Turnieje golfowe (3/4)
The PGA Championship
Często nazywany U.S. PGA Championship, rozegrany po raz pierwszy 9 października 1916 roku w Siwanoy Country Club in Eastchester, w Nowym Jorku. To ostatni turniej wielkoszlemowy w roku, rozgrywany zazwyczaj w połowie sierpnia, zwyczajowo około 4 tygodni po British Open. W 1971 roku rozegrano go w lutym jako pierwszy turniej Wielkiego Szlema, a w latach 60-tych rozgrywano go często w lipcu, zaledwie tydzień po The Open co utrudniało grę zawodnikom w obu turniejach. W latach 1916-1957 turniej rozgrywany był w formacie Match Play, ale od 1958 zamieniono system na Stroke Play, za sprawą nacisków mediów, które wolały transmitować turnieje z dużą znaną obsadą grającą do dnia finałowego. Turniej organizowany jest od 1968 roku przez PGA of America. W sumie turniej rozgrywany był na 71 różnych polach w 25 stanach, z których 14 gościło turniej więcej niż jeden raz. Najwięcej razy PGA Championship rozgrywano w Southern Hills Country Club - 4 razy, Oakland Hills Country Club, Oakmont Country Club i Firestone Country Club – 3 razy, jeżeli zaś chodzi o stany to Nowy Jork i Ohio – 11 razy, Pensylwania – 9 razy.
Jako jedyny wśród turniejów wielkiego szlema, PGA Championship nie ujmuje w kwalifikacjach najwyżej rozstawionych amatorów i jedynym sposobem wystąpienia dla niezawodowca jest wygranie innego turnieju wielkiego szlema w ciągu ostatnich 5 lat. Wyjątkowe jest także 20 miejsc zarezerwowanych dla 20 najlepszych (20 najlepszych w turnieju eliminacyjnyn) pro, trenerów i nauczycieli pracujących w klubach w USA nie posiadających kart w PGA Tour. W PGA Championship w przeciwieństwie do pozostałych wielkich szlemów bycie w czołowej 50 rankingu OWGR nie gwarantuje startu. Miejsc w turnieju jest maksymalnie 156. Zwycięstwo w tym turnieju gwarantuje największe przywileje: dożywotnie zaproszenie na kolejne edycje The PGA Championship, 5-letnie zaproszenie na pozostałe trzy turnieje Wielkiego Szlema, 5-letnie zaproszenie na PLAYERS Championship i 5-letnią kartę do PGA Tour i European Tour. Najwięcej bo aż 5 razy PGA Championship wygrywali Walter Hagen (1921, 1924, 1925, 1926, 1927) i Jack Nicklaus (1963, 1971, 1973, 1975, 1980). Kolejni na tej liście są Tiger Woods z 4 tytułami i Gene Sarazen i Sam Snead z 3 zwycięstwami. Jime Barnes jako pierwszy zwycięzca otrzymał 500 dolarów i złoty medal ufundowany przez Rodmana Wanamakera, który jest zresztą pomysłodawcą turnieju. Dla porównania tegoroczny bohater Martin Kaymer zasilił swój budżet czekiem na 1,35 mln$ z puli o wartości 7,5 mln $. Najstarszym zwycięzcą turnieju jest Julius Boros, który w momencie tryumfu w 1968 roku miał 48 lat i 142 dni. Najmłodszym zwycięzcą jest Gene Sarazen, który wygrał mają lat 20 i 174 dni w sezonie 1922. W erze Match Play zwycięstwem z największą przewagą był pojedynek Paula Runyana z Sam Sneadem z 1938 roku zakończony 8&7. W erze Strok Play najlepszy był Jack Nicklaus, który w 1980 roku wygrał aż 7 uderzeniami. W przypadku remisu po 72 dołkach zawodnicy grają 3 dołkową dołkową dogrywkę na dolkach 10,17 i 18. Jeżeli suma wyników z trzech dołków jest taka sama to zawodnicy grają te same dołki w systemie „nagłej śmierci”. Zwycięzca poza czekiem otrzymuje również przenośny puchar „The Wanamaker Trophy”, który wprawdzie wygląda jak wielka urna ale i tak wszyscy golfiści o nim marzą.
