Turnieje golfowe (1/4)
Turnieje Wielkoszlemowe
W golfie podobnie jak w tenisie mamy 4 turnieje zaliczane do tak zwanego "Wielkiego szlema". W kobiecym golfie było ich również cztery, ale od sezonu 2013 będzie ich pięć. Pierwszy Major składał się z: The Open Championship,The British Amateur, The U.S. Open oraz The U.S. Amateur ale wraz z pojawieniem się Masters w 1934 oraz wzrostu ilości graczy zawodowych w latach 40’ i 50’ terminem Major Championship okreslamy: The Masters, The U.S. Open, The Open Championship i The PGA Championship.
Amateur Championship - nazywany również British Amateur Championship, czyli otwarte mistrzostwa amatorów Wielkiej Brytanii w golfa to jeden z dwóch najważniejszych indywidualnych turniejów amatorskich świata. Do drugiej wojny światowej traktowany był jako turniej wielko szlemowy. Rozgrywany jest co roku na wyspach brytyjskich, zazwyczaj na polach typu links. Mimo że ogólnokrajowe turnieje amatorskie były już rozgrywane w St. Andrews w 1857 roku to dopiero w 1876 zastanawiano się nad zorganizowaniem mistrzostw. W Grudniu 1884 Thomas Owen Potter, Sekretarz klubu Royal Liverpool zaproponował turniej otwarty dla amatorów członków klubów z całej wielkiej Brytanii. Miało to nie tylko wyłonić najlepszego gracza amatorskiego, ale też rozpromować golfa i pomóc poprawić poziom gry w kraju. Następnego roku, czyli w 1885 w Hoylake rozegrano po raz pierwszy Amateur Championship, brało udział 44 graczy z 12 klubów. Formatem gry było match play, jednak z zasadą, że w przypadku remisu obaj gracze przechodzą do następnej rundy. Tym sposobem w półfinale było trzech graczy John Ball, Horace Hutchinson i Allan Macfie. Wygrał Macfie 7 i 6 nad Hutchinsonem. Turniej osiągnął na tyle duży sukces, że postanowiono że będzie dostępny dla wszystkich amatorów i co roku rozgrywać go na polach w Hoylake, St. Andrews lub Prestwick. W 1886 dwadzieścia cztery klubu zrzeszyły się by wspólnie organizować turniej, w 1919 jednak razem przekazały całą odpowiedzialność za organizowanie amatorskiego jak i zawodowego Open na ręce R&A. Z czasem też liczba pól na którym rozgrywane były zawody wzrastała, pole w Sandwich zostało dodane w 1892, Muirfield w 1897, a Westward Hol w 1912. W całej swojej historii turniej rozgrywał się na 22 polach. Do roku 1930 w turnieju wygrywali głównie Brytyjczycy oprócz 1904, kiedy wygrał Walter Travis, i 1926 gdy najlepszy okazał się Jesse Sweetser obaj panowie byli z USA. Jednak w latach trzydziestych amerykanie zaczęli przyjeżdżać coraz częściej i z lepszymi skutkami wygrywając 5 z 10 mistrzostw rozgrywanych w tym okresie. Najbardziej znaczącym z tych zwycięstw było 1930, kiedy Boby Jones zdominował cały światowy tryumfując we wszystkich czterech turniejach wielkoszlemowych. W okresie Drugiej wojny światowej turniej był wstrzymany, jednak po jej zakończeniu wznowiono go w 1946 w Birkdale. Limit hcp wzrósł wtedy z 1 do 2 z powodu małej ilości graczy. Od tamtego okresu mówi się też o nowej erze w historii turnieju. Z powodu coraz większej dominacji graczy zawodowych turniej przestał być liczony jako „major”. Od początku turniej rozgrywany był w formacie match play. Na początku wszystkie mecze rozgrywane były na 18 dołkach jednak już w 1896 mecz finałowy został przedłużony do 36, a obecnie mecze półfinałowe też trwają dwie rundy. W 1958 wprowadzono regionalne kwalifikacje na 14 polach w Wielkiej Brytanii. Kraje o bardzo wysoko rozwiniętym golfie mają zagwarantowane miejsca w turnieju dla swoich najlepszy graczy pozostali zawodnicy międzynarodowi są wybierani na podstawie zgłoszeń do turnieju według hcp. W 1983 wprowadzono dwie obowiązkowe rundy kwalifikacyjne. Obecnie w turnieju bierze udział 288 najlepszych