Najlepsi gracze w historii golfa (3/5)

Drugi Wielki Triumwirat

Walter Hagen (21.12.1882 – 06.10.1969), a właściwie Walter Charles Hagen, ksywka Sir Walter, The Haig (Kaczka). Razem z Bobby Jones oraz Gene Sarazen tworzył Drugi Wielki Triumwirat w golfie. Był on kluczowa figura w rozwoju profesjonalnego golfa. Pochodził z niższej klasy społecznej- Grę swoja rozpoczął w Country Club of Rochester zaczynając jako caddie, zarabiając przy tym pieniądze i wspierając rodzinę już w wieku przedszkolnym. Gdy tylko miał okazje korzystał z szansy i grał w golfa, ponieważ caddie mieli wówczas ograniczony dostęp do gry, było to możliwe poza godzinami szczytu, jak to było w tamtych czasach. Bardzo szybko poprawiał swoje umiejętności, gdzie równie szybko stal się ekspertem jako nastolatek, później zatrudniony przez klub mógł udzielać lekcji członkom klubu jak i pracował w pro shopie.

Swój debiut najwyższej klasy miął w wieku 19 lat w 1912 roku w Canadian Open. Hagen był również wykwalifikowany w besballu, głownie jako miotacz. W roku 1914 odwołał swój udział dla Philadelphia, Phillies, aby zagrać tydzień później w U.S. Open Championship, co na zawsze zmieniło już jego życie.

Jego talent wyłonił się w czasach, kiedy niestety podział na amatorów i profesjonalistów był bardzo odczuwalny. Najbardziej widoczne było to w Wielkiej Brytanii, kraju wiodącym w grze w golfa, kiedy Hagen zaczynał właśnie swoja karierę. Zawodowcy często nie mogli korzystać z wyposażenia budynków klubowych, mało tego, czasem nie mieli nawet wstępu przez drzwi frontowe. W 1920 roku w Deal, Kent, wynajął Hagen, samochód Pierce Arrow, aby mu służył jako prywatna przebieralnia, ponieważ odmówiono mu wejścia do klubowej przebieralni. Wynajął szofera i zaparkował ten drogi samochód na drodze dojazdowej do klubu, co oczywiście wywołało zdziwienie.

Innym razem odmówił wejścia do domku, aby odebrać swoja nagrodę, ponieważ wcześniej zabroniono mu wejścia do domku klubowego. Punktem zwrotnym odznaczył się w 1920 roku U.S. Open w Toledo, Ohio, gdzie gracze ośmieleni przez Hagena podarowali gospodarzowi Ineress Clu, duży zegar dziadka jako wdzięczność, że mieli oni- „profesjonaliści” wstęp do swojego domku klubowego podczas turniejów. Dorastał jako caddie i grał w Country Club of Rochester, reprezentował go w swojej wczesnej wyczynowej karierze, gdzie miął pełne wsparcie członków tego klubu jak i zarządu. W 1918 roku Hagen byl jako the first club professional na legendarnym Oakland Hills Country Club w Blommfield w Michigan. Pracował dla Oakland Hills do wczesnych lat 1920 a potem reprezentował Pasadena Yacht & Country Club w Gulfport Florida. Hagen miał osobliwy i stanowczy charakter, który podniósł status zawodowych graczy w golfa jak i ich zarobki. W trakcie swojej kariery zagrał setki pokazowych meczy, zarówno w Stanach jak i na całym świecie, jego podróże spopularyzowały golf w ogromnym stopniu. Był bardzo znany ze swojej fantazyjnej garderoby podczas gry, miał dopasowane drogie ubrania w jaskrawych kolorach i pluszowych tkaninach

Jako jeden z najlepszych graczy zrozumiał, ze posiada umiejętności sprzedawania siebie w formacie takich właśnie pokazów i stwierdził, ze było to bardziej opłacalne niż granie w turniejach. Hagen zdobył również znaczące pieniądze przy promowaniu sprzętu golfowego oraz odegrał ważną role pomagając przy projektowaniu dla WILSON SPORTS, który naniósł jego nazwisko na sprzęt: „Walter Hagen” lub „Haig Ultra”. Jego współpraca z Wilsonem przyniosła pierwsze dopasowane sety ironów, w tym samym czasie podobne prace dla Spalding wykonywał równie znany Bobby Jones. Taka poprawa wyposażenia golfowego wniosła nową jakość klubów, większą ilość graczy jak i podniosła poziom gry.