Często nazywany U.S. PGA Championship, rozegrany po raz pierwszy 9 października 1916 roku w Siwanoy Country Club in Eastchester, w Nowym Jorku.
To ostatni turniej wielkoszlemowy w roku, rozgrywany zazwyczaj w połowie sierpnia, zwyczajowo około 4 tygodni po British Open.
W 1971 roku rozegrano go w lutym jako pierwszy turniej Wielkiego Szlema, a w latach 60-tych rozgrywano go często w lipcu, zaledwie tydzień po The Open co utrudniało grę zawodnikom w obu turniejach.
W latach 1916-1957 turniej rozgrywany był w formacie Match Play, ale od 1958 zamieniono system na Stroke Play, za sprawą nacisków mediów, które wolały transmitować turnieje z dużą znaną obsadą grającą do dnia finałowego.
Turniej organizowany jest od 1968 roku przez PGA of America. W sumie turniej rozgrywany był na 71 różnych polach w 25 stanach, z których 14 gościło turniej więcej niż jeden raz.
Najwięcej razy PGA Championship rozgrywano w Southern Hills Country Club - 4 razy, Oakland Hills Country Club, Oakmont Country Club i Firestone Country Club – 3 razy, jeżeli zaś chodzi o stany to Nowy Jork i Ohio – 11 razy, Pensylwania – 9 razy.
Jako jedyny wśród turniejów wielkiego szlema, PGA Championship nie ujmuje w kwalifikacjach najwyżej rozstawionych amatorów i jedynym sposobem wystąpienia dla niezawodowca jest wygranie innego turnieju wielkiego szlema w ciągu ostatnich 5 lat.
Wyjątkowe jest także 20 miejsc zarezerwowanych dla 20 najlepszych (20 najlepszych w turnieju eliminacyjnyn) pro, trenerów i nauczycieli pracujących w klubach w USA nie posiadających kart w PGA Tour.
W PGA Championship w przeciwieństwie do pozostałych wielkich szlemów bycie w czołowej 50 rankingu OWGR nie gwarantuje startu.
Miejsc w turnieju jest maksymalnie 156.
Zwycięstwo w tym turnieju gwarantuje największe przywileje: dożywotnie zaproszenie na kolejne edycje The PGA Championship, 5-letnie zaproszenie na pozostałe trzy turnieje Wielkiego Szlema, 5-letnie zaproszenie na PLAYERS Championship i 5-letnią kartę do PGA Tour i European Tour.
Najwięcej bo aż 5 razy PGA Championship wygrywali Walter Hagen (1921, 1924, 1925, 1926, 1927) i Jack Nicklaus (1963, 1971, 1973, 1975, 1980). Kolejni na tej liście są Tiger Woods z 4 tytułami i Gene Sarazen i Sam Snead z 3 zwycięstwami.
Jime Barnes jako pierwszy zwycięzca otrzymał 500 dolarów i złoty medal ufundowany przez Rodmana Wanamakera, który jest zresztą pomysłodawcą turnieju.
Dla porównania tegoroczny bohater Martin Kaymer zasilił swój budżet czekiem na 1,35 mln$ z puli o wartości 7,5 mln $.
Najstarszym zwycięzcą turnieju jest Julius Boros, który w momencie tryumfu w 1968 roku miał 48 lat i 142 dni.
Najmłodszym zwycięzcą jest Gene Sarazen, który wygrał mają lat 20 i 174 dni w sezonie 1922.
W erze Match Play zwycięstwem z największą przewagą był pojedynek Paula Runyana z Sam Sneadem z 1938 roku zakończony 8&7. W erze Strok Play najlepszy był Jack Nicklaus, który w 1980 roku wygrał aż 7 uderzeniami.
W przypadku remisu po 72 dołkach zawodnicy grają 3 dołkową dołkową dogrywkę na dolkach 10,17 i 18.
Jeżeli suma wyników z trzech dołków jest taka sama to zawodnicy grają te same dołki w systemie „nagłej śmierci”.