amatorów z całego świata z czego mniej więcej połowa miejsc zarezerwowana jest dla graczy z Wielkiej Brytanii. Po 36 dołkach na dwóch różnych polach zostaje 64 z najniższymi wynikami (w przypadku remisu dogrywki odbywają się od razu po zakończeniu gry). Następnie przychodzi czas na mecze, pierwszy gra z 64tym, drugi z 63 itd. W Amateur Championship grali najsłynniejsi golfiści historii jednak w erze po wojennej tylko jeden zwycięzca później wygrał zawodowy turniej wielko szlemowy Joze-Maria Olazabal w 1984. W całej historii turnieju najwięcej razy wygrywał John Ball, bo aż 8 razy jednak to było na przełomie XIX i XX wieku. W latach 60tych Michael Bonallack wygrywał aż 5 razy, między innym dzięki temu później przewodniczył R&A, PGA of GB&I i wielu innym golfowym instytucjom, za swoje zasługi został mu nadany tytuł szlachecki przez królowe Elżbietę II oraz znalazło się dla niego miejsce w Golf Hall of Fame. Obecnie ze zwycięstwem w Amateur Championship wiąże się nie tylko prestiż, ale i dzikie karty do British Open (rozgrywanego w tym samym roku) oraz w US Masters Tournament (w następnym roku po zwycięstwie)
US Amateur Championship - Mistrzostwa amatorów stanów zjednoczonych po raz pierwszy rozegrane były w 1895. Jest to najważniejszy turniej amatorski w USA, rozgrywany jest co roku w formacie match play. Turniej US Amateur narodził się nieco z kontrowersji, spowodowanej brakiem instytucji zarządzającej golfem w USA pod koniec XIX wieku. W 1984 dwa kluby golfowe, St. Andrews w Nowym Jorku i Newport Country Club zorganizowały turnieje amatorskie i nazwane przez siebie „mistrzostwami kraju” i ogłosiły, że ich zwycięzca to najlepszy zawodnik w kraju. W St. Andrews, gdzie było 27 uczestników wygrał Laurence Stoddart, a w Newport gdzie udział wzięło 20 graczy zwyciężył W.G. Lawrence. Żeby rozstrzygnąć spór o to kto jest najlepszy a zarazem wyłonić instytucje która będzie ujednolicać reguły dla wszystkich golfistów, 22 Grudnia 1984 roku przedstawiciele pięciu istniejących klubów założyli USGA. Już w pierwszym roku działalnoscie czyli 1985 zorganizowali turnieje wyłaniające mistrzów USA w trzech kategoriach: amatorskiej, kobiecej i otwartej. W pierwszym tygodniu października 1985 roku na polu Newport rozegrano wspólnie pierwsze US amateur i US Open, a jako że amatorzy grali jako pierwsi to turniej amatorski jest najstarszym turniejem mistrzowskim USGA. Turniej z roku na rok stawał się coraz popularniejszy, dlatego potrzeba było systemu, który uregulował by to którzy zawodnicy są na tyle dobrzy by wziąć w nim udział. W ten sposób w 1912 powstała pierwsza ogólno krajowa lista hcp. Obecnie, żeby zagrać w turnieju jedyny wymóg to hcp poniżej 2.4 i status amatora (no i oczywiście przejście przez kwalifikacje). Oprócz kwalifikacji wiele osób dostaje zaproszenie za osiągniecia: Zwycięzcy z ostatnich 10 lat, półfinaliści, ćwierćfinaliści, członkowie reprezentacji kraju, najlepsi gracze uniwersyteccy i zwycięzcy innych dużych turniejów amatorskich jak Pub-links czy US Junior. Oprócz przerwy w latach 1965-1972 turniej rozgrywany był stroke play, US Ameteur zawsze by matach play. Odbywa się na dwóch polach, gdzie w czasach obecnych gra 312 zawodników dwie rundy na uderzenia. 64 najlepszych (remisy rozstrzyga count back) przechodzi do fazy pucharowej, gdzie grają mecze. Najwięcej, bo aż 5 razy turniej wygrał Bobby Jones. W odróżnieniu od British Amatur Champioship w stanach zwyciężali przyszli najwięksi golfa zawodowego jak Jack Nicklaus, Arnold Palmer czy Tiger Woods (jako jedyny wygrał trzy lata z rzędu). Zwycięstwo w US Amateur daj dziką kartę na US Masters. US Open i British Open, ale żeby z nich skorzystać trzeba pozostać amatorem.