Był nie tylko jest pierwszym Amerykaninem, który wygrał British Open (1922), ale również jedynym zawodnikiem na świecie, który turniej PGA Championship wygrał aż pięciokrotnie, z czego cztery razy z rzędu w latach 1924-1927. W swojej karierze zdobył 11 tytułów Wielkoszlemowych, co jest trzecim wynikiem w historii. Wygrywał w U.S. Open dwukrotnie, The OPEN czterokrotnie i PGA Championship pięciokrotnie. Aż 6-krotnie był kapitanem drużyny Ryder Cup, wygrał 44 tytuły w PGA Tour. Poza niewiarygodnym talentem Hagen był również duszą towarzystwa i choć miewał humory ulubieńcem publiczności. Jego „wyluzowany” tryb życia z pewnością szokował, ale i czynił golfa sławniejszym.

Hagen mógł być pierwszym sportowcem, który zarobił jako pierwszy milion dolarów w swojej karierze. Kiedyś powiedział, że nigdy nie chciał być milionerem, tylko żyć jak oni. Hagen raz wyraził swoje kredo słowami: „Nie spiesz się, nie martw się, jesteś tu z krótką wizytą, więc upewnij się, że poczujesz zapach kwiatów podczas drogi”. Z kolei jego młodszy o 10 lat kolega Gene Sarazen powiedział, że wszyscy zawodowi gracze powinni cicho dziękować, Hagenowi za każdym razem, gdy się o nim mówi. To Hagen sprawił, ze golf stal się profesjonalny.

Robert Tyre Jones Jr. (17.03.1902 - 18.12.1971) ksywka Bobby Jones. Razem z Walterem Hagenem oraz Gene Sarazenem tworzył Drugi Wielki Triumwirat w golfie. Nigdy nie przeszedł na zawodowstwo.

Urodził się w Atlancie w Georgii i został od razu okrzyknięty cudownym dzieckiem golfa. Grę rozpoczął w wieku 4 lat, a 2 lata później wygrał swój pierwszy turniej w życiu. Prowadzony przez trenera Szkota Stewarta Maidena osiągał błyskawiczne postępy, by w wieku 18 lat zakwalifikować się do turnieju major US Open Golf, a w trzy lata później w 1923 roku wygrać ten turniej po raz pierwszy. Od tego roku do 1930 wygrywał 13 razy w 20 startach łącznie, z pierwszym w historii podwójnym zwycięstwem w 1926 w US Open Golf i British Open. W 1930 (w wieku 28 lat i czasie szczytowej kariery) zrezygnował ze startów w turniejach. Jako wyjaśnienie odejścia powiedział: „It is something like a cage. First you are expected to get into it and then you are expected to stay there. But of course, nobody can stay there” Wkrótce razem z Alistairem McKenzie i Ciffordem Robertsem rozpoczął prace nad budową pola golfowego Augusta National w mieście Augusta w Georgii. W 1934 rozegrano na tym polu pierwszy turniej Masters – do dziś jest zaliczany do czterech najważniejszych turniejów major tworzących razem wielki szlem golfa. Jones grał w tym turnieju co rok aż do 1948 roku, kiedy to rozpoznano u niego jamistość rdzenia kręgowego.

Jones w swojej karierze wygrał 7 turniejów zaliczanych do obecnych major (4 razy US Open Golf i 3 razy British Open), jednakże ze względu na brak w tamtym czasie pozostałych dwóch tj. PGA Championship i Masters, który sam utworzył, do wielkiego szlema golfa zaliczano również mistrzostwa amatorów USA i Wielkiej Brytanii. Bobby Jones w 1930 wygrał wszystkie 4 turnieje i powszechnie uznaje się, że jako jedyny w historii zdobył wielkiego szlema.

Jones był zdolny nie tylko w grze w golfa, ale również w nauce. Zdobył B.S. Inżynierii Mechanicznej Georgia Tech w 1922 roku. Potem zdobył B.A. z literatury angielskiej w Harvard College w 1924 roku. Po zaledwie roku w szkole prawa na Uniwersytecie Emory zdał egzamin na adwokata. Zaraz potem Jones dołączył do kancelarii adwokackiej swojego ojca w Atlancie.

Bobby Jones ożenił się w 1924 roku z Mary Rice Malone. Mieli troje dzieci, Clara, Robert III i Mary Ellen. Kiedy odszedł na emeryturę z golfa w wieku 28 lat, skupił się na swojej praktyce prawnej w Atlancie. W tym samym roku 1930, został uhonorowany pierwszym James E. Sullivan Award, przyznawaną przez Amateur Athletic Union dla najwybitniejszych sportowców amatorów w Stanach Zjednoczonych

Gene Sarazen (27.02.1902 - 13.05.1999) a tak na prawdę Eugenio Saraceni ksywka The Squire. Był bezpośrednim oraz największym rywalem Bobby Jones, który urodził się w tym samym roku; również z Hagenem toczył wiele wspaniałych rozgrywek. Razem z Bobby Jones oraz Walter Hagen tworzył Drugi Wielki Triumwirat w golfie

