkiego Triumwiratu Wygrał 62 zawodowe tytuły, wliczając w to 7 Majors

John Henry "J.H." Taylor (19.03.1871 - 10.04.1963)

Angielski zawodowy golfista oraz pionier nowoczesnego golfa. Znany również jako architekt pól golfowych. Razem z Vardonen i Braidem był członkiem Pierwszego Wielkiego Triumwiratu. Przeszedł na zawodowstwo w wieku 19 lat. Wygrał British Open aż 5krotnie i kolejne 6 razy był drugi. W U.S. Open wystartował tylko kilka razy ale i tak zdążył raz zająć 2 miejsce (w roku 1900) Był pracownikiem The Royal Mid Surrey Golf Club od 1899 do 1946, kiedy przeszedł na emeryurę. Był jednym z założycieli Brytyjskiego PGA.

James Braid (06.04.1870 - 27.11.1950)

Szkocki zawodowiec oraz członek Pierwszego Wielkiego Triumwiratu razem z Vardonem i Taylorem. Wygrał The Open Championship aż pięć razy i 2 kolejne razy był drugi. Jego obrona tytułu w the Open w 1906 roku była ostatnim takim osiągnięciem Europejczyka aż do obrony przez Harringotna w 2008. Również znany jako architekt pól golfowych uważany za pomysłodawcę dołków typu "Dog-leg". Przez pewną część profesjonalnej kariery jego gra była słaba, spowodowana słabym puttingiem, ale rok 1900 był przełomem, ponieważ Braid zmienił swojego puttera na putter aluminiowy i zaczął trafiać. / Braid wygrał 4 British PGA Matchplay Championships

Tommy Armour (24.09.1894 - 11.09.1968)

Thomas Dickson Armour urodził się 24 września 1896 roku w Edynburgu w tym domu na Balcarres Street 18. Był szóstym i najmłodszym dzieckiem George‟a i Marth‟y Armour. George Armour był piekarzem zatrudnionym w niedalekim, nowootwartym szpitalu psychiatrycznym. Dzieki temu z punktu wiedzenia socjalnego i ekonomicznego wg. niektórych autorów rodzina Armour‟ów należała do wyższego szczebla klasy robotniczej. Ojciec, jedyny żywiciel rodziny zmarl na gruźlicę w 1900 roku pozostawiając matkę wdowę z sześciorgiem dzieci. Trudno zrozumieć z czego i jak utrzymywała się rodzina Armourów prze kolejne lata. Tommy dostał się do bardzo nobilitowanej szkoły Hariot, która do dzisiaj cieszy sie bardzo wysoką renomą nie tylko w Szkocji, ale również w całej Wielkiej Brytanii. Od wczesnych lat dziecinnych Tommy zafascynowyny był golfem. Wraz z dwoma starszymi braćmi – którzy zostali Pro od wczesnych lat był członkiem Edynburgh Western GC. W roku 1914 jako młodzieniec należał do czołówki amatorskiej w Szkocji. Po skończeniu Hariot‟s School w 1913 r. Tommy rozpoczął naukę i pracę jako urzędnik w Ministerstwie Finansów. Karierę tą jednyk przerwała Pierwsza Wojna Swiatowa. Tommy wstąpił do wojska w 1915 roku i ze względu na swoje posiadane już podstawowe wykształcenie wojskowe, które zdobył w szkole szybko awansował do rangi porucznika i w marcu 1918 roku wylądował na terenie Francji. W czasie działań wojennych został poważnie ranny po ataku gazu musztardowego tracąc wzrok w lewym oku. Po okresie rekonwalescencji we Francji i Szkocji Tommy decyduje sie na wyjazd do USA w nadziei na rozpoczęcie pracy jako Pro.

Na statku w czasie podróży przez Atlantyk zapoznaje się i zaprzyjźnia się z Walterem Hagen‟em, który po wylądowaniu rekomenduje go na stanowisko Sekretarza Klubu w renomowanym Westchester – Biltmore CC.

Kariera amatorska Tommy Armoura kończy się zwycięstwem w French Amateur Open w 1920. Zaraz po zwycięstwie we Francji Tommy płynie do USA i po krótkim czasie dostaje pracę jako Sekretarz Klubu Westchester – Biltmore CC. Do grona zawodowców Tommy dołączył w 1924 r. W kolejnych latach poza dużą ilością innych zwycięstw do puli nagród weszły zwycięstwa w czterech turniejach rangi Major. Po zakończeniu kariery zawodowej Tommy zatrunił się jako Pro w luksusowym Boca Raton Golf Resort. Napisał dwie książki o golfie "How to play your best golf all the time" i "The round of golf with Tommy Armour”. Tommy Armour zmarł w 1968 roku w wieku 72 lat. Po śmierci w 1976 roku został wybrany do Golf Hall of Fame. Prze połowe życia nazywany był Tommy The Black Scot w drugiej połowie nazywano go Tommy The Silver Scott.

Źródło: PGA Polska

Najlepsi gracze w historii golfa (1/5)

Tom Morris Senior (16.06.1821 - 24.05.1908)

Zwany „Old Tom Morris”. Urodził się w St Andrews, Szkocja, w „Mekce Golfa” oraz the St Andrews Links. Również tam umarł . Wygrał 4 British Open. Był również ojcem nowoczesnego greenskeepingu. Miał na swoim koncie rekord największej przewagi nad drugim zawodnikiem w turnieju wielkoszlemowym (13 uderzeń w 1862 Open Championship), które pobił dopiero Tiger Woods w 2000 U.S. Open różnicą 15 uderzeń. 

Tom Morris Junior (20.04.1851 - 25.12.1875) ksywka "Young Tom Morris„ lub „Young Tom”

Młody Tom Morris urodził się 20 kwietnia 1851 roku w St Andrews w Szkocji. Był synem legendarnego Toma Morrisa Seniora – wybitnego golfisty, najlepszego gracza swojej generacji. Młody Morris zdobywał wykształcenie w Ayr Academy – jednej z najbardziej prestiżowych szkół w Szkocji. Wraz z rozwojem zawodowej kariery jego ojca, rodzina Morrisów stawała się co raz bardziej majętna. Z czasem Morris został posłany na prywatne zajęcia golfowe, gdzie uczył się w towarzystwie dzieci bogatych biznesmenów i szlachetnie urodzonych.

Już w wieku 13 lat Tom zdołał pokonać swojego ojca w towarzyskim pojedynku golfowym. Co istotne, Morris Senior był w tym czasie mistrzem British Open. Nic dziwnego, że zadecydowano dopuścić go do wielkoszlemowego turnieju już rok później. W wieku 15 lat zdołał już zając 9 miejsce na Open, a rok później był już czwarty. W roku 1868 dokonała się natomiast rzecz jeszcze bardziej niesłychana – młody, 17-letni Morris został triumfatorem The Open Championship. Do dzisiaj pozostaje najmłodszym w dziejach graczem, który dokonał tego wyczynu. Swój sukces powtórzył potem 3 razy z rzędu. Wygrał zatem wszystkie cztery turnieje rozgrywane w latach 1868-1872. Trzeba pamiętać, że w 1871 roku rozgrywki British Open wyjątkowo nie odbyły się więc kto wie czy Morrisa nie stać było na zwyciężenie w pięciu z rzędu mistrzostwach. Do niego przez długi czas należał rekord pola St. Andrews - 77 uderzeń.

Morris charakteryzował się zabójczą skutecznością, którą zawdzięczał wyjątkowej technice. Potrafił uzyskać doskonały balans między celnością, a siłą uderzenia. Mówi się także, że był najbardziej skutecznym graczem przy wykańczaniu akcji – prawie nigdy nie psuł puttowania z krótkiej odległości. Był także bardzo rozsądnym i cierpliwym golfistą, zawsze cenił bezpieczne i pewne uderzenia nad niebezpieczne i ryzykowne – pomimo młodego wieku potrafił zachować zimną głowę w każdej sytuacji.

W 1875 roku Morris rozgrywał zawody golfowe wraz ze swoimi braćmi i ojcem. Wtedy doszła do niego informacja o ciężkim stanie jego ciężarnej żony Margaret Drinnen. Morris czym prędzej ruszył do szpitala. Kiedy dotarł na miejsce, jego żona już nie żyła, podobnie jak noworodek. Tom przeżył ogromną tragedię, z którą nie był sobie w stanie poradzić. Żyjąc w bólu i rozpaczy, wytrzymał 4 miesiące, po czym zmarł na zawał serca w wieku 24 lat.

Źródło: PGA Polska

Turnieje golfowe (4/4)

Ligi zawodowe

PGA Tour - najpotężniejsza liga zawodowa na świecie działająca od 1968 roku, rozgrywana niemalże całkowicie w USA (poza British Open i Canadian Open). Poza pierwszą ligą, organizacja tworzy i prowadzi również ligi Champions Tour (dla zawodników powyżej 50 roku życia) oraz Web Com Tour (drugą ligę), PGA Tour Latino America oraz PGA Tour Canada (trzecią ligę). Siedziba główna znajduje się w Ponte Verda na Florydzie na przedmieściach Jacksonville. Pod koniec lat 60tych stworzono ją jako opozycję dla PGA of America zrzeszających trenerów i instruktorów a swoją dzisiejszą nazwę ustanowiono dopiero w 1975 roku. Pule nagród są tutaj tak duże, że zawodnik, który kończy sezon ligowy w okolicach setnego miejsca i tak może liczyć na zarobki rzędu miliona $.

