Najlepsi gracze w historii golfa (4/5)
Trzeci Wielki Triumwirat
Byron Nelson (04.04 1912 - 26.09.2006) a dokladnie John Byron Nelson Junior, ksywka Lord Byron. Razem z Benem Hoganem i Samem Sneadem, urodzonymi w odstępie 6 miesięcy w 1912, tworzył Trzeci Wielki Triumwirat w golfie.
Urodził się w Waxahachie w stanie Teksas, zmarł w Roanoke również w Teksasie. Wywodził się z bardzo religijnej rodziny – jego mama Madge Allen Nelson była baptystką, zaś ojciec John Byron Nelson był prezbiterianinem, który przeszedł na baptyzm po spotkaniu swojej żony. Cała rodzina Byronów była zaangażowana w życie kościelne. W wieku 11 lat Byron Nelson zachorował na ciężki tyfus, co poskutkowało obniżeniem masy jego ciała o blisko połowę, a także spowodowało trwałą bezpłodność. Jego przygoda z golfem rozpoczęła się na polu Glen Garden Country Club, gdzie w wieku 12 lat zaczął pracować jako caddy. 14 letni Byron wygrał swój pierwszy turniej caddych, wygrywając po 9 dołkowej dogrywce swojego kolegę Bena Hogana. Obaj rywalizowali i przyjaźnili się przez większą cześć dzieciństwa i na początku kariery zawodowej, ale szybkie sukcesy Nelsona, przytłaczały Hogana, i przyjaźń zmieniła w znacznie słabszą znajomość powiązaną respektem, podziwem i tolerancją. W 1934 roku Nelson objął stanowisko trenera w miejscowości Texarkana w Teksanie gdzie poznał swoją żonę Louise Shofner, z którą żył szczęśliwie przez 50 lat, aż do jej śmierci w 1984 roku. W kolejnych latach Nelson pracował jako nauczyciel w New Jersey, w Pensylwanii i Ohio. W międzyczasie pracował nad swoim własnym swingiem i dzięki swoim autorskim pomysłom (zamach bardziej pionowy, uważany jest za ojca nowoczesnego zamachu golfowego.
W swojej karierze wygrał 5 turniejów wielkoszlemowych ( Masters w 1937, 1942 roku, U.S. Open w 1939 roku, PGA Championship w 1940 i 1945 roku), co stawia go na 14 miejscu listy wszechczasów, zdobył 64 tytuły zawodowe w tym 52 w lidze PGA Tour co jest 6 najlepszym wynikiem wszech czasów. Mimo wielu zwycięstw i tytułów Nelson znany jest przede wszystkim z wyników jakie osiągnął w 1945 roku, w którym wygrał 18 turniejów z cyklu PGA Tour, z czego 11 z rzędu, a kolejnych siedmiu turniejach zakończył zmagania na drugim miejscu. Wprawdzie cześć środowiska twierdzi, że było to spowodowane słabą obsadą w lidze wynikającą z okresu wojennego, ale średni wynik Nelsona wyniósł wówczas 68.33 (pobity tylko przez Tigera Woodsa w sezonie 2000), co powinno pozbawić niedowiarków wszelkich wątpliwości. Innym rekordem Byrona jest przejście cuta 113 razy pod rząd. Wprawdzie Tiger Woods miał ich 142, ale w czasach Nelsona, cut był po zaledwie 20 miejsach (cut czyli linia poniżej której zawodnik nie otrzymuje czeków, nie jak dzisiaj poniżej której nie gra) co oznacza, że Byron Nelson 113 razy pod rząd kończył turnieje w czołowej dwudziestce!! Apropos czeków, w sezonie 1945 Nelson zarobił 63,335 $ (15% całej rocznej puli ze wszystkich turniejów) co w dzisiejszych czasach odpowiada 10-11 mln $. Na deser inna statystyka z 1945 roku, Nelson zagrał 17 razy z rzędu poniżej 70 uderzeń. W 1945 i 1946 Byron był najlepiej zarabiającym zawodnikiem w lidze. W 1946 roku na turnieju U.S. Open Nelson był jednym z głównych pretendentów do tytułu. Nic zatem dziwnego, że ludzie tłumnie przybywali by zobaczyć, jak gra. Na 13 dołku publika dopisała tak licznie, że zdezorientowany, przeciskający się przez tłum caddy przypadkowo kopnął piłkę swojego zawodnika. Efektem tego wypadku był jeden punkt karny, który doprowadził do dogrywki Nelsona, Lloyda Mangruma i Vica Ghezzi. Dogrywkę ostatecznie wygrał Mangrum. Nelson nie zwolnił swojego caddiego.