Był amerykańskim zawodowym golfistą, jednym z najlepszych w latach 20tych i 30tych XX wieku. Jest jednym z pięciu golfistów (wraz z Benem Hoganem, Gary Player'em, Jackiem Nicklausem i Tigerem Woods'em), którzy wygrali wszystkie turnieje Wielkiego Szlema: U.S. Open w 1922 i 1932 roku, PGA Championship w roku 1922, 1923 i 1933, British Open w 1932 i The Masters w 1935 roku. Sarazen urodził się w Harrison, New York jako Eugenio Saraceni. W wieku 10 lat zaczął caddy'ować na lokalnym polu golfowym i rozpoczął naukę gry samemu. Źródła podają, iż w zasadzie był samoukiem, jednak szybko robił postępy. W grze używał, niezbyt popularnego w tamtym czasie gripu przeplatanego. Sarazen podejmował się licznych prac jako klubowy PRO w obszarze Nowego Jorku w latach młodzieńczych i ciężko pracował nad swoją własną grą. Swoje dwa pierwsze zwycięstwa w turniejach Wielkiego Szlema odnotował już w wieku 20 lat – wygrywając w 1922 roku U.S. Open i PGA Championship. Stale i w najlepszym wydaniu rywalizował ze swoim rówieśnikiem i legendą golfa - Bobby Jones'em. Wiele wspaniałych pojedynków Sarazen stoczył także z około dziesięć lat starszym Walterem Hagenem. Sarazen, Jones i Hagen zdominowali świat golfa w latach 20tych ubiegłego stulecia. Ich rywalizacja znacząco poszerzyła zainteresowanie golfem na świecie w tamtym okresie i ściągnęła oczy światowych golfistów na Stany Zjednoczone, które stały się dominującą siłą golfową świata, odbierając palmę pierwszeństwa Wielkiej Brytanii. Jako zwycięzca 39 turniejów PGA , Sarazen zyskał miejsce w World Golf Hall of Fame w 1974 roku. Liczne tytuły i nagrody zdobywał jednak już znacznie wcześniej. Jednym z najważniejszych wyróżnień było przyznanie mu w 1932 roku tytułu Sportowca Roku według the Associated Press. W 1996 natomiast Sarazen zdobył nagrodę za całokształt kariery sportowej - PGA Tour's Lifetime Achievement Award. W czasie swojej kariery sześciokrotnie był mianowany do drużyny na U.S. Ryder Cup: w 1927, 1929, 1931, 1933, 1935 i 1937 roku. Sarazen określany jest jako wynalazca nowoczesnego sand wedge'a. Zadebiutował, używając go podczas British Open w Prince's Golf Club w 1932 roku. Co ciekawe, kij był trzymany w sekrecie do pierwszej rundy turniejowej (Sarazen nie korzystał z niego podczas rund treningowych), a sam turniej okazał się dla Sarazena zwycięski. Nazwa nadana przez Sarazena brzmiała „the sand iron”, a pierwszy model kija, którym Sarazen rozegrał wspomniany turniej jest wystawiony do dziś na polu Prince's. Wynalazek wziął się z faktu, iż Sarazen był wcześniej słaby w tym elemencie gry. Wcześniej używane kije do gry z bunkra, np. stosowany przez Bobby'ego Jones'a kij o wklęsłym licu, który w zasadzie znajdował się w kontakcie z piłką dwukrotnie podczas swingu. Taka budowa została w późniejszym czasie zabroniona. Innowacja wprowadzona przez Sarazena polegała na przylutowaniu dodatkowego spoiwa do dolnej, tylnej części kija, tak by to ona w pierwszej kolejności wchodziła w piasek przy uderzeniu, a nie lico łopatki co miało ułatwić wchodzenie pod piłkę. Takie rozwiązanie dodawało również ciężkości kijowi, który mógł z większą łatwością przedzierać się przez cięższy piasek, oraz wybijać głębiej znajdujące się piłki. To dzięki takiej budowie kija Sarazen stał się prekursorem techniki, w której przy grze z bunkra nie staramy się uderzyć w piłkę, ale w piasek znajdujący się przed nią. Od tamtej pory zarówno budowa kija, jak i technika gry stały się powszechne wśród golfistów zawodowych i amatorskich na całym świecie, a sand wedge zaczął być używany do gry także z obszarów innych niż bunkier, co zapoczątkowało rewolucję w krótkiej grze i pozwoliło na osiąganie jeszcze niższych wyników. Sarazen jest znany również jako autor "Strzału, o którym usłyszał Świat" w turnieju Masters z 1935 roku. To była finałowa runda, 15 dołek par 5 i 235-yardowe zagranie 4-wood, którym trafił do dołka robiąc albatbatrosa czyli 3 poniżej par. Dodatkowego smaku całej sytuacji dodawał fakt, że Sarazen miał w tym momencie 3 uderzenia straty do leadera, które odrobił jednym strzałem. Turniej zakończył się w rezultacie zwycięstwem Sarazena, który w 18 dołkowej dogrywce dnia następnego pokonał Craig'a Wood'a. Co ciekawe, w chwili wykonywania sławnego strzału czek dla zwycięzcy (w wysokości $1,500 !!!) został podobno już wypisany dla Wood'a, który już skończył rundę, a jego przewaga wydawała się niezagrożona. Jak się okazało Craig Wood miał czekać na swój tytuł Masters jeszcze sześć kolejnych lat. „Mostek Sarazen'a” na polu Augusta National zyskał swą nazwę w dwudziestą rocznicę tego zwycięstwa, a wspomniany strzał na trwałe wszedł do historii golfa.