Zwycięzca poza czekiem otrzymuje również przenośny puchar „The Wanamaker Trophy”, który wprawdzie wygląda jak wielka urna ale i tak wszyscy golfiści o nim marzą.
U kobiet sytuacja jest bardziej skomplikowana ponieważ turniejów uznawanych za wielkoszlemowe było więcej:
Najstarszym turniejem wchodzącym w skład Wielkiego Szlema był Western Open, którego pierwsza edycja miała miejsce w 1930, a wygrała go wtedy Mrs. Lee Mida. W 1937 roku zainaugurowano Titleholders Championship, a jego pierwszą triumfatorką została jedna z ikon kobiecego golfa Patty Berg. Od tej daty należałoby formalnie liczyć historię Wielkiego Szlema, jednak LPGA uznało, że zwyciężczyniom Western Open sprzed 1937 również należy się honor zdobywczyni tytułu turnieju wielkoszlemowego[1][2]. Kolejnymi turniejami Wielkiego Szlema zostały U.S. Women's Open (1946, Patty Berg), oraz LPGA Championship (1955, Beverly Hanson). W 1967 po raz ostatni rozegrano Western Open, a rok wcześniej na pięć kolejnych lat zawieszono Titleholders Championship. Ostatecznie ten drugi po raz ostatni odbył się w 1972. Od 1973 tylko dwa turnieje posiadały status wielkoszlemowych: U.S. Women's Open, oraz LPGA Championship. Taki stan trwał do 1979, kiedy to za turniej wielkoszlemowy uznano kanadyjski Classique Peter Jackson Classic, który później zmienił nazwę na do dzisiaj rozpoznawany wariant du Maurier Classic. Jego triumfatorką w tym roku została Amy Alcott. W 1983 liczebność Wielkiego Szlema ponownie wzrosła do czterech turniejów po tym jak w jego szeregi przyjęto Nabisco Dinah Shore, znany obecnie jako Kraft Nabisco Championship. Jego triumfatorką również została Amy Alcott. Wprowadzone w Kanadzie zaostrzone przepisy dotyczące sponsorowania imprez sportowych przez firmy tytoniowe spowodowały, że od 2001 du Maurier Classic wraz z kolejną zmianą sponsora tytularnego utracił status zawodów wielkoszlemowych. Podjęto wtedy decyzję aby jego miejsce zastąpił rozgrywany pod patronatem LET w Wielkiej Brytanii Women's British Open.
Turnieje Grupowe
Ryder Cup - który jest rozgrywany od 1927 roku, był pierwotnie meczem między reprezentantami USA a Wielką Brytanią i Irlandią ale w 1977 roku zdecydowano się rozszerzyć formułę, zapraszając do udziału zawodników ze wszystkich krajów Starego Kontynentu. Jest to, więc obecnie mecz rozgrywany pomiędzy golfistami amerykańskimi, a europejskimi. Do pierwszego pojedynku doszło w Worcester w USA i od tego czasu turniej ten rozgrywany jest naprzemiennie, co dwa lata w Stanach Zjednoczonych i w Europie. Turniej nie był rozgrywany jedynie w latach 1937-1947 oraz w roku 2001 ze względu na atak terrorystyczny z 11 września. W latach 1927 – 1977 tylko 3 razy udało się wygrać zawodnikom z Wielkiej Brytanii, ale dzięki zmianie formuły, w ostatnich dekadach mecze są bardziej wyrównane i stanowią jedno z największych wydarzeń golfowych świata, jak na „świętą wojnę” przystało.