European Tour - organizacja założona w 1972 roku przez brytyjskie PGA (Professional Golfers Association) i najważniejsza liga w Europie i druga po PGA Tour w skali światowej. Poza pierwszą ligą organizacja jest odpowiedzialna także za

European Senior Tour (dla zawodników powyżej 50 roku życia) oraz European Challenge Tour (2drugą ligę) Większość turniejów jest rozgrywana w Europie, jednak w ostatnich paru latach zwiększa się liczba zawodów rozgrywanych w innych miejscach świata, pomijając Amerykę Północną. Rozwój European Tour doskonale przedstawia fakt, że w pierwszym roku jego istnienia całkowita roczna pula nagród wynosiła 250.000 £ rozgrywając przy tym 20 turniejów, z tego 12 w samej Wielkiej Brytanii, a w roku 2006 pula wynosiła już 81.806.797 £, gdzie rozegrane zostało 49 turniejów w 26 krajach.

Historia PGA Tour of Australasia:

 PGA Tour w Australii to profesjonalna seria turniejów dla mężczyzn. Wyniki z poszczególnych turniejów są zaliczane do OWGR (Official World Golf Ranking). Tour został założony w 1973 roku jako PGA Tour of Australia i przyjął obecną nazwę w 1991 roku.

Większość wiodących graczy na Tourze pochodzi z Australii i Nowej Zelandii, ale w turniejach można zaobserwować, że zawodnicy pochodzą z prawie całego świata. Najlepsi gracze startują również w PGA Tour i European Tour, jednak wracają do kraju na największe eventy. Dlatego Australasian Tour jest jednym z przedsionków do większych serii zawodowych. Niektóre z zawodów mają patronat European Tour i są organizowane wraz z europejską serią rozgrywek. Celem tego jest wystąpienie najlepszych graczy świata, co bezpośrednio przekłada się na wzrost zainteresowania sponsorów cyklem. Zawodnicy, którzy mogą się pochwalić sporymi sukcesami na australijskim tourze i wejściem do TOP 20 w rankingu OWGR to m.in. Steve Elkington i Adam Scott. Główne turnieje cyklu to Australian Open, Australian PGA Championship, Australian Masters i Nowa Zelandia

PGA Tour of Australasia wywodzi się z początkowej Von Nida Tour (nazwanej na cześć australijskiego goflsity Normana Von Nida), na którą składało się dziesięć turniejów w regionie. Każdy z pulą ok. 100.000 dolarów australijskich. Od 2009 roku, Von Nida Tour został włączony do PGA Tour of Australasia.

W listopadzie 2005 roku BBC ogłosiło, że cykl przechodzi kryzys, a w harmonogramie na sezon 2005/06, liczba eventów została obniżona do sześciu, natomiast trzy z nich były współfinansowane przez inne serie zawodowe. Turniej Heineken Classic, który posiadał największą pulę w Australii w 2005 roku, został odwołany w 2006 roku ze względu na wycofanie się głównego sponsora. Na pewno rozwojowi PGA Tour of Australasia nie sprzyja prężny progres sąsiadującego Asian Tour. Przewodniczący cyklu Australii - Wayne Grady i czynny zawodnik - Mark Hensby, oskarżyli ikonę sportu - Grega Normana (posiada on obywatelstwo zarówno australijskie i amerykańskie), o nieskuteczną i niewystarczającą promocję swojego rodzimego cyklu golfowego.

Historia Sunshine Tour

Sunshine Tour jest profesjonalną ligą zawodową mężczyzn, z siedzibą w Republice Południowej Afryki. Została założona na przełomie lat 60 i 70 XIX wieku, natomiast w 2000 roku przemianowana na Sunshine Tour. Przez większość swojej historii była znana jako South African Tour lub FNB Tour. Przemianowanie miało na celu zwiększenie zasięgu i znaczenia cyklu na arenie międzynarodowej. Większość eventów ligowych ma wciąż miejsce głownie w Republice Południowej Afryki.

Sunshine Tour jest jednym z sześciu największych tourów świata, które przed 2009 rokiem zostały członkami International Federation of PGA Tours. Wciąż oferuje zawodnikom turnieje o mniejszych pulach wygranych niż większe ligi zawodowe, co zachęca najlepszych graczy z Południowej Afryki do startów w PGA Tour lub European Tour. Naturalnie w trakcie sezonu wracają oni do ojczyzny, aby wystartować w najważniejszych eventach.

Trzy najważniejsze turnieje na Sunshine Tour to: the South African Open, the Alfred Dunhill Championship i the Joburg Open. Są one współorganizowane z wraz z European Tour, co ma na celu przyciągnięcie najlepszych graczy. Każdy sezon ligi jest dokładnie zaplanowany na dwa lata kalendarzowe wstecz.

Zawodnicy o kolorze karnacji innej niż biała, zostali dopuszczenie do startów w lidze dopiero w 1991 roku. Pierwszymi czarnoskórymi zwycięzcami byli: John Mashego w 1991 roku (Bushveld Classic), Lindani Ndwandwe w 2001 roku (Zachodnia Cape Classic) oraz Tongoona Charamba w 2006 roku (SAA Pro-Am Invitational).

Obecnie turniejem o największej puli w RPA jest Nedbank Golf Challenge, nie zaliczający się jednak oficjalnie do Sunshine Tour. Od 2012 roku, Sunshine Tour został gospodarzem turnieju World Golf Championships, znanego jako Tournament of Hope, którego pula nagród finansowych oscyluje w okolicach 10 milionów dolarów US (największa pula wśród turniejów golfowych).

Historia Asian Tour 

Asian Tour jest główną zawodową ligą dla mężczyzn w Azji – za wyjątkiem Japonii, która to posiada swój własny Japan Golf Tour, który również jest członkiem International Federation of PGA Tours. Asian Tour jest zarządzany z biur w Singapurze. Jest kontrolowany przez radę, którą tworzą w większości profesjonalni gracze, a Komitet Turniejowy tworzą jej członkowie, wspierani przez zespół zarządzający. Przewodniczącą rady zarządzającej całym Asian Tour jest birmańska golfista - Kyi Hla Han. 

Pierwszy sezon Asian Tour został rozegrany w 1995 roku, jednak próby utworzenia ligi, miały już miejsce wcześniej. The Asian PGA zostało utworzone w lipcu 1994 roku podczas oficjalnego spotkania w Hong Kongu, w którym udział wzięli reprezentanci PGA z ośmiu krajów. W 1998 roku, Asian Tour został szóstym członkiem International Federation of PGA Tours. W 2002 roku, cykl przeniósł swoje biura z Hong Kongu do Malezji, a w 2004 roku Asian Tour został przejęty przez organizację utworzoną przez zawodników, którzy nie mogli odnaleźć drogi porozumienia i pozostawali w sporze z ówczesnym zarządem cyklu. W 2007 roku, siedziba została ponownie przeniesiona, tym razem do biur na terenie kurortu na wyspie Sentosa w Singapurze. Oficjalne turnieje z wygranymi pieniężnymi zaliczają się do punktacji OWGR.

Większość wiodących zawodników na tourze to Azjaci, jednak liga cieszy się powodzeniem wśród zawodników z krajów całego świata. W 2007 roku najliczniejszą grupa (poza zawodnikami z Azji) byli golfiści z Australii. Również wielu graczy z czołówki Asian Tour startuje w turniejach PGA Tour i European Tour. Asia Tour co roku współorganizuje turnieje wraz z European Tour. Są to także turnieje o największych pulach, dzięki czemu mogą się pochwalić obecnością najlepszych graczy. W 2004 roku łączna pula nagród cyklu, wyniosłą 11.400.000 USD, natomiast w 2007 roku, było to już 27.730.000 USD. Najpoważniejszy event w Asian Tour, to HSBC Champions Tournament – został po raz pierwszy rozegrany w 2005 roku z pulą nagród równą 5.000.000 USD. W 2010 roku turniejami o największych pulach (1.250.000 USD) były Hero Honda Indian Open i Iskandar Johor Open. Harmonogram Asian Tour pozostaje dość niestabilny, z kilkoma odwołaniami turniejów w trakcie sezonu włącznie.

W 2006 roku, Asian Tour został najbardziej prestiżowym tourem męskim, na którym kobiecie udało się przejść etap cut'a. Dokonała tego, wtedy jeszcze nastoletnia, Michelle Wie – podczas turnieju SK Telecom Open w Korei Południowej.

W 2009 roku została utworzona konkurencyjna liga zawodowa – OneAsia Tour. Relacje pomiędzy tourami pozostają wrogie.

LADIES EUROPEAN TOUR:

W przeciwieństwie do Ameryki, gdzie LPGA zostało utworzone w 1950 roku, w Europie utworzenie damskiego stowarzyszenia profesjonalnych golfistek zajęło więcej czasu. Dopiero w 1978 zostało utworzone Women’s Proffesional Golf Association (WPGA) jako część Proffesional Golfers’ Association of Great Britain and Irleand. Tour został utworzony rok później.

