Turnieje golfowe (2/4)
U.S. Open Championship - zwany również US Open. Rozgrywany jest zwykle w środku czerwca jako drugi turniej wielkoszlemowy w roku, zaraz po US Masters. Finałowa runda wypada zawsze w niedzielę, kiedy jest Dzień Ojca. Pierwsza edycja tego turnieju miała miejsce w 1895 roku w Newport Golf Club na Rhode Island z pulą nagród wynoszącą 335 dolarów. W obecnym sezonie wynosi ona odrobinkę więcej a dokładnie 7,500,000 dolarów. Co ciekawe U.S. Open jest jedynym z czterech turniejów Wielkiego Szlema, w którym w przypadku remisu nie ma dogrywki w formacie „nagła śmierć”, ale wszyscy remisujący golfiści muszą rozegrać kolejną piątą rundę. Jeżeli remis po rundzie piątej nadal się utrzyma, golfiści grają w formacie „nagłej śmierci. U.S. Open rozgrywany w formacie Stroke Play. Turniej organizowany jest przez USGA. Pierwszy turniej został rozegrany w 1895 roku na 36 dołkach, gdzie było tam tylko 9 dołków, które zostały rozegrane 4 razy. Pierwszym zwycięzcą tego turnieju był Horace Rawlins, który otrzymał 150 $ z puli nagród wynoszącej 335 dolarów. W pierwszej dekadzie rozgrywania tego turnieju, zwycięzcami tego prestiżowego wydarzenia byli wyłącznie brytyjscy emigranci, dopiero w 1911 tytuł wywalczył rodowity Amerykanin - John J McDermott, który swój triumf powtórzył także w 1912 roku. Bobby Jones aż czterokrotnie jako amator zwyciężał w tym turnieju. Popularność tego sportu a także tego turnieju doprowadziła do tego, że w 1922 roku po raz pierwszy sprzedano bilety kosztujące 1 $. W 1926 roku zmieniono format gry - pierwsze 2 dni rozgrywano po 18 dołków i trzeciego dnia 36 dołków. Ta zmiana widocznie pokazała różnicę między profesjonalistami, a amatorami. Ostatnim amatorem, który wygrał US Open był John Goodman (1933) Jako ciekawostkę warto zaznaczyć, że w 1909 roku David Hunter, który w pierwszym dniu uzyskuje 68 uderzeń, który jako pierwszy w historii turniejów wielkoszlemowych uzyskuje wynik poniżej 70 uderzeń. Dzięki tej imprezie na stałe zapisał się amator Francis Quimet, amator z biednej rodziny jako caddie pokonał w 1913 roku wielkego Harrego Vardona, co jest uważane za największą niespodziankę w historii turniejów wielkiego szlema. W 1954 roku turniej po raz pierwszy zostaje retransmitowany w telewizji. Ostatecznie w 1965 roku zostaje zmieniony format gry obowiązujący do dnia dzisiejszego, czyli przez 4 dni dziennie jest rozgrywane 18 dołków i gracz, który uzyskuje najmniejszą ilość w sumie po 4 dniach turnieju zostaje jego zwycięzcą. W 1977 roku, turniej ten staje się jeszcze bardziej popularny, ponieważ dwie pierwsze rundy golfa tego turnieju są transmitowane na żywo. W sezonach 2010-2012 aż dwukrotnie wygrywali ten turniej Europejczycy (najpierw Graemme McDowell a rok później Rory McIlroy) ale golfiści na zwycięstwo kogoś ze starego kontynentu musieli czekać długo, bo wcześniej po tytuł Tony Jacklin w 1970 roku.
U.S. Open Championship - zwany również US Open.
Rozgrywany jest zwykle w środku czerwca jako drugi turniej wielko-szlemowy w roku, zaraz po US Masters. Finałowa runda wypada zawsze w niedzielę, kiedy jest Dzień Ojca.
Pierwsza edycja tego turnieju miała miejsce w 1895 roku w Newport Golf Club na Rhode Island z pulą nagród wynoszącą 335 dolarów.
W obecnym sezonie wynosi ona odrobinkę więcej a dokładnie 7,500,000 dolarów.
Co ciekawe U.S. Open jest jedynym z czterech turniejów Wielkiego Szlema, w którym w przypadku remisu nie ma dogrywki w formacie „nagła śmierć”, ale wszyscy remisujący golfiści muszą rozegrać kolejną piątą rundę.
Jeżeli remis po rundzie piątej nadal się utrzyma, golfiści grają w formacie „nagłej śmierci.