The Presidents Cup - Seria meczow mężczyzn pomiędzy drużynami reprezentowanymi przez Stany i resztą świata – z wyjątkiem. Odbywa się co 2 lata.Początkowo odbywał się w parzyste lata, a Ryder Cup w nieparzyste. Jednak odwołanie Ryder po wydarzeniach z 9/11 w 2001 przesunęły oba turnieje o rok. Rozgrywany na przemian w Stanach i krajach reprezentowanych przez Miedzynarodowy zespoł
The Solheim Cup - Turniej rozgrywany co 2 lata. Kobiecy turniej reprezentowany przez drużynę Stanów i Europy. Nazwany po fabryce kijów Karsten Solheim, który był siłą napędową jego powstania. Pierwszy turniej rozegrano w 1990 roku i rozgrywany był w latach parzystych, aż do 2002. Jako część ogólnoświatowych golfowych zawodów zmienił datę po wydarzeniach z 9/11/2001
The Seve Trophy - Turniej rozgrywany co 2 lata pomiędzy drużynami zawodowców z GB&I oraz Europy kontynentalnej. Nazwany na cześć pieciokrotnego zwycięzcy Majors – Seve Balesterosa. Miał wyjątkowy wkład w europejskiej drużynie Ryder Cup w latach 80’ i 90’. Umowa z francuskim konglomeratem Vivendi oznacza, że w 2009 i 2001 turniej nazywany był The Vivendi Trophy with Seve Ballesteros
The Walker Cup - Turniej rozgrywany co 2 nieparzyste lata drużynami amatorów z czołówki USA i GB&I. Turniej, oficjalnie zwany jako The Walker Cup Match, jest organizowany we współpracy The R&A oraz The United States Golf AssociationJest nazwany na cześć George Walker, który był prezydentem The USGA w 1920, kiedy powstał turniej. Był nieoficjalny turniej w 1921 w Royal Liverpool, który był rozgrywany coroczniedo 1924. Od 1924 stal się turniejem rozgrywanym co 2 lata, a po II Wojnie Światowej stał rozgrywany w nieparzyste lata. Grany na zmianę po obu stronach Atlantyku
The Curtis Cup - Najbardziej znany drużynowy, kobiecy turniej dla amatorek. Rozgrywany co 2 lata przy wspołpracy The United States golf Association oraz The Ladies Golf Union. Reprezentowany przez drużyny Stanów i GB&I. The Curtis Cup nie poszerzył składu europejskiej drużyny o resztę Europym.
Mniejsze imprezy:
Handa Cup - czyli najlepsze zawodniczki USA kontra reszta świata (z Europą włącznie). Impreza rozgrywana jest od 2001 roku.
Lexus Cup – turniej rozgrywany między 2005 a 2008 w którym stawały na siebie reprezentantki drużyn Azji i reszty świata.
UBS Cup – impreza w której biorą udział dwie reprezentacje: USA i reszty świata, gdzie połowa każdej drużyny ma powyżej 50 lat, druga połowa ponad 40. Turniej rozegrano 4 razy w latach 2001-2004.
Tommy Bahama Challenge – USA kontra Reszta świata, gdzie grają tylko i wyłącznie zawodowi golfiści, którzy nie ukończyli jeszcze 30 lat. Impreza odbyła się tylko dwukrotnie w sezonach 2004 i 2005.
Palmer Cup – czyli reprezentacje uniwersyteckie USA i starego kontynentu. Turniej wymyślony przez Arnolda Palmera rozgrywany jest od 1997 roku.
Tavistock Cup – czyli reprezentacje zawodowe klubów: Isleworth Golf & Country Club i Lake Nona Golf & Country Club. Cała zgraja najlepszych golfistów na globie (Woods, Els, Goosen, Garcia, Faldo, McDowell, Polter, Rose, O’Meara, Sorenstam, Creamer, Allenby, Appleby i wielu innych) ma o co walczyć, bowiem pula nagród w turnieju wynosi 2,5 mln $.
Chrysler Cup – czyli reprezentacje USA kontra reszta świata powyżej 50 roku życia. Turniej był rozgrywany w latach 1986-1995.
Dynasty Cup – czyli azjatycki Ryder Cup a dokładnie reprezentacje Japan Golf Tour i Asian Tour, Turniej rozgrywany jest od 2003 roku.
Single Figure Golfer Challenge Cup – gdzie walczą drużyny składające się z amatorów (poniżej hcp9) i gwiazdy reprezentacji Ryder Cup, Solheim Cup i Walker Cup
Royal Trophy – czyli zawodowe reprezentacje Azji i Europy. Turniej rozgrywany jest co dwa lata od 2006 roku.
Donfeng Nissan Cup - czyli zawodowe reprezentacje Chin i Azji Pacyficznej. Turniej rozgrywany jest co dwa lata od 2010 roku.
Źródło: PGA Polska