W 1988 roku członkowie touru postanowili utworzyć osobną organizację o nazwie Women Proffesional Golfer’s European Tour Limited. Organizacja ta zmieniła również swoją kwaterę główną z Belfry na Tytherington Club w Cheshire. Następnie w organizacja ta zmieniła ponownie nazwę na European Ladies' Professional Golf Association Limited, a następnie w lipcu 2000 roku na swoją obecną nazwę czyli Ladies European Tour Limited. W roku 2008 tour po raz kolejny zmienił swoją kwaterę tym razem na Buckinghamshire Golf Club niedaleko Londynu.

Początki kobiecego touru golfowego w Europie nie należały do najłatwiejszych. Gdy europejski tour mężczyzn rozwijał się równolegle z tym z za Atlantyku to tour kobiecy musiał rywalizować ze swoim amerykańskim odpowiednikiem od samego początku. Przykładem na to może być fakt, że w 2005 roku LET zwolniła swojego piątego przewodniczącego w ciągu 8 lat z powodu trudności w rywalizacji z LPGA Tour o graczy i uwagę mediów. Na szczęście wkrótce po tym Tour zaczął się rozwijać i w 2008 roku osiągnął rekordową ilość 28 oficjalnych zawodów. Powstały także zawody odbywające się w tym samym czasie co turnieje wielkoszlemowe organizowane przez LPGA Tour takie jak ABN AMRO Open, a następnieLadies Open of Portugal, które rozgrywane były w tym samym czasie co LPGA Championship. Jednak liczba turniejów waha się i w 2014 roku rozegrano już tylko 23 turnieje.

Pula nagród w zawodach również wzrosła z €7,626,724 w roku 2002 do €11,502,840 w roku 2014 jednak na zmiany w ogólnej puli nagród znacznie wpłynęło zwiększenie się liczby turniejów, a także ponieważ turnieje LET rozgrywane są w różnych krajach na całym świecie a wygrane wypłacane są w różnych walutach, to kurs poszczególnych walut w danym okresie też ma wpływ na całościową pulę nagród w danym sezonie.

Różnicę w tym jak wzrastało wynagrodzenie za wygranie zawodów można też zobaczyć spoglądając na to ile w danym sezonie zarobiła zwyciężczyni Oder of Merit. Pierwsza triumfatorka całego cyklu zawodów czyli Catherine Panton zarobiła w 1979 roku zaledwie £4,965, już rok później Muriel Thomson zarobiła £8,008. Różnica już zaczęła się powiększać lecz i tak suma ta wydaje się być nieco zabawna patrząc na fakt, że w 2013 roku Suzann Pettersen podczas swojego triumfu w Order of Merit zarobiła €518,448. Widać tu więc zupełną dysproporcje stawek o jaką golfistki walczyły na początku touru, a o jaką walczą dzisiaj.

ALPGA:

Organizacja ta powstała w 1972 roku, a jej początkowa nazwa brzmiała Ladies Professional Golf Association of Australia (LPGAA). Nazwę zmieniono na obecną dopiero w 1991 roku. Trudno to sobie wyobrazić jednak w pierwszych zawodach organizowanych przez ALPGA wzięło udział jedynie 12 uczestniczek. Widać więc, że początki istnienia tego touru były znacznie trudniejsze niż LET.

Jednak wraz z trwaniem organizacji liczba zrzeszonych golfistek systematycznie się powiększała i w roku 2004 wynosiła już ponad 150 członków.

Wszystkie turnieje cyklu rozgrywane są na ogół w ciągu lata czyli, ponieważ mówimy tu o Australii jest to okres między listopadem a marcem. W kalendarz zawodów ALPGA wchodzi 13 turniejów a najbardziej sztandarowe z nich to ANZ Ladies Masters oraz Women's Australian Open. Turnieje te weszły również w skład LET co pomaga w zdobyciu większej uwagi zawodników oraz mediów. W 2010 roku New Zealand Women's Open stało się trzecim turniejem, który zaliczany jest zarówno do cyklu zawodów LET jak I ALPGA. Kolejną rzeczą, która wyróżnia te trzy turnieje na tle całego cyklu zawodów jest pula nagród, która znacznie przewyższa pulę wszystkich pozostałych turniejów. Po tym gdy Women's Australian Open w 2011 weszło dodatkowo w skład turniejów cyklu LPGA łączna pula nagród wyniosła na tych zawodach 1,2 miliona dolarów, a w 2013 roku już 1,3 miliona. Turniej ten stał się w związku z tym zdecydowanie najważniejszym wydarzeniem w kalendarzu ALPGA.

Swoją golfową karierę na ALPGA rozpoczynała jedna z najlepszych golfistek na świecie Karrie Web jednak teraz gra głównie na LPGA Tour i wraca jedynie na dwa najważniejsze turnieje w kalendarzu ALPGA. 

Jako ciekawostkę można dodać, że podczas zawodów tego touru odnotowano najmłodszą w historii zwyciężczynię turnieju dla profesjonalistów. Mowa tutaj o Lydii Ko, która w 2012 roku wygrała Women’s NSW Open mając zaledwie 14 lat.

Korean LPGA:

Koreańskie LPGA czyli KLPGA jest jednym z pięciu najważniejszych i największych tourów kobiecego golfa na świecie. Liczba turniejów, które są na nim rozgrywane waha się w ciągu ostatnich kilku lat pomiędzy 20 a 26. Na szczęście w ciągu ostatnich kilku lat liczba zawodów wciąż wzrasta. W 2007 roku na KLPGA pojawiły się zawody klasyfikowane do trzech różnych cyklów czyli KLPGA, LPGA i Ladies Asian Tour. Tamtego roku na koniec sezonu rozegrano zawody drużynowe przypominające nieco Ryder Cup jednak w tych zmaganiach brały udział zawodniczki KLPGA grające przeciwko zawodniczkom z japońskiego LPGA.

Dosyć specyficzną rzeczą w tym tourze jest fakt, że oprócz turniejów, które są łączone z zagranicznymi tourami w zawodach z cyklu KLPGA grają wyłącznie zawodniczki z Korei. Jest to dość rzadko spotykane biorąc pod uwagę jak bardzo międzynarodowym sportem stał się golf i że na prawie każdym tourze występują gracze z różnych zakątów świata. Jednak w tym wypadku to właśnie Koreanki zaczynają z coraz to większymi sukcesami zalewać inne toury czego najlepszym dowodem jest LPGA, które zostaje powoli zdominowane przez golfistki z Korei.

Źródło: PGA Polska

Turnieje golfowe (3/4)

The PGA Championship

Często nazywany U.S. PGA Championship, rozegrany po raz pierwszy 9 października 1916 roku w Siwanoy Country Club in Eastchester, w Nowym Jorku. To ostatni turniej wielkoszlemowy w roku, rozgrywany zazwyczaj w połowie sierpnia, zwyczajowo około 4 tygodni po British Open. W 1971 roku rozegrano go w lutym jako pierwszy turniej Wielkiego Szlema, a w latach 60-tych rozgrywano go często w lipcu, zaledwie tydzień po The Open co utrudniało grę zawodnikom w obu turniejach. W latach 1916-1957 turniej rozgrywany był w formacie Match Play, ale od 1958 zamieniono system na Stroke Play, za sprawą nacisków mediów, które wolały transmitować turnieje z dużą znaną obsadą grającą do dnia finałowego. Turniej organizowany jest od 1968 roku przez PGA of America. W sumie turniej rozgrywany był na 71 różnych polach w 25 stanach, z których 14 gościło turniej więcej niż jeden raz. Najwięcej razy PGA Championship rozgrywano w Southern Hills Country Club - 4 razy, Oakland Hills Country Club, Oakmont Country Club i Firestone Country Club – 3 razy, jeżeli zaś chodzi o stany to Nowy Jork i Ohio – 11 razy, Pensylwania – 9 razy.

Jako jedyny wśród turniejów wielkiego szlema, PGA Championship nie ujmuje w kwalifikacjach najwyżej rozstawionych amatorów i jedynym sposobem wystąpienia dla niezawodowca jest wygranie innego turnieju wielkiego szlema w ciągu ostatnich 5 lat. Wyjątkowe jest także 20 miejsc zarezerwowanych dla 20 najlepszych (20 najlepszych w turnieju eliminacyjnyn) pro, trenerów i nauczycieli pracujących w klubach w USA nie posiadających kart w PGA Tour. W PGA Championship w przeciwieństwie do pozostałych wielkich szlemów bycie w czołowej 50 rankingu OWGR nie gwarantuje startu. Miejsc w turnieju jest maksymalnie 156. Zwycięstwo w tym turnieju gwarantuje największe przywileje: dożywotnie zaproszenie na kolejne edycje The PGA Championship, 5-letnie zaproszenie na pozostałe trzy turnieje Wielkiego Szlema, 5-letnie zaproszenie na PLAYERS Championship i 5-letnią kartę do PGA Tour i European Tour. Najwięcej bo aż 5 razy PGA Championship wygrywali Walter Hagen (1921, 1924, 1925, 1926, 1927) i Jack Nicklaus (1963, 1971, 1973, 1975, 1980). Kolejni na tej liście są Tiger Woods z 4 tytułami i Gene Sarazen i Sam Snead z 3 zwycięstwami. Jime Barnes jako pierwszy zwycięzca otrzymał 500 dolarów i złoty medal ufundowany przez Rodmana Wanamakera, który jest zresztą pomysłodawcą turnieju. Dla porównania tegoroczny bohater Martin Kaymer zasilił swój budżet czekiem na 1,35 mln$ z puli o wartości 7,5 mln $. Najstarszym zwycięzcą turnieju jest Julius Boros, który w momencie tryumfu w 1968 roku miał 48 lat i 142 dni. Najmłodszym zwycięzcą jest Gene Sarazen, który wygrał mają lat 20 i 174 dni w sezonie 1922. W erze Match Play zwycięstwem z największą przewagą był pojedynek Paula Runyana z Sam Sneadem z 1938 roku zakończony 8&7. W erze Strok Play najlepszy był Jack Nicklaus, który w 1980 roku wygrał aż 7 uderzeniami. W przypadku remisu po 72 dołkach zawodnicy grają 3 dołkową dołkową dogrywkę na dolkach 10,17 i 18. Jeżeli suma wyników z trzech dołków jest taka sama to zawodnicy grają te same dołki w systemie „nagłej śmierci”. Zwycięzca poza czekiem otrzymuje również przenośny puchar „The Wanamaker Trophy”, który wprawdzie wygląda jak wielka urna ale i tak wszyscy golfiści o nim marzą.