W wieku 34 lat Nelson postanowił pójść na golfową emeryturę i zająć się swoim ranchem w Teksasie. Byron okazjonalnie komentował później turnieje w telewizji oraz pracował dalej jako trener. Wśród jego podopiecznych znaleźli się między innymi Ken Venturi czy Tom Watson. W 1968 PGA Tour przemianowało turniej Dallas Open na Byron Nelson Classic (Byron wygrał go 7 razy). W 1974 roku zaproszono Nelsona do Golfowej Światowej Galerii Sław. W 2006 roku został pośmiertnie odznaczony Złotym Medalem Kongresu (132 w historii).
Sam Snead (27.05.1912 - 23.05.2002) dokładnie Samuel Jackson Snead, ksywka - "Slammin' Sammy". Razem z Benem Hoganem i Byronem Nelsonem tworzył Trzeci Wielki Triumwirat.
Był synem ubogiego farmera, wychowywał się na rodzinnej farmie w pobliżu miasteczka Aswood. Był bardzo utalentowany sportowo, grał w piłkę nożną, koszykówkę, baseball, potrafił przebiec 100 jardów w 10 sekund. Dużo czasu poświęcał na strzelanie(polowanie) do wiewiórek. Uważał, że własnie te zdolności wpłynęły na jego płynny i pokazowy swing oraz na celność. Sam nigdy nie wziął lekcji golfa, nie był także zwolennikiem stania godzinami i uderzania piłek, przez często zarzucano mu że grę poniżej swojego potencjału. Jako dziecko golfa zaczął praktykować używając kija i kamieni. Jego starszy brat, Homer był entuzjastą golfa i dlatego Sam też za też zdecydował się spróbować. Tak naprawdę jego przygoda z golfem zaczęła się, gdy zaczął pracować jako caddy w wieku 15 lat na polu golfowym niedaleko jego domu. Tam wypełniał należne mu obowiązki i mógł korzystać z 9 -cio dołkowego pola golfowego. Tam też szybko opanował techniczne aspekty gry i rozwija swój słynny „ słodki”swing. W 1935 roku zostaje asystentem Pro w White Solphur Springs. W następnym roku zostaje teaching pro w Cascades Inn w Hot Springs.
Był pierwszym graczem w historii który zagrał wynik poniżej swojego wieku, kiedy miał 67 lat zagrał w turnieju Quad Cities Open 66 i 67
Wygrał w swojej karierze 82 turnieje w PGA Tour co jest dotychczasowym rekordem. Przez cztery dekady był w absolutnej czołówce wygrywając w Wielkim Szlemie siedmiokrotnie: The Master: 1949,1952,1954, The Open Championship: 1946, PGA Championship: 1942,1949, 1951. Legendarny jest już pech w U.S. Open, w którym aż cztery razy był drugi (raz nie trafił 30 calowego puta na zwycięstwo), co było rekordem do roku 2009 kiedy to Phil Mickelson skończył jako drugi po raz piąty W Galerii Sław od 1974 a w 1997 roku otrzymał PGA Tour Lifetime Achievement Award. Był też 8 razy członkiem drużyna Ryder Cup w tym raz jako niegrający kapitan. Był członkiem zwycięskiej drużyny World Golf teams w 1956,1960,1961 i 1962, wygrał również indywidualny tytuł w 1961. Wielokrotnie wygrywał PGA Seniors turnieje i World Seniors Championship. Do jego rekordów należy wielokrotne wygranie tego samego turnieju - w Greater Greensboro Open był najlepszy aż 8 razy (1938, 1946, 1949, 1950, 1955, 1956, 1960, 1965), co wyrównał Tiger Woods w 2013 wygrywajac po raz ósmy Arnold Palmer Invitational (wcześniej w 2000, 2001, 2002, 2003, 2008, 2009, 2012). W wieku 52lat stał się najstarszym golfistą który wygrał turniej PGA a jako sześdziesięciolatek był drugi na Los Angeles Open. Zobył także najwięcej tytułów w historii PGA Tour - 82, o 5 więcej niż Tiger, o 9 więcej niż Nicklaus,o 18 niż Hogan. Łączna liczba jego zawodowych zwycięstw to 135. Prowadził na liście najlepiej zarabiających trzy razy. Od 1984 do 2002 wykonywał pierwsze symboliczne uderzenie na Masters. Zagrał w 117 Majors :
Wygrał 7 razy
8 razy był drugi
22 razy był w trójce
29 razy był w piątce
48 razy w dziesiątce
Słynął z niekonwencjonalnych uderzeń, długich tee shot,na turnieju w Hershey był zdenerwowany i uderzył dwie piłki w out a następnie zagrał na green 345 yardów.