U.S. Open rozgrywany w formacie Stroke Play. Turniej organizowany jest przez USGA.
Pierwszy turniej został rozegrany w 1895 roku na 36 dołkach, gdzie było tam tylko 9 dołków, które zostały rozegrane 4 razy.
Pierwszym zwycięzcą tego turnieju był Horace Rawlins, który otrzymał 150 $ z puli nagród wynoszącej 335 dolarów.
W pierwszej dekadzie rozgrywania tego turnieju, zwycięzcami tego prestiżowego wydarzenia byli wyłącznie brytyjscy emigranci, dopiero w 1911 tytuł wywalczył rodowity Amerykanin - John J McDermott, który swój triumf powtórzył także w 1912 roku.
Bobby Jones aż czterokrotnie jako amator zwyciężał w tym turnieju.
Najniższym wynikiem w historii może pochwalić się Rory McIlroy. -16 w 2011
Najwyższe wyniki dające zwycięstwo osiągali Julius Boros w 1963 (+9), Olin Dutra w 1934 (+9)
Popularność tego sportu a także tego turnieju doprowadziła do tego, że w 1922 roku po raz pierwszy sprzedano bilety kosztujące 1 $
W 1926 roku zmieniono format gry - pierwsze 2 dni rozgrywano po 18 dołków i trzeciego dnia 36 dołków. Ta zmiana widocznie pokazała różnicę miedzy profesjonalistami a amatorami.
Ostatnim amatorem, który wygrał US Open był John Goodman ( 1933 ) Jako ciekawostkę warto zaznaczyć, że w 1909 roku David Hunter, który w pierwszym dniu uzyskuje 68 uderzeń, który jako pierwszy w historii turniejów wielkoszlemowych uzyskuje wynik poniżej 70 uderzeń.
Dzięki tej imprezie na stałe zapisał się amator Francis Quimet, amator z biednej rodziny, jako caddie pokonał w 1913 roku wielkego Harrego Vardona, co jest uważane za największą niespodziankę w historii turnejów wielkiego szlema.
W 1954 roku turniej po raz pierwszy zostaje retransmitowany w telewizji.
Ostatecznie w 1965 roku zostaje zmieniony format gry obowiązujący do dnia dzisiejszego, czyli przez 4 dni dziennie jest rozgrywane 18 dołków i gracz, który uzyskuje najmniejszą ilość w sumie po 4 dniach turnieju zostaje jego zwycięzcą.
W 1977 roku, turniej ten staje się jeszcze bardziej popularny, ponieważ dwie pierwsze rundy golfa tego turnieju są transmitowane na żywo
W sezonach 2010-2015 aż cztero-krotnie wygrywali ten turniej Europejczycy (najpierw Graemme McDowell a rok później Rory McIlroy, w 2013 Justin Rose, a rok później Martin Kaymer) ale golfiści na zwycięstwo kogoś ze starego kontynentu musieli czekać długo bo wcześniej po tytuł Tony Jacklin w 1970 roku.
The Open Championship
Nazywany również: The Open lub British Open to najstarszy z czterech turniejów wielkiego szlema i jedyny rozgrywany poza Stanami Zjednoczonymi. Jest on zawsze rozgrywany w trzecim tygodniu lipca każdego roku i jest trzecim w kolejności rozgrywanym majorem w każdym roku, po Masters i US Open. Początki tej wielkiej imprezy wydają się z perspektywy czasu zabawne. W pierwszej odsłonie turnieju w 1860 roku, rozegranej w Szkocji w Prestwick Golf Club, zwycięzcą został Szkot Willie Park, rok później dzięki zmianie regulaminu w British Open amatorzy mogą konkurować z zawodowcami. W 1861 wygrywa Tom Morris Sr. jest pierwszy z ośmiu zdobytych tytułów w The Open przez starego i młodego Toma w latach 1861-1872. Do nich należy także rekord wygranej z największą przewagą: ojciec w 1862 wygrał 13 uderzeniami, syn w 1870, 12 uderzeniami i w 1869 11 uderzeniami. Żeby docenić ten wyczyn trzeba pamiętać, że w tym okresie turniej był 36 dołkowy. W 1863 roku w turnieju po raz pierwszy jest pula nagród wynosząca 10 funtów. Co ciekawe, zwycięzca otrzymał jedynie mistrzowski pas, a pieniądze powędrowały do zawodników, którzy zajęli 2,3 i 4 miejsce. Najwyraźniej stwierdzono, że mistrz powinien jednak otrzymać jakieś pieniądze i tak w 1864 roku najlepszy zawodnik otrzymał 6 funtów (dla