• Często nazywany U.S. PGA Championship, rozegrany po raz pierwszy 9 października 1916 roku w Siwanoy Country Club in Eastchester, w Nowym Jorku.

• To ostatni turniej wielkoszlemowy w roku, rozgrywany zazwyczaj w połowie sierpnia, zwyczajowo około 4 tygodni po British Open.

• W 1971 roku rozegrano go w lutym jako pierwszy turniej Wielkiego Szlema, a w latach 60-tych rozgrywano go często w lipcu, zaledwie tydzień po The Open co utrudniało grę zawodnikom w obu turniejach.

• W latach 1916-1957 turniej rozgrywany był w formacie Match Play, ale od 1958 zamieniono system na Stroke Play, za sprawą nacisków mediów, które wolały transmitować turnieje z dużą znaną obsadą grającą do dnia finałowego.

• Turniej organizowany jest od 1968 roku przez PGA of America. W sumie turniej rozgrywany był na 71 różnych polach w 25 stanach, z których 14 gościło turniej więcej niż jeden raz.

• Najwięcej razy PGA Championship rozgrywano w Southern Hills Country Club - 4 razy, Oakland Hills Country Club, Oakmont Country Club i Firestone Country Club – 3 razy, jeżeli zaś chodzi o stany to Nowy Jork i Ohio – 11 razy, Pensylwania – 9 razy.

•  Jako jedyny wśród turniejów wielkiego szlema, PGA Championship nie ujmuje w kwalifikacjach najwyżej rozstawionych amatorów i jedynym sposobem wystąpienia dla niezawodowca jest wygranie innego turnieju wielkiego szlema w ciągu ostatnich 5 lat.

• Wyjątkowe jest także 20 miejsc zarezerwowanych dla 20 najlepszych (20 najlepszych w turnieju eliminacyjnyn) pro, trenerów i nauczycieli pracujących w klubach w USA nie posiadających kart w PGA Tour.

•  W PGA Championship w przeciwieństwie do pozostałych wielkich szlemów bycie w czołowej 50 rankingu OWGR nie gwarantuje startu.

• Miejsc w turnieju jest maksymalnie 156.

• Zwycięstwo w tym turnieju gwarantuje największe przywileje: dożywotnie zaproszenie na kolejne edycje The PGA Championship, 5-letnie zaproszenie na pozostałe trzy turnieje Wielkiego Szlema, 5-letnie zaproszenie na PLAYERS Championship i 5-letnią kartę do PGA Tour i European Tour.

•  Najwięcej bo aż 5 razy PGA Championship wygrywali Walter Hagen (1921, 1924, 1925, 1926, 1927) i Jack Nicklaus (1963, 1971, 1973, 1975, 1980). Kolejni na tej liście są Tiger Woods z 4 tytułami i Gene Sarazen i Sam Snead z 3 zwycięstwami.

• Jime Barnes jako pierwszy zwycięzca otrzymał 500 dolarów i złoty medal ufundowany przez Rodmana Wanamakera, który jest zresztą pomysłodawcą turnieju.

• Dla porównania tegoroczny bohater Martin Kaymer zasilił swój budżet czekiem na 1,35 mln$ z puli o wartości 7,5 mln $.

• Najstarszym zwycięzcą turnieju jest Julius Boros, który w momencie tryumfu w 1968 roku miał 48 lat i 142 dni.

• Najmłodszym zwycięzcą jest Gene Sarazen, który wygrał mają lat 20 i 174 dni w sezonie 1922.

• W erze Match Play zwycięstwem z największą przewagą był pojedynek Paula Runyana z Sam Sneadem z 1938 roku zakończony 8&7. W erze Strok Play najlepszy był Jack Nicklaus, który w 1980 roku wygrał aż 7 uderzeniami.

• W przypadku remisu po 72 dołkach zawodnicy grają 3 dołkową dołkową dogrywkę na dolkach 10,17 i 18.

• Jeżeli suma wyników z trzech dołków jest taka sama to zawodnicy grają te same dołki w systemie „nagłej śmierci”.

• Zwycięzca   poza   czekiem   otrzymuje   również   przenośny   puchar   „The Wanamaker Trophy”, który wprawdzie wygląda jak wielka urna ale i tak wszyscy golfiści o nim marzą.

U kobiet sytuacja jest bardziej skomplikowana ponieważ turniejów uznawanych za wielkoszlemowe było więcej:

Najstarszym turniejem wchodzącym w skład Wielkiego Szlema był Western Open, którego pierwsza edycja miała miejsce w 1930, a wygrała go wtedy Mrs. Lee Mida. W 1937 roku zainaugurowano Titleholders Championship, a jego pierwszą triumfatorką została jedna z ikon kobiecego golfa Patty Berg. Od tej daty należałoby formalnie liczyć historię Wielkiego Szlema, jednak LPGA uznało, że zwyciężczyniom Western Open sprzed 1937 również należy się honor zdobywczyni tytułu turnieju wielkoszlemowego[1][2]. Kolejnymi turniejami Wielkiego Szlema zostały U.S. Women's Open (1946, Patty Berg), oraz LPGA Championship (1955, Beverly Hanson). W 1967 po raz ostatni rozegrano Western Open, a rok wcześniej na pięć kolejnych lat zawieszono Titleholders Championship. Ostatecznie ten drugi po raz ostatni odbył się w 1972. Od 1973 tylko dwa turnieje posiadały status wielkoszlemowych: U.S. Women's Open, oraz LPGA Championship. Taki stan trwał do 1979, kiedy to za turniej wielkoszlemowy uznano kanadyjski Classique Peter Jackson Classic, który później zmienił nazwę na do dzisiaj rozpoznawany wariant du Maurier Classic. Jego triumfatorką w tym roku została Amy Alcott. W 1983 liczebność Wielkiego Szlema ponownie wzrosła do czterech turniejów po tym jak w jego szeregi przyjęto Nabisco Dinah Shore, znany obecnie jako Kraft Nabisco Championship. Jego triumfatorką również została Amy Alcott. Wprowadzone w Kanadzie zaostrzone przepisy dotyczące sponsorowania imprez sportowych przez firmy tytoniowe spowodowały, że od 2001 du Maurier Classic wraz z kolejną zmianą sponsora tytularnego utracił status zawodów wielkoszlemowych. Podjęto wtedy decyzję aby jego miejsce zastąpił rozgrywany pod patronatem LET w Wielkiej Brytanii Women's British Open.

Turnieje Grupowe

Ryder Cup - który jest rozgrywany od 1927 roku, był pierwotnie meczem między reprezentantami USA a Wielką Brytanią i Irlandią ale w 1977 roku zdecydowano się rozszerzyć formułę, zapraszając do udziału zawodników ze wszystkich krajów Starego Kontynentu. Jest to, więc obecnie mecz rozgrywany pomiędzy golfistami amerykańskimi, a europejskimi. Do pierwszego pojedynku doszło w Worcester w USA i od tego czasu turniej ten rozgrywany jest naprzemiennie, co dwa lata w Stanach Zjednoczonych i w Europie. Turniej nie był rozgrywany jedynie w latach 1937-1947 oraz w roku 2001 ze względu na atak terrorystyczny z 11 września. W latach 1927 – 1977 tylko 3 razy udało się wygrać zawodnikom z Wielkiej Brytanii, ale dzięki zmianie formuły, w ostatnich dekadach mecze są bardziej wyrównane i stanowią jedno z największych wydarzeń golfowych świata, jak na „świętą wojnę” przystało.