The Masters - najmłodszy turniej wielkoszlemowy nazywany również The Masters Championship lub U.S. Masters. W 1934 roku Robert Tyre Jones i Clifford Roberts postanowili zorganizować turniej golfowy, który zadebiutował jako Augusta Invitation Tornament. Innowacyjnie zaprojektowane pole miało ułatwić publiczności obserwowanie zmagań golfistów, Roberts wyprzedził swoją epokę zmieniając ulokowanie pagórków i wzniesień otaczających dołki, tak by widzowie mieli lepszy widok na to, co dzieje się w trakcie gry Od 1937 roku wprowadzono zwyczaj noszenia zielonej marynarki przez członków klubu, a o 1949 roku otrzymują ją również zwycięzcy Masters ale po roku muszą ją zwrócić. Inną tradycją, kultywowaną do dzisiaj jest mini turniej rozgrywany w dniu treningowym na małym 9-dołkowym polu. W czasie tego mini-turnieju zamiast profesjonalnych caddych torby golfistów noszą ich najbliżsi. Kolejnymi tradycjami jest Champions Dinner, zainaugurowany przez Bena Hogana, czyli obiadek tylko dla specjalnych gości. Umownie menu ustala broniący tytuł. Kolejną tradycją są „honorowe uderzenia” wykonywane przez największych golfistów w historii (Snead, Nelson, Palmer to tylko wierzchołek góry lodowej). Od 1940 roku ustalono, że turniej ma odbywać się w pierwszym pełnym tygodniu kwietnia. W odróżnieniu do pozostałych trzech zawodów Wielkiego Szlemu, The Masters jest zawsze rozgrywany na tym samym polu – Augusta National Golf Club, na polu, którego współautorem był sam Bobby.Pierwsza edycja turnieju Masters została rozegrana w 1934 roku (zwycięzcą został Horton Smith). Co ciekawe w pierwszym roku front 9 pełniły rolę dołki 10 – 18, (back 9) rozgrywano dołki od 1 –9. w następnym roku jednak zmieniono tą kolejność, która obowiązuje do dnia dzisiejszego. Najwięcej razy bo aż 6-krotnie zieloną marynarkę ubierał Jack Nicklaus (między 1963, a 1986 – ostatni raz w wieku 46 lat), Arnold Palmer i Tiger Woods dokonali tego cztery razy.Ex numer 1 zapisał się także na kartach historii wygrywając w 1997 roku przewagą – bagatela 12 uderzeniami (miał wówczas zaledwie 21 lat!!!!). Zaledwie trzem zawodnikom udało się obronić tytuł dokonał tego Jack Nicklaus w 1966 roku, Woods w 2002 i Nick Faldo 1990 roku. Inną historią z Augusty jest Gene Sarazen i jego „strzał, o którym usłyszał cały świat”. W 1935 roku w rundzie finałowej na 4 dołki przed końcem miał 3 uderzenia straty, ale na dołku 15 zrobił albatrosa, dogonił Craiga Woodsa, doprowadził do dogrywki i wygrał. Zeszłoroczna odsłona turnieju również przeszła do historii z powodu albatrosa Louisa Osthuizena, oraz strzału z lasu Bubby Watsona, który dał mu w efekcie zwycięstwo w dogrywce i tytuł.
The Masters - najmłodszy turniej wielkoszlemowy nazywany również The Masters Championship lub U.S. Masters.
W 1934 roku Robert Tyre Jones i Clifford Roberts postanowili zorganizować turniej golfowy, który zadebiutował jako Augusta Invitation Tornament. Innowacyjnie zaprojektowane pole miało ułatwić publiczności obserwowanie zmagań golfistów, Roberts wyprzedził swoją epokę zmieniając ulokowanie pagórków i wzniesień otaczających dołki, tak by widzowie mieli lepszy widok na to, co dzieje się w trakcie gry.
Od 1937 roku wprowadzono zwyczaj noszenia zielonej marynarki przez członków klubu, a o 1949 roku otrzymują ją również zwycięzcy Masters ale po roku muszą ją zwrócić.
Inną tradycją, kultywowaną do dzisiaj jest mini turniej rozgrywany w dniu treningowym na małym 9-dołkowym polu. W czasie tego mini-turnieju zamiast profesjonalnych caddych torby golfistów noszą ich najbliżsi.
Kolejnymi tradycjami jest Champions Dinner, zainaugurowany przez Bena Hogana, czyli obiadek tylko dla specjalnych gości. Umownie menu ustala broniący tytuł.
Kolejną tradycją są „honorowe uderzenia” wykonywane przez największych golfistów w historii (Snead, Nelson, Palmer to tylko wierzchołek góry lodowej).
Od 1940 roku ustalono, że turniej ma odbywać się w pierwszym pełnym tygodniu kwietnia.
W odróżnieniu do pozostałych trzech zawodów Wielkiego Szlemu, The Masters jest zawsze rozgrywany na tym samym polu – Augusta National Golf Club, na polu, którego współautorem był sam Bobby.
Pierwsza edycja turnieju Masters została rozegrana w 1934 roku ( zwycięzcą został Horton Smith). Co ciekawe w pierwszym roku front 9 pełniły rolę dołki 10 – 18, (back 9) rozgrywano dołki od 1 – 9. w następnym roku jednak zmieniono tą kolejność, która obowiązuje do dnia dzisiejszego.
Najwięcej razy, bo aż 6-krotnie zieloną marynarkę ubierał Jack Nicklaus (między 1963, a 1986 – ostatni raz w wieku 46 lat), Arnold Palmer i Tiger Woods dokonali tego cztery razy.
Ex numer 1 zapisał się także na kartach historii wygrywając w 1997 roku przewagą – bagatela 12 uderzeniami (miał wówczas zaledwie 21 lat!!!!).
Zaledwie trzem zawodnikom udało się obronić tytuł - dokonał tego Jack Nicklaus w 1966 roku, Woods w 2002 i Nick Faldo 1990 roku
Inną historią z Augusty jest Gene Sarazen i jego „strzał, o którym usłyszał cały świat”.
W 1935 roku w rundzie finałowej na 4 dołki przed końcem miał 3 uderzenia straty, ale na dołku 15 zrobił albatrosa, dogonił Craiga Woodsa, doprowadził do dogrywki i wygrał.
Źródło: PGA Polska