porównania w sezonie 2010 pula nagród przekroczyła 4,8 mln funtów). W 1892 roku turniej rozszerzono z 36 do 72 dołków co było w tym czasie było zaskakujące przy standartowych 18 dołkowych turniejach a 6 lat później (1898) po raz pierwszy wprowadzono cuta po dwóch rundach. Po drugiej wojnie światowej termin The Open zgrywał się w czasie z PGA Championship (zaledwie tydzień różnicy) co powodowało, że wielu znakomitych zawodników z tego okresu musiało wybierać jedną imprezę. W tej samej dekadzie, a dokładnie w 1955 roku relację z British Open poraz pierwszy transmitowano w telewizji w stacji BBC. Najwięcej bo aż 6 razy w turnieju The Open wygrywał Harry Vardon (1896, 1898, 1899, 1903, 1911, 1914) a mógł ten rekord wyrównać w zeszłym roku Tom Watson. Harry Vardon wygrał w 1903 roku Birtish Open wyprzedzając 6 uderzeniami swojego starszego brata Toma Vardona, a my się zachwycamy braćmi Mollinari. Poza Watsonem, 5 zwycięstw w British mają również na koncie: Szkot James Braid, Anglik John Henry Taylor, Australijczyk Peter Thomson. Wśród multi-championów zaledwie trzech golfistów wygrywało trzy lata z rzędu a byli to Szkoci Jamie Anderson (1877-1879) i Bob Feguson (1880-1882) oraz Australijczyk Peter Thomson (1954-1956) natomiast wspominany tutaj wielokrotnie Tom Morris Junior wygrał The Open cztery raz pod rząd w 1868, 1869, 1870 i 1872 (w 1871 nie rozegrano turnieju). Najmłodszym zwycięzcą turnieju w historii jest Tom Morris Junior - 17 lat 5 miesięcy 3 dni, a najstarszym Tom Morris Senior - 46 lat i 99 dni. Po ponad wieku rywalizacji zarówno Szkocja jak i USA mają po 42 zwycięstwa. W nie-wygrywaniu niekwestionowanym liderem jest Jack Nicklaus, który aż siedem razy był drugi i aż 16 razy w czołowej piątce (rekord dzierżony wspólnie z Johnem Henrym Taylorem). Dopiero w 1995 roku The Open stała się oficjalną częścią terminarza ligi PGA Tour. The Open rozgrywany w formacie Stroke Play, jest też wyjątkowy ze względu na krajobrazy, ponieważ zawsze rozgrywany jest na polach typu Links, diametralnie różniących się od pól w Ameryce. Turniej organizowany od 1920 roku przez R&A (The Royal and Ancient Golf Club of St Andrews) jest zawsze rozgrywany na polach typu links, i dotychczas 27 razy impreza odbyła się w St. Andrews, 24 w Prestwick, 15 razy Muirfield, 13 w Royal St George’s, 11 razy Royal Liverpool, 10 w Royal Lytham & St Annes, 9 w Royal Birkdale, 8 razy w Royal Troon, 6 w Musselburgh, 7 w Carnoustie, 4 razy w Turnberry I 2 razy w Royal Cinque Ports. Generalnie rozgrywa się go wyłącznie w Anglii i Szkocji chociaż raz rozegrano go w Północnej Irlandii na polu Royal Portrush. W przypadku remisu po 72 dołkach, zawodnicy walczą w 4 dołkowej dogrywce, która jeśli nie da rozwiązania jest kontynuowana w systemie „nagłej śmierci”. Zwycięzca poza czekiem i sławą otrzymuje zwyczajowo „złoty medal” oraz puchar przechodni „Clarnet Jug”. Poza tym najlepszy amator turnieju otrzymuje „srebrny medal” a „brązowy medal” otrzymują wszyscy inni amatorzy, który dotrwali do rundy finałowej.
Nazywany również: The Open lub British Open to najstarszy z czterech turniejów wielkiego szlema i jedyny rozgrywany poza Stanami Zjednoczonymi.
Jest on zawsze rozgrywany w trzecim tygodniu lipca każdego roku i jest trzecim w kolejności rozgrywanym majorem w każdym roku, po Masters i US Open.
W pierwszej odsłonie turnieju w 1860 roku, rozegranej w Szkocji w Prestwick Golf Club, zwycięzcą został Szkot Willie Park, rok później dzięki zmianie regulaminu w British Open amatorzy mogą konkurować z zawodowcami.
W 1861 wygrywa Tom Morris Sr. jest pierwszy z ośmiu zdobytych tytułów w The Open przez starego i młodego Toma w latach 1861-1872.