Był troszeczkę inny niż wszyscy,chodził w słomkowym kapeluszu i zdarzało mu się grać rundy bez obuwia. Napisał wiele książek instruktażowych. Bardzo często jest pomijany, gdy wymienia się graczy czołowych w historii a zdecydowanie zasłużył żeby mówiło się o nim jako o topowym graczu wszech czasów.
Słynął ze swoich zdolności do uderzeń oraz wkladu w teorię golfa. Razem z Sam Snead i Byron Nelson tworzył Trzeci Wielki Triumwirat. Przygodę z golfem rozpoczął w wieku 11 lat jako caddy. Miał „prawie” śmiertelny wypadek, po którym lekarz stwierdził, że nigdy nie będzie grał w golfa. Po wypadku rozpowszechnił strzał, który znany był jako „Hogan fade‟. Jego książka - 'Five Lessons: Modern Fundamentals in Golf', jest prawdopodobnie najbardziej poczytną książką w historii. Wygrał 64 zawodowe tytuły, wliczając 10 Majors
Ben Hogan (13.08.1912 - 25.07.1997), a właściwie William Ben Hogan ksywka The Hawk, Bantam Ben, The Wee Iceman. Razem z Samem Sneadem i Byronem Nelsonem tworzył Trzeci Wielki Triumwirat.
Ben Hogan urodził się w Stephenville w Teksasie. Wiele źródeł błędnie podaje jako jego miejsce urodzenia teksańską miejscowość Dublin. Hogan w istocie jest mocno związany z Dublinem, gdzie spędził swoje dzieciństwo, ale przyszedł na świat w szpitalu Stephenville. Jego dzieciństwo nie należało do łatwych – kiedy Hogan miał 9 lat, jego ojciec Chester popełnił samobójstwo. Niektóre biografie Bena podają, że 9-latek był świadkiem tego przykrego wydarzenia, co miało olbrzymi wpływ na jego introwertyczną osobowość. Matka Hogana z trudem wiązała koniec z końcem, co zmusiło jej dzieci do podjęcia pracy. Mały Ben dorabiał, sprzedając gazety na stacji kolejowej, zaś jego 14-letni starszy brat zaczął dostarczać zaopatrzenie do biur.
2 lata potem 11-letni Hogan został namówiony przez swojego kolegę na spróbowanie się w roli caddiego. W tym czasie Hogan poznał w swoim klubie Glen Garden Country Club innego początkującego golfistę – Byrona Nelsona. Chłopcy wielokrotnie pojedynkowali się razem, nikt nie mógł przewidzieć, że są to przyszli wielkoszlemowi mistrzowie. W tym okresie ,,The Hawk‟‟ poznał swoją przyszłą żonę – Valerie Fox. Hogan rzucił liceum w ostatnim semestrze 3 klasy, kiedy uczęszczał do Central High School.
Przez następne lata doskonalił swój swing i ćwiczył i grał w turniejach amatorskich udoskonalając stale grę. W 1931 przeszedł na zawodowstwo, wyjeżdżając do San Antonio, żeby spróbować swoich sił w odbywającym się tam Texas Open. Jego pierwsze kroki w zawodowym golfie nie były zbyt udane, Hogan nie odnosił żadnych większych sukcesów i wielokrotnie był kompletnym bankrutem. Bez wsparcia swojej żony Valerie, Ben nie doczekałby się przełamania. Hogan starał się zapewnić przypływ gotówki, występując w niewielkim klubie z Cleburne w Teksasie. Dalsze niepowodzenia zmusiły go do zatrudnienia się w roli asystenta w nowojorskim Century Country Club w 1938. Przez pierwsze 9 lat nie wygrał żadnego turnieju, w którym startował. Jednak dzięki wytrwałej pracy, udało mu sie udoskonalić swój swing i wyeliminować hooka, z którym tak bardzo jako zawodnik się borykał. W 1940 roku Ben doczekał się swojego pierwszego ważnego sukcesu – zwyciężył w prestiżowym Vardon Trophy, a pod koniec sezonu okazał się zarobić najwięcej pieniędzy spośród wszystich graczy PGA Tour – 10 000 dolarów amerykańskich. Rok później powtórzył ten wyczyn, a jego zarobki wzrosły prawie dwukrotnie.