The Presidents Cup - Seria meczow mężczyzn pomiędzy drużynami reprezentowanymi przez Stany i resztą świata – z wyjątkiem. Odbywa się co 2 lata.Początkowo odbywał się w parzyste lata, a Ryder Cup w nieparzyste. Jednak odwołanie Ryder po wydarzeniach z 9/11 w 2001 przesunęły oba turnieje o rok. Rozgrywany na przemian w Stanach i krajach reprezentowanych przez Miedzynarodowy zespoł

The Solheim Cup - Turniej rozgrywany co 2 lata. Kobiecy turniej reprezentowany przez drużynę Stanów i Europy. Nazwany po fabryce kijów Karsten Solheim, który był siłą napędową jego powstania. Pierwszy turniej rozegrano w 1990 roku i rozgrywany był w latach parzystych, aż do 2002. Jako część ogólnoświatowych golfowych zawodów zmienił datę po wydarzeniach z 9/11/2001

The Seve Trophy - Turniej rozgrywany co 2 lata pomiędzy drużynami zawodowców z GB&I oraz Europy kontynentalnej. Nazwany na cześć pieciokrotnego zwycięzcy Majors – Seve Balesterosa. Miał wyjątkowy wkład w europejskiej drużynie Ryder Cup w latach 80’ i 90’. Umowa z francuskim konglomeratem Vivendi oznacza, że w 2009 i 2001 turniej nazywany był The Vivendi Trophy with Seve Ballesteros

The Walker Cup - Turniej rozgrywany co 2 nieparzyste lata drużynami amatorów z czołówki USA i GB&I. Turniej, oficjalnie zwany jako The Walker Cup Match, jest organizowany we współpracy The R&A oraz The United States Golf AssociationJest nazwany na cześć George Walker, który był prezydentem The USGA w 1920, kiedy powstał turniej. Był nieoficjalny turniej w 1921 w Royal Liverpool, który był rozgrywany coroczniedo 1924. Od 1924 stal się turniejem rozgrywanym co 2 lata, a po II Wojnie Światowej stał rozgrywany w nieparzyste lata. Grany na zmianę po obu stronach Atlantyku

The Curtis Cup - Najbardziej znany drużynowy, kobiecy turniej dla amatorek. Rozgrywany co 2 lata przy wspołpracy The United States golf Association oraz The Ladies Golf Union. Reprezentowany przez drużyny Stanów i GB&I. The Curtis Cup nie poszerzył składu europejskiej drużyny o resztę Europym.

Mniejsze imprezy:

Handa Cup - czyli najlepsze zawodniczki USA kontra reszta świata (z Europą włącznie). Impreza rozgrywana jest od 2001 roku.

Lexus Cup – turniej rozgrywany między 2005 a 2008 w którym stawały na siebie reprezentantki drużyn Azji i reszty świata.

UBS Cup – impreza w której biorą udział dwie reprezentacje: USA i reszty świata, gdzie połowa każdej drużyny ma powyżej 50 lat, druga połowa ponad 40. Turniej rozegrano 4 razy w latach 2001-2004.

Tommy Bahama Challenge – USA kontra Reszta świata, gdzie grają tylko i wyłącznie zawodowi golfiści, którzy nie ukończyli jeszcze 30 lat. Impreza odbyła się tylko dwukrotnie w sezonach 2004 i 2005.

Palmer Cup – czyli reprezentacje uniwersyteckie USA i starego kontynentu. Turniej wymyślony przez Arnolda Palmera rozgrywany jest od 1997 roku.

Tavistock Cup – czyli reprezentacje zawodowe klubów: Isleworth Golf & Country Club i Lake Nona Golf & Country Club. Cała zgraja najlepszych golfistów na globie (Woods, Els, Goosen, Garcia, Faldo, McDowell, Polter, Rose, O’Meara, Sorenstam, Creamer, Allenby, Appleby i wielu innych) ma o co walczyć, bowiem pula nagród w turnieju wynosi 2,5 mln $.

Chrysler Cup – czyli reprezentacje USA kontra reszta świata powyżej 50 roku życia. Turniej był rozgrywany w latach 1986-1995.

Dynasty Cup – czyli azjatycki Ryder Cup a dokładnie reprezentacje Japan Golf Tour i Asian Tour, Turniej rozgrywany jest od 2003 roku.

Single Figure Golfer Challenge Cup – gdzie walczą drużyny składające się z amatorów (poniżej hcp9) i gwiazdy reprezentacji Ryder Cup, Solheim Cup i Walker Cup

Royal Trophy – czyli zawodowe reprezentacje Azji i Europy. Turniej rozgrywany jest co dwa lata od 2006 roku.

Donfeng Nissan Cup - czyli zawodowe reprezentacje Chin i Azji Pacyficznej. Turniej rozgrywany jest co dwa lata od 2010 roku.

Źródło: PGA Polska

Turnieje golfowe (2/4)

U.S. Open Championship - zwany również US Open. Rozgrywany jest zwykle w środku czerwca jako drugi turniej wielkoszlemowy w roku, zaraz po US Masters. Finałowa runda wypada zawsze w niedzielę, kiedy jest Dzień Ojca. Pierwsza edycja tego turnieju miała miejsce w 1895 roku w Newport Golf Club na Rhode Island z pulą nagród wynoszącą 335 dolarów. W obecnym sezonie wynosi ona odrobinkę więcej a dokładnie 7,500,000 dolarów. Co ciekawe U.S. Open jest jedynym z czterech turniejów Wielkiego Szlema, w którym w przypadku remisu nie ma dogrywki w formacie „nagła śmierć”, ale wszyscy remisujący golfiści muszą rozegrać kolejną piątą rundę. Jeżeli remis po rundzie piątej nadal się utrzyma, golfiści grają w formacie „nagłej śmierci. U.S. Open rozgrywany w formacie Stroke Play. Turniej organizowany jest przez USGA. Pierwszy turniej został rozegrany w 1895 roku na 36 dołkach, gdzie było tam tylko 9 dołków, które zostały rozegrane 4 razy. Pierwszym zwycięzcą tego turnieju był Horace Rawlins, który otrzymał 150 $ z puli nagród wynoszącej 335 dolarów. W pierwszej dekadzie rozgrywania tego turnieju, zwycięzcami tego prestiżowego wydarzenia byli wyłącznie brytyjscy emigranci, dopiero w 1911 tytuł wywalczył rodowity Amerykanin - John J McDermott, który swój triumf powtórzył także w 1912 roku. Bobby Jones aż czterokrotnie jako amator zwyciężał w tym turnieju. Popularność tego sportu a także tego turnieju doprowadziła do tego, że w 1922 roku po raz pierwszy sprzedano bilety kosztujące 1 $. W 1926 roku zmieniono format gry - pierwsze 2 dni rozgrywano po 18 dołków i trzeciego dnia 36 dołków. Ta zmiana widocznie pokazała różnicę między profesjonalistami, a amatorami. Ostatnim amatorem, który wygrał US Open był John Goodman (1933) Jako ciekawostkę warto zaznaczyć, że w 1909 roku David Hunter, który w pierwszym dniu uzyskuje 68 uderzeń, który jako pierwszy w historii turniejów wielkoszlemowych uzyskuje wynik poniżej 70 uderzeń. Dzięki tej imprezie na stałe zapisał się amator Francis Quimet, amator z biednej rodziny jako caddie pokonał w 1913 roku wielkego Harrego Vardona, co jest uważane za największą niespodziankę w historii turniejów wielkiego szlema. W 1954 roku turniej po raz pierwszy zostaje retransmitowany w telewizji. Ostatecznie w 1965 roku zostaje zmieniony format gry obowiązujący do dnia dzisiejszego, czyli przez 4 dni dziennie jest rozgrywane 18 dołków i gracz, który uzyskuje najmniejszą ilość w sumie po 4 dniach turnieju zostaje jego zwycięzcą. W 1977 roku, turniej ten staje się jeszcze bardziej popularny, ponieważ dwie pierwsze rundy golfa tego turnieju są transmitowane na żywo. W sezonach 2010-2012 aż dwukrotnie wygrywali ten turniej Europejczycy (najpierw Graemme McDowell a rok później Rory McIlroy) ale golfiści na zwycięstwo kogoś ze starego kontynentu musieli czekać długo, bo wcześniej po tytuł Tony Jacklin w 1970 roku.

• U.S. Open Championship - zwany również US Open.

• Rozgrywany jest zwykle w środku czerwca jako drugi turniej wielko-szlemowy w roku, zaraz po US Masters. Finałowa runda wypada zawsze w niedzielę, kiedy jest Dzień Ojca.

• Pierwsza edycja tego turnieju miała miejsce w 1895 roku w Newport Golf Club na Rhode Island z pulą nagród wynoszącą 335 dolarów.

• W obecnym sezonie wynosi ona odrobinkę więcej a dokładnie 7,500,000 dolarów.

• Co ciekawe U.S. Open jest jedynym z czterech turniejów Wielkiego Szlema, w którym w przypadku remisu nie ma dogrywki w formacie „nagła śmierć”, ale wszyscy remisujący golfiści muszą rozegrać kolejną piątą rundę.

• Jeżeli remis po rundzie piątej nadal się utrzyma, golfiści grają w formacie „nagłej śmierci.

• U.S. Open rozgrywany w formacie Stroke Play. Turniej organizowany jest przez USGA.

• Pierwszy turniej został rozegrany w 1895 roku na 36 dołkach, gdzie było tam tylko 9 dołków, które zostały rozegrane 4 razy.

• Pierwszym zwycięzcą tego turnieju był Horace Rawlins, który otrzymał 150 $ z puli nagród wynoszącej 335 dolarów.

• W pierwszej dekadzie rozgrywania tego turnieju, zwycięzcami tego prestiżowego wydarzenia byli wyłącznie brytyjscy emigranci, dopiero w 1911 tytuł wywalczył rodowity Amerykanin - John J McDermott, który swój triumf powtórzył także w 1912 roku.