Do nich należy także rekord wygranej z największą przewagą: ojciec w 1862 wygrał 13 uderzeniami, syn w 1870, 12 uderzeniami i w 1869 11 uderzeniami. Żeby docenić ten wyczyn trzeba pamiętać, że w tym okresie turniej był 36 dołkowy.
W 1863 roku w turnieju po raz pierwszy jest pula nagród wynosząca 10 funtów. Co ciekawe, zwycięzca otrzymał jedynie mistrzowski pas, a pieniądze powędrowały do zawodników, którzy zajęli 2,3 i 4 miejsce. W 1864 roku najlepszy zawodnik otrzymał 6 funtów
W 1892 roku turniej rozszerzono z 36 do 72 dołków co było w tym czasie było zaskakujące przy standartowych 18 dołkowych turniejach a 6 lat później (1898) po raz pierwszy wprowadzono cuta po dwóch rundach.
Po drugiej wojnie światowej termin The Open zgrywał się w czasie z PGA Championship (zaledwie tydzień różnicy) co powodowało, że wielu znakomitych zawodników z tego okresu musiało wybierać jedną imprezę.
W tej samej dekadzie, a dokładnie w 1955 roku relację z British Open poraz pierwszy transmitowano w telewizji w stacji BBC.
Najwięcej bo aż 6 razy w turnieju The Open wygrywał Harry Vardon (1896, 1898, 1899, 1903, 1911, 1914) a mógł ten rekord wyrównać w zeszłym roku Tom Watson.
Harry Vardon wygrał w 1903 roku Birtish Open wyprzedzając 6 uderzeniami swojego starszego brata Toma Vardona, a my się zachwycamy braćmi Mollinari.
Poza Watsonem, 5 zwycięstw w British mają również na koncie: Szkot James Braid, Anglik John Henry Taylor, Australijczyk Peter Thomson.
Wśród multi-championów zaledwie trzech golfistów wygrywało trzy lata z rzędu a byli to Szkoci Jamie Anderson (1877-1879) i Bob Feguson (1880-1882) oraz Australijczyk Peter Thomson (1954-1956) natomiast wspominany tutaj wielokrotnie Tom Morris Junior wygrał The Open cztery raz pod rząd w 1868, 1869, 1870 i 1872 (w 1871 nie rozegrano turnieju).
Najmłodszym zwycięzcą turnieju w historii jest Tom Morris Junior - 17 lat 5 miesięcy 3 dni, a najstarszym Tom Morris Senior - 46 lat i 99 dni.
Po ponad wieku rywalizacji zarówno Szkocja jak i USA mają po 42 zwycięstwa.
W nie-wygrywaniu niekwestionowanym liderem jest Jack Nicklaus, który aż siedem razy był drugi i aż 16 razy w czołowej piątce (rekord dzierżony wspólnie z Johnem Henrym Taylorem).
Dopiero w 1995 roku The Open stała się oficjalną częścią terminarza ligi PGA Tour.
The Open rozgrywany w formacie Stroke Play, jest też wyjątkowy ze względu na krajobrazy, ponieważ zawsze rozgrywany jest na polach typu Links, diametralnie różniących się od pól w Ameryce.
Turniej organizowany od 1920 roku przez R&A (The Royal and Ancient Golf Club of St Andrews) jest zawsze rozgrywany na polach typu links, i dotychczas 29 razy impreza odbyła się w St. Andrews, 24 w Prestwick, 16 razy Muirfield, 14 w Royal St George’s, 12 razy Royal Liverpool, 11 w Royal Lytham & St Annes, 9 w Royal Birkdale, 8 razy w Royal Troon, 6 w Musselburgh, 7 w Carnoustie, 4 razy w Turnberry I 2 razy w Royal Cinque Ports.
Generalnie rozgrywa się go wyłącznie w Anglii i Szkocji chociaż raz rozegrano go w Północnej Irlandii na polu Royal Portrush.
W przypadku remisu po 72 dołkach, zawodnicy walczą w 4 dołkowej dogrywce, która jeśli nie da rozwiązania jest kontynuowana w systemie „nagłej śmierci”.
Zwycięzca poza czekiem i sławą otrzymuje zwyczajowo „złoty medal” oraz puchar przechodni „Clarnet Jug”.
Poza tym najlepszy amator turnieju otrzymuje „srebrny medal” a „brązowy medal” otrzymują wszyscy inni amatorzy, który dotrwali do rundy finałowej.
Źródło: PGA Polska