Pomimo swego niewielkiego wzrostu (1,66 m) Sarazen potrafił uderzać piłkę na dalekie odległości, nawet w porównaniu z mocniejszymi i wyższymi zawodnikami. Swoją grę pokazywał w licznych objazdowych turniejach, promując golfa i własne umiejętności, czym udawało mu się dobrze zarabiać na życie, przy innych niż dzisiejsze realiach. Jako wielokrotny triumfator wielkich turniejów, także po okresie swej świetności brał udział w turniejach zawodowych w latach 60tych, a nawet sporadycznie 70tych minionego wieku. Przez całą swoją golfową karierę nosił charakterystyczny rodzaj puf, które w okresie jego największych zwycięstw stały się bardzo popularne. Także po oficjalnym zakończeniu kariery Sarazen był zapraszany jako honorowy gość na trunieje Masters. W latach 1981-1999, dołączył do Byrona Nelsona i Sam Snead'a, oddających honorowy strzał na rozpoczęcie każdorocznego Masters.

Jego zasługą jest także popularyzacja dyscypliny poprzez komentowanie w telewizjnym programie Wonderful World of Golf. W wieku 71 lat, Sarazen zrobił hole-in-one podczas British Open Championship w 1973 roku. W 1992, przyznano mu nagrodę im. Boba Jones'a, najwyższe wyróżnienie przyznawane przez United States Golf Association w uznaniu jego golfowego dorobku. Sarazen jest także posiadaczem wciąż najdłuszego kontraktu sponsorskiego w zawodowym sporcie – jego kontrakt z Wilson Sporting Goods trwał od 1923 aż do śmierci, a więc 75 lat Sarazen założył także Fundację im. Gene and Mary Sarazenów przyznającej stypendia studenckie. Przez wiele lat Sarazen ubrany w swe pufy oddawał pierwszy strzał na corocznym turnieju golfowym mającym na celu zbieranie środków na cele Fundacji. Sarazen zmarł w Naples na Florydzie w 1999, w wieku 97 lat. W 2000 roku, Sarazen znalazł się na 11 miejscu w plebiscycie magazynu Golf Digest na najlepszego golfistę wszech czasów.

Wygrane turniejów typu Major (7):

• 1922 - U.S. Open (pokonał m.in. Bobby'ego Jones'a), PGA Championship (The PGA Championship do 1958 roku było rozgrywane w trybie Match Play – pokonał Emmeta Frencha)

• 1923 - PGA Championship (pokonał w finale Waltera Hagena)

• 1932 - U.S. Open, British Open

• 1933 - PGA Championship (pokonał w finale Willie Gogin'a)

• 1935 - Masters Tournament

Wygrane pozostałe turnieje PGA Tour:

• 1922 - Southern (Spring) Open

• 1925 - Metropolitan Open

• 1926 - Miami Open

• 1927 - Long Island Open, Miami Open, Metropolitan PGA

• 1928 - Miami Beach Open, Miami Open, Nassau Bahamas Open, Metropolitan PGA

• 1929 - Miami Open, Miami Beach Open

• 1930 - Miami Open, Agua Caliente Open, Florida West Coast Open, Concord Country Club Open, United States Pro Invitational, Western Open, Lannin Memorial Tournament, Middle Atlantic Open

• 1931 - Florida West Coast Open, La Gorce Open, Lannin Memorial Tournament

• 1932 - True Temper Open, Coral Gables Open

• 1935 - Massachusetts Open, Long Island Open

• 1937 - Florida West Coast Open, Chicago Open

• 1938 - Lake Placid Open

• 1941 - Miami Biltmore International Four-Ball (z Benem Hoganem)

Wygrane seniorskie:

• 1954 PGA Seniors' Championship

• 1958 PGA Seniors' Championship

Drugi Wielki Triumwirat: Bobby, Walter, Gene  Srazen oraz…Johnny Farrell (pokonał Bobbiego Jonesa w U.S. Open w 1928)

Źródło: PGA Polska