• Bobby Jones aż czterokrotnie jako amator zwyciężał w tym turnieju.

• Najniższym wynikiem w historii może pochwalić się Rory McIlroy. -16 w 2011

• Najwyższe wyniki dające zwycięstwo osiągali Julius Boros w 1963 (+9), Olin Dutra w 1934 (+9)

• Popularność tego sportu a także tego turnieju doprowadziła do tego, że w 1922 roku po raz pierwszy sprzedano bilety kosztujące 1 $

• W 1926 roku zmieniono format gry -  pierwsze 2 dni rozgrywano po 18 dołków i trzeciego dnia 36 dołków. Ta zmiana widocznie pokazała różnicę miedzy profesjonalistami a amatorami.

• Ostatnim amatorem, który wygrał US Open był John Goodman ( 1933 ) Jako ciekawostkę warto zaznaczyć, że w 1909 roku David Hunter, który w pierwszym dniu uzyskuje 68 uderzeń, który jako pierwszy w historii turniejów wielkoszlemowych uzyskuje wynik poniżej 70 uderzeń.

• Dzięki tej imprezie na stałe zapisał się amator Francis Quimet, amator z biednej rodziny, jako caddie pokonał w 1913 roku wielkego Harrego Vardona, co jest uważane za największą niespodziankę w historii turnejów wielkiego szlema.

• W 1954 roku turniej po raz pierwszy zostaje retransmitowany w telewizji.

• Ostatecznie w 1965 roku zostaje zmieniony format gry obowiązujący do dnia dzisiejszego, czyli przez 4 dni dziennie jest rozgrywane 18 dołków i gracz, który uzyskuje najmniejszą ilość w sumie po 4 dniach turnieju zostaje jego zwycięzcą.

• W 1977 roku, turniej ten staje się jeszcze bardziej popularny, ponieważ dwie pierwsze rundy golfa tego turnieju są transmitowane na żywo

• W sezonach 2010-2015 aż cztero-krotnie wygrywali ten turniej Europejczycy (najpierw Graemme McDowell a rok później Rory McIlroy, w 2013 Justin Rose, a rok później Martin Kaymer) ale golfiści na zwycięstwo kogoś ze starego kontynentu musieli czekać długo bo wcześniej po tytuł Tony Jacklin w 1970 roku.

The Open Championship

Nazywany również: The Open lub British Open to najstarszy z czterech turniejów wielkiego szlema i jedyny rozgrywany poza Stanami Zjednoczonymi. Jest on zawsze rozgrywany w trzecim tygodniu lipca każdego roku i jest trzecim w kolejności rozgrywanym majorem w każdym roku, po Masters i US Open. Początki tej wielkiej imprezy wydają się z perspektywy czasu zabawne. W pierwszej odsłonie turnieju w 1860 roku, rozegranej w Szkocji w Prestwick Golf Club, zwycięzcą został Szkot Willie Park, rok później dzięki zmianie regulaminu w British Open amatorzy mogą konkurować z zawodowcami. W 1861 wygrywa Tom Morris Sr. jest pierwszy z ośmiu zdobytych tytułów w The Open przez starego i młodego Toma w latach 1861-1872. Do nich należy także rekord wygranej z największą przewagą: ojciec w 1862 wygrał 13 uderzeniami, syn w 1870, 12 uderzeniami i w 1869 11 uderzeniami. Żeby docenić ten wyczyn trzeba pamiętać, że w tym okresie turniej był 36 dołkowy. W 1863 roku w turnieju po raz pierwszy jest pula nagród wynosząca 10 funtów. Co ciekawe, zwycięzca otrzymał jedynie mistrzowski pas, a pieniądze powędrowały do zawodników, którzy zajęli 2,3 i 4 miejsce. Najwyraźniej stwierdzono, że mistrz powinien jednak otrzymać jakieś pieniądze i tak w 1864 roku najlepszy zawodnik otrzymał 6 funtów (dla porównania w sezonie 2010 pula nagród przekroczyła 4,8 mln funtów). W 1892 roku turniej rozszerzono z 36 do 72 dołków co było w tym czasie było zaskakujące przy standartowych 18 dołkowych turniejach a 6 lat później (1898) po raz pierwszy wprowadzono cuta po dwóch rundach. Po drugiej wojnie światowej termin The Open zgrywał się w czasie z PGA Championship (zaledwie tydzień różnicy) co powodowało, że wielu znakomitych zawodników z tego okresu musiało wybierać jedną imprezę. W tej samej dekadzie, a dokładnie w 1955 roku relację z British Open poraz pierwszy transmitowano w telewizji w stacji BBC. Najwięcej bo aż 6 razy w turnieju The Open wygrywał Harry Vardon (1896, 1898, 1899, 1903, 1911, 1914) a mógł ten rekord wyrównać w zeszłym roku Tom Watson. Harry Vardon wygrał w 1903 roku Birtish Open wyprzedzając 6 uderzeniami swojego starszego brata Toma Vardona, a my się zachwycamy braćmi Mollinari. Poza Watsonem, 5 zwycięstw w British mają również na koncie: Szkot James Braid, Anglik John Henry Taylor, Australijczyk Peter Thomson. Wśród multi-championów zaledwie trzech golfistów wygrywało trzy lata z rzędu a byli to Szkoci Jamie Anderson (1877-1879) i Bob Feguson (1880-1882) oraz Australijczyk Peter Thomson (1954-1956) natomiast wspominany tutaj wielokrotnie Tom Morris Junior wygrał The Open cztery raz pod rząd w 1868, 1869, 1870 i 1872 (w 1871 nie rozegrano turnieju). Najmłodszym zwycięzcą turnieju w historii jest Tom Morris Junior - 17 lat 5 miesięcy 3 dni, a najstarszym Tom Morris Senior - 46 lat i 99 dni. Po ponad wieku rywalizacji zarówno Szkocja jak i USA mają po 42 zwycięstwa. W nie-wygrywaniu niekwestionowanym liderem jest Jack Nicklaus, który aż siedem razy był drugi i aż 16 razy w czołowej piątce (rekord dzierżony wspólnie z Johnem Henrym Taylorem). Dopiero w 1995 roku The Open stała się oficjalną częścią terminarza ligi PGA Tour. The Open rozgrywany w formacie Stroke Play, jest też wyjątkowy ze względu na krajobrazy, ponieważ zawsze rozgrywany jest na polach typu Links, diametralnie różniących się od pól w Ameryce. Turniej organizowany od 1920 roku przez R&A (The Royal and Ancient Golf Club of St Andrews) jest zawsze rozgrywany na polach typu links, i dotychczas 27 razy impreza odbyła się w St. Andrews, 24 w Prestwick, 15 razy Muirfield, 13 w Royal St George’s, 11 razy Royal Liverpool, 10 w Royal Lytham & St Annes, 9 w Royal Birkdale, 8 razy w Royal Troon, 6 w Musselburgh, 7 w Carnoustie, 4 razy w Turnberry I 2 razy w Royal Cinque Ports. Generalnie rozgrywa się go wyłącznie w Anglii i Szkocji chociaż raz rozegrano go w Północnej Irlandii na polu Royal Portrush. W przypadku remisu po 72 dołkach, zawodnicy walczą w 4 dołkowej dogrywce, która jeśli nie da rozwiązania jest kontynuowana w systemie „nagłej śmierci”. Zwycięzca poza czekiem i sławą otrzymuje zwyczajowo „złoty medal” oraz puchar przechodni „Clarnet Jug”. Poza tym najlepszy amator turnieju otrzymuje „srebrny medal” a „brązowy medal” otrzymują wszyscy inni amatorzy, który dotrwali do rundy finałowej.

• Nazywany również: The Open lub British Open to najstarszy z czterech turniejów wielkiego szlema i jedyny rozgrywany poza Stanami Zjednoczonymi.

• Jest on zawsze rozgrywany w trzecim tygodniu lipca każdego roku i jest trzecim w kolejności rozgrywanym majorem w każdym roku, po Masters i US Open.

• W pierwszej odsłonie turnieju w 1860 roku, rozegranej w Szkocji w Prestwick Golf Club, zwycięzcą został Szkot Willie Park, rok później dzięki zmianie regulaminu w British Open amatorzy mogą konkurować z zawodowcami.

• W 1861 wygrywa Tom Morris Sr. jest pierwszy z ośmiu zdobytych tytułów w The Open przez starego i młodego Toma w latach 1861-1872.

• Do nich należy także rekord wygranej z największą przewagą: ojciec w 1862 wygrał 13 uderzeniami, syn w 1870, 12 uderzeniami i w 1869 11 uderzeniami. Żeby docenić ten wyczyn trzeba pamiętać, że w tym okresie turniej był 36 dołkowy.

• W 1863 roku w turnieju po raz pierwszy jest pula nagród wynosząca 10 funtów. Co ciekawe, zwycięzca otrzymał jedynie mistrzowski pas, a pieniądze powędrowały do zawodników, którzy zajęli 2,3 i 4 miejsce. W 1864 roku najlepszy zawodnik otrzymał 6 funtów

• W 1892 roku turniej rozszerzono z 36 do 72 dołków co było w tym czasie było zaskakujące przy standartowych 18 dołkowych turniejach a 6 lat później (1898) po raz pierwszy wprowadzono cuta po dwóch rundach.