Lata 40-ste zostały całkowicie zdominowane przez gracza Bena Hogana. Był najlepiej zarabiającym graczem dekady i jednym z popularniejszych sportowców w całej Ameryce. W 1946 Teksańczyk zdołał wygrać swojego pierwszego wielkiego szlema – PGA Championship. Wyczyn ten powtórzył także 1948 roku, dodatkowo wygrywając też po raz pierwszy w U.S. Open. (w sezonie 1948 wygrał łącznie 10 zawodowych turniejów). Jego kariera została nagle zatrzymana, kiedy w 1949 uległ poważnemu wypadkowi wraz ze swoją żoną Valerie. Wskutek kolizji busa, Hogan doznał szeregu złamań (podwójne złamanie miednicy, obojczyków, rąk, nóg, skruszenia żeber, i zakrzepów krwi oraz ogólny stan krytyczny) które zaburzyły pracę jego organizmu do końca życia. Lekarz ostrzegał, że Ben najprawdopodobniej nigdy nie wróci do czynnego sportu, a możliwym jest, że w ogóle nie będzie mógł chodzić. Po 59 dniach od wypadku Hogan opuścił szpital i rozpoczął treningi - nie tylko stanął na nogi, ale wrócił po 4 latach w wielkim stylu. 1953 znany jest jako rok Hogana. W 1953 Hogan wygrał 5 z 6 turniejów, w których startował, w tym 3 turnieje major. Niektórzy spekulują, że wygrałby wszystkie 4 majory gdyby rozgrywany wtedy PGA Championship nie krzyżował sie wtedy datami z British Open Championship w którym Hogan startował i wygrał. Aż do 2000 roku do czasu zwycięstw Tigera Woodsa żaden inny zawodnik nie wygrał 3 turniejów major w jednym roku.
Hogan znany był ze swojej ciągłej pracy i nieustannej modernizacji swojego zamachu golfowego. Powszechnie uważa się że jego praca nad zamachem doprowadziła do uzyskania najlepszego kontaktu z piłką w historii golfa, dzięki któremu, pomimo wątłej postury (170 cm i 64 kg wagi), uderzał piłkę tak daleko, że startował nawet w konkursach na najdłuższe uderzenia. Jego kontakt z piłką był tak dobry, że Jack Nicklaus,jeden z najwybitniejszych graczy w historii,twierdził że z pewnością Ben Hogan uderzał piłkę najlepiej na świecie. Sam Tiger Woods twierdził, że chciałby kiedykolwiek tak kontrolować swój zamach tak jak robił to Hogan. Hogan znany był również ze słabego jak na zawodowca puttowania, które po wypadku stało się jeszcze słabsze. Prze wiwle lat wielu golfistów wzorowało się na Hoganie. Swoje przemyślenia i teorie dotyczące techniki gry publikował w książkach. Najbardziej znane teorie dotyczyły płaszczyzny swingu i pronacji podczas uderzenia.
Z powodu niezadowolenia z jakości swojego sprzętu Ben Hogan założył wraz z przyjaciółmi w 1953 roku przedsiębiorstwo produkujące wyposażenie golfowe. W 1954 roku wypuszcza pierwsze kije golfowe o nazwie „precision”. W 1960 roku sprzedaje swoje przedsiębiorstwo firmie AMF pozostając w nim jednak na stanowisku przewodniczącego rady nadzorczej. Za najważniejszą część kija golfowego uważał szaft. Wykreował zestaw, w którym krótsze kije miały sztywniejsze a dłuższe bardziej miękkie szafty. Także piłki marki Ben Hogan święciły ogromne triumfy. W 1980 roku były najczęściej granymi piłkami na tourze. Ben Hogan brał udział w 294 turniejach PGA. Wygrał 62. 47,6% tych turniejów zakończył w pierwszej trójce a 241 w pierwszej dziesiątce. Zwyciężył 9 razy w największych turniejach: Masters: 1951, 1953, U.S. Open: 1948, 1950, 1951, 1953, British Open: 1953, PGA Championship: 1946, 1948
Zanim wygrał swój pierwszy major zwyciężył 30 razy w innych turniejach.
Źródło: PGA Polska