• Po drugiej wojnie światowej termin The Open zgrywał się w czasie z PGA Championship (zaledwie tydzień różnicy) co powodowało, że wielu znakomitych zawodników z tego okresu musiało wybierać jedną imprezę.

• W tej samej dekadzie, a dokładnie w 1955 roku relację z British Open poraz pierwszy transmitowano w telewizji w stacji BBC.

•  Najwięcej bo aż 6 razy w turnieju The Open wygrywał Harry Vardon (1896, 1898, 1899, 1903, 1911, 1914) a mógł ten rekord wyrównać w zeszłym roku Tom Watson.

• Harry Vardon wygrał w 1903 roku Birtish Open wyprzedzając 6 uderzeniami swojego starszego brata Toma Vardona, a my się zachwycamy braćmi Mollinari.

• Poza Watsonem, 5 zwycięstw w British mają również na koncie: Szkot James Braid, Anglik John Henry Taylor, Australijczyk Peter Thomson.

• Wśród multi-championów zaledwie trzech golfistów wygrywało trzy lata z rzędu a byli to Szkoci Jamie Anderson (1877-1879) i Bob Feguson (1880-1882) oraz Australijczyk Peter Thomson (1954-1956) natomiast wspominany tutaj wielokrotnie Tom Morris Junior wygrał The Open cztery raz pod rząd w 1868, 1869, 1870 i 1872 (w 1871 nie rozegrano turnieju).

• Najmłodszym zwycięzcą turnieju w historii jest Tom Morris Junior - 17 lat 5 miesięcy 3 dni, a najstarszym Tom Morris Senior - 46 lat i 99 dni.

• Po ponad wieku rywalizacji zarówno Szkocja jak i USA mają po 42 zwycięstwa.

• W nie-wygrywaniu niekwestionowanym liderem jest Jack Nicklaus, który aż siedem razy był drugi i aż 16 razy w czołowej piątce (rekord dzierżony wspólnie z Johnem Henrym Taylorem).

• Dopiero w 1995 roku The Open stała się oficjalną częścią terminarza ligi PGA Tour.

• The Open rozgrywany w formacie Stroke Play, jest też wyjątkowy ze względu na krajobrazy, ponieważ zawsze rozgrywany jest na polach typu Links, diametralnie różniących się od pól w Ameryce.

• Turniej organizowany od 1920 roku przez R&A (The Royal and Ancient Golf Club of St Andrews) jest zawsze rozgrywany na polach typu links, i dotychczas 29 razy impreza odbyła się w St. Andrews, 24 w Prestwick, 16 razy Muirfield, 14 w Royal St George’s, 12 razy Royal Liverpool, 11 w Royal Lytham & St Annes, 9 w Royal Birkdale, 8 razy w Royal Troon, 6 w Musselburgh, 7 w Carnoustie, 4 razy w Turnberry I 2 razy w Royal Cinque Ports.

• Generalnie rozgrywa się go wyłącznie w Anglii i Szkocji chociaż raz rozegrano go w Północnej Irlandii na polu Royal Portrush.

• W przypadku remisu po 72 dołkach, zawodnicy walczą w 4 dołkowej dogrywce, która jeśli nie da rozwiązania jest kontynuowana w systemie „nagłej śmierci”.

• Zwycięzca poza czekiem i sławą otrzymuje zwyczajowo „złoty medal” oraz puchar przechodni „Clarnet Jug”.

• Poza tym najlepszy amator turnieju otrzymuje „srebrny medal” a „brązowy medal” otrzymują wszyscy inni amatorzy, który dotrwali do rundy finałowej.

Źródło: PGA Polska

Turnieje golfowe (1/4)

Turnieje Wielkoszlemowe

W golfie podobnie jak w tenisie mamy 4 turnieje zaliczane do tak zwanego "Wielkiego szlema". W kobiecym golfie było ich również cztery, ale od sezonu 2013 będzie ich pięć. Pierwszy Major składał się z: The Open Championship,The British Amateur, The U.S. Open oraz The U.S. Amateur ale wraz z pojawieniem się Masters w 1934 oraz wzrostu ilości graczy zawodowych w latach 40’ i 50’ terminem Major Championship okreslamy: The Masters, The U.S. Open, The Open Championship i The PGA Championship.

Amateur Championship - nazywany również British Amateur Championship, czyli otwarte mistrzostwa amatorów Wielkiej Brytanii w golfa to jeden z dwóch najważniejszych indywidualnych turniejów amatorskich świata. Do drugiej wojny światowej traktowany był jako turniej wielko szlemowy. Rozgrywany jest co roku na wyspach brytyjskich, zazwyczaj na polach typu links. Mimo że ogólnokrajowe turnieje amatorskie były już rozgrywane w St. Andrews w 1857 roku to dopiero w 1876 zastanawiano się nad zorganizowaniem mistrzostw. W Grudniu 1884 Thomas Owen Potter, Sekretarz klubu Royal Liverpool zaproponował turniej otwarty dla amatorów członków klubów z całej wielkiej Brytanii. Miało to nie tylko wyłonić najlepszego gracza amatorskiego, ale też rozpromować golfa i pomóc poprawić poziom gry w kraju. Następnego roku, czyli w 1885 w Hoylake rozegrano po raz pierwszy Amateur Championship, brało udział 44 graczy z 12 klubów. Formatem gry było match play, jednak z zasadą, że w przypadku remisu obaj gracze przechodzą do następnej rundy. Tym sposobem w półfinale było trzech graczy John Ball, Horace Hutchinson i Allan Macfie. Wygrał Macfie 7 i 6 nad Hutchinsonem. Turniej osiągnął na tyle duży sukces, że postanowiono że będzie dostępny dla wszystkich amatorów i co roku rozgrywać go na polach w Hoylake, St. Andrews lub Prestwick. W 1886 dwadzieścia cztery klubu zrzeszyły się by wspólnie organizować turniej, w 1919 jednak razem przekazały całą odpowiedzialność za organizowanie amatorskiego jak i zawodowego Open na ręce R&A. Z czasem też liczba pól na którym rozgrywane były zawody wzrastała, pole w Sandwich zostało dodane w 1892, Muirfield w 1897, a Westward Hol w 1912. W całej swojej historii turniej rozgrywał się na 22 polach. Do roku 1930 w turnieju wygrywali głównie Brytyjczycy oprócz 1904, kiedy wygrał Walter Travis, i 1926 gdy najlepszy okazał się Jesse Sweetser obaj panowie byli z USA. Jednak w latach trzydziestych amerykanie zaczęli przyjeżdżać coraz częściej i z lepszymi skutkami wygrywając 5 z 10 mistrzostw rozgrywanych w tym okresie. Najbardziej znaczącym z tych zwycięstw było 1930, kiedy Boby Jones zdominował cały światowy tryumfując we wszystkich czterech turniejach wielkoszlemowych. W okresie Drugiej wojny światowej turniej był wstrzymany, jednak po jej zakończeniu wznowiono go w 1946 w Birkdale. Limit hcp wzrósł wtedy z 1 do 2 z powodu małej ilości graczy. Od tamtego okresu mówi się też o nowej erze w historii turnieju. Z powodu coraz większej dominacji graczy zawodowych turniej przestał być liczony jako „major”. Od początku turniej rozgrywany był w formacie match play. Na początku wszystkie mecze rozgrywane były na 18 dołkach jednak już w 1896 mecz finałowy został przedłużony do 36, a obecnie mecze półfinałowe też trwają dwie rundy. W 1958 wprowadzono regionalne kwalifikacje na 14 polach w Wielkiej Brytanii. Kraje o bardzo wysoko rozwiniętym golfie mają zagwarantowane miejsca w turnieju dla swoich najlepszy graczy pozostali zawodnicy międzynarodowi są wybierani na podstawie zgłoszeń do turnieju według hcp. W 1983 wprowadzono dwie obowiązkowe rundy kwalifikacyjne. Obecnie w turnieju bierze udział 288 najlepszych amatorów z całego świata z czego mniej więcej połowa miejsc zarezerwowana jest dla graczy z Wielkiej Brytanii. Po 36 dołkach na dwóch różnych polach zostaje 64 z najniższymi wynikami (w przypadku remisu dogrywki odbywają się od razu po zakończeniu gry). Następnie przychodzi czas na mecze, pierwszy gra z 64tym, drugi z 63 itd. W Amateur Championship grali najsłynniejsi golfiści historii jednak w erze po wojennej tylko jeden zwycięzca później wygrał zawodowy turniej wielko szlemowy Joze-Maria Olazabal w 1984. W całej historii turnieju najwięcej razy wygrywał John Ball, bo aż 8 razy jednak to było na przełomie XIX i XX wieku. W latach 60tych Michael Bonallack wygrywał aż 5 razy, między innym dzięki temu później przewodniczył R&A, PGA of GB&I i wielu innym golfowym instytucjom, za swoje zasługi został mu nadany tytuł szlachecki przez królowe Elżbietę II oraz znalazło się dla niego miejsce w Golf Hall of Fame. Obecnie ze zwycięstwem w Amateur Championship wiąże się nie tylko prestiż, ale i dzikie karty do British Open (rozgrywanego w tym samym roku) oraz w US Masters Tournament (w następnym roku po zwycięstwie)

US Amateur Championship - Mistrzostwa amatorów stanów zjednoczonych po raz pierwszy rozegrane były w 1895. Jest to najważniejszy turniej amatorski w USA, rozgrywany jest co roku w formacie match play. Turniej US Amateur narodził się nieco z kontrowersji, spowodowanej brakiem instytucji zarządzającej golfem w USA pod koniec XIX wieku. W 1984 dwa kluby golfowe, St. Andrews w Nowym Jorku i Newport Country Club zorganizowały turnieje amatorskie i nazwane przez siebie „mistrzostwami kraju” i ogłosiły, że ich zwycięzca to najlepszy zawodnik w kraju. W St. Andrews, gdzie było 27 uczestników wygrał Laurence Stoddart, a w Newport gdzie udział wzięło 20 graczy zwyciężył W.G. Lawrence. Żeby rozstrzygnąć spór o to kto jest najlepszy a zarazem wyłonić instytucje która będzie ujednolicać reguły dla wszystkich golfistów, 22 Grudnia 1984 roku przedstawiciele pięciu istniejących klubów założyli USGA. Już w pierwszym roku działalnoscie czyli 1985 zorganizowali turnieje wyłaniające mistrzów USA w trzech kategoriach: amatorskiej, kobiecej i otwartej. W pierwszym tygodniu października 1985 roku na polu Newport rozegrano wspólnie pierwsze US amateur i US Open, a jako że amatorzy grali jako pierwsi to turniej amatorski jest najstarszym turniejem mistrzowskim USGA. Turniej z roku na rok stawał się coraz popularniejszy, dlatego potrzeba było systemu, który uregulował by to którzy zawodnicy są na tyle dobrzy by wziąć w nim udział. W ten sposób w 1912 powstała pierwsza ogólno krajowa lista hcp. Obecnie, żeby zagrać w turnieju jedyny wymóg to hcp poniżej 2.4 i status amatora (no i oczywiście przejście przez kwalifikacje). Oprócz kwalifikacji wiele osób dostaje zaproszenie za osiągniecia: Zwycięzcy z ostatnich 10 lat, półfinaliści, ćwierćfinaliści, członkowie reprezentacji kraju, najlepsi gracze uniwersyteccy i zwycięzcy innych dużych turniejów amatorskich jak Pub-links czy US Junior. Oprócz przerwy w latach 1965-1972 turniej rozgrywany był stroke play, US Ameteur zawsze by matach play. Odbywa się na dwóch polach, gdzie w czasach obecnych gra 312 zawodników dwie rundy na uderzenia. 64 najlepszych (remisy rozstrzyga count back) przechodzi do fazy pucharowej, gdzie grają mecze. Najwięcej, bo aż 5 razy turniej wygrał Bobby Jones. W odróżnieniu od British Amatur Champioship w stanach zwyciężali przyszli najwięksi golfa zawodowego jak Jack Nicklaus, Arnold Palmer czy Tiger Woods (jako jedyny wygrał trzy lata z rzędu). Zwycięstwo w US Amateur daj dziką kartę na US Masters. US Open i British Open, ale żeby z nich skorzystać trzeba pozostać amatorem.

The Masters - najmłodszy turniej wielkoszlemowy nazywany również The Masters Championship lub U.S. Masters. W 1934 roku Robert Tyre Jones i Clifford Roberts postanowili zorganizować turniej golfowy, który zadebiutował jako Augusta Invitation Tornament. Innowacyjnie zaprojektowane pole miało ułatwić publiczności obserwowanie zmagań golfistów, Roberts wyprzedził swoją epokę zmieniając ulokowanie pagórków i wzniesień otaczających dołki, tak by widzowie mieli lepszy widok na to, co dzieje się w trakcie gry Od 1937 roku wprowadzono zwyczaj noszenia zielonej marynarki przez członków klubu, a o 1949 roku otrzymują ją również zwycięzcy Masters ale po roku muszą ją zwrócić. Inną tradycją, kultywowaną do dzisiaj jest mini turniej rozgrywany w dniu treningowym na małym 9-dołkowym polu. W czasie tego mini-turnieju zamiast profesjonalnych caddych torby golfistów noszą ich najbliżsi. Kolejnymi tradycjami jest Champions Dinner, zainaugurowany przez Bena Hogana, czyli obiadek tylko dla specjalnych gości. Umownie menu ustala broniący tytuł. Kolejną tradycją są „honorowe uderzenia” wykonywane przez największych golfistów w historii (Snead, Nelson, Palmer to tylko wierzchołek góry lodowej). Od 1940 roku ustalono, że turniej ma odbywać się w pierwszym pełnym tygodniu kwietnia. W odróżnieniu do pozostałych trzech zawodów Wielkiego Szlemu, The Masters jest zawsze rozgrywany na tym samym polu – Augusta National Golf Club, na polu, którego współautorem był sam Bobby.Pierwsza edycja turnieju Masters została rozegrana w 1934 roku (zwycięzcą został Horton Smith). Co ciekawe w pierwszym roku front 9 pełniły rolę dołki 10 – 18, (back 9) rozgrywano dołki od 1 –9.     w następnym roku jednak zmieniono tą kolejność, która obowiązuje do dnia dzisiejszego. Najwięcej razy bo aż 6-krotnie zieloną marynarkę ubierał Jack Nicklaus (między 1963, a 1986 – ostatni raz w wieku 46 lat), Arnold Palmer i Tiger Woods dokonali tego cztery razy.Ex numer 1 zapisał się także na kartach historii wygrywając w 1997 roku przewagą – bagatela 12 uderzeniami (miał wówczas zaledwie 21 lat!!!!). Zaledwie trzem zawodnikom udało się obronić tytuł dokonał tego Jack Nicklaus w 1966 roku, Woods w 2002 i Nick Faldo 1990 roku. Inną historią z Augusty jest Gene Sarazen i jego „strzał, o którym usłyszał cały świat”. W 1935 roku w rundzie finałowej na 4 dołki przed końcem miał 3 uderzenia straty, ale na dołku 15 zrobił albatrosa, dogonił Craiga Woodsa, doprowadził do dogrywki i wygrał. Zeszłoroczna odsłona turnieju również przeszła do historii z powodu albatrosa Louisa Osthuizena, oraz strzału z lasu Bubby Watsona, który dał mu w efekcie zwycięstwo w dogrywce i tytuł.

• The Masters - najmłodszy turniej wielkoszlemowy nazywany również The Masters Championship lub U.S. Masters.

• W 1934 roku Robert Tyre Jones i Clifford Roberts postanowili zorganizować turniej golfowy, który zadebiutował jako Augusta Invitation Tornament. Innowacyjnie zaprojektowane pole miało ułatwić publiczności obserwowanie zmagań golfistów, Roberts wyprzedził swoją epokę zmieniając ulokowanie pagórków i wzniesień otaczających dołki, tak by widzowie mieli lepszy widok na to, co dzieje się w trakcie gry.

• Od 1937 roku wprowadzono zwyczaj noszenia zielonej marynarki przez członków klubu, a o 1949 roku otrzymują ją również zwycięzcy Masters ale po roku muszą ją zwrócić.

• Inną tradycją, kultywowaną do dzisiaj jest mini turniej rozgrywany w dniu treningowym na małym 9-dołkowym polu. W czasie tego mini-turnieju zamiast profesjonalnych caddych torby golfistów noszą ich najbliżsi.

• Kolejnymi tradycjami jest Champions Dinner, zainaugurowany przez Bena Hogana, czyli obiadek tylko dla specjalnych gości. Umownie menu ustala broniący tytuł.

• Kolejną tradycją są „honorowe uderzenia” wykonywane przez największych golfistów w historii (Snead, Nelson, Palmer to tylko wierzchołek góry lodowej).

• Od 1940 roku ustalono, że turniej ma odbywać się w pierwszym pełnym tygodniu kwietnia.

• W odróżnieniu do pozostałych trzech zawodów Wielkiego Szlemu, The Masters jest zawsze rozgrywany na tym samym polu – Augusta National Golf Club, na polu, którego współautorem był sam Bobby.

• Pierwsza edycja turnieju Masters została rozegrana w 1934 roku ( zwycięzcą został Horton Smith). Co ciekawe w pierwszym roku front 9 pełniły rolę dołki 10 – 18, (back 9) rozgrywano dołki od 1 – 9. w następnym roku jednak zmieniono tą kolejność, która obowiązuje do dnia dzisiejszego.

• Najwięcej razy, bo aż 6-krotnie zieloną marynarkę ubierał Jack Nicklaus (między 1963, a 1986 – ostatni raz w wieku 46 lat), Arnold Palmer i Tiger Woods dokonali tego cztery razy.

• Ex numer 1 zapisał się także na kartach historii wygrywając w 1997 roku przewagą – bagatela 12 uderzeniami (miał wówczas zaledwie 21 lat!!!!).

• Zaledwie trzem zawodnikom udało się obronić tytuł - dokonał tego Jack Nicklaus w 1966 roku, Woods w 2002 i Nick Faldo 1990 roku

• Inną historią z Augusty jest Gene Sarazen i jego „strzał, o którym usłyszał cały świat”.

• W 1935 roku w rundzie finałowej na 4 dołki przed końcem miał 3 uderzenia straty, ale na dołku 15 zrobił albatrosa, dogonił Craiga Woodsa, doprowadził do dogrywki i wygrał.

Źródło: PGA Polska