Dobre intencje, zła koncepcja - część 1

Większość złych strzałów gramy na własne życzenie. I robimy to zupełnie nieświadomie. Nikt nie chce bowiem celowo utopić piłki, uderzyć w ziemię przed piłkę czy też zagrać slice’a poza granice pola.

Swing / setup

Gołym okiem widać, że coś tu nie gra. Mocno napięta prawa ręka otwiera ramiona, czyli obraca je w stronę celu. Taka pozycja promuje ścieżkę out-to-in, której konsekwencją może być niepożądany slice. A im bardziej chcemy uniknąć strzału skręcającego w prawą stronę, tym bardziej machamy w lewą (czyli out-to-in) i piłka kręci jeszcze bardziej. Zatem odsunięcie prawej stopy delikatnie zamknie pozycję bioder i może nieco wyprostować strzał. W trenerskim żargonie określa się to jako „leczenie syfu pudrem”. Skoro ramiona celują w lewo, a biodra w prawo, to kręgosłup przypomina węża – co jest szybką drogą do kontuzji. Do tego mocno napięta prawa ręka i o harmonijnym ruchu nie ma mowy. 

Swing / setup

Stań tak, aby stopy, miednica i ramiona ustawione były równolegle względem siebie. W większości przypadków wyluzowanie prawej ręki i ustawienie prawego łokcia bliżej ciałą pozwala na bardziej anatomiczną postawę. Jeśli pod tym kątem lewe przedramię widoczne jest nad prawym, to jesteś na dobrej drodze!

Chipping / pozycja piłki

Ciężar na lewo, piłka na prawo i gotowe – bounce wyłączony z gry i możemy chip-pować techniką tzw. dziobaka. I w większości przypadków sprawdza się ona dość skutecznie, aż do czasu, kiedy kij trafi przed piłkę i zagramy tzw. żabkę. Wtedy logika podpowiada nam następujące rozwiązanie: skoro kij uderzył przed piłkę, to ustawmy piłkę jeszcze bardziej z tyłu i po kłopocie. I chwilę może to zadziałać, ale kij zaczyna pracować tak stromo, że szanse na trafienie przed piłkę ciągle rosną. I wpadamy w błędne koło – piłka bardziej z tyłu, kij uderza pionowo – szach-mat. Nie mówiąc już o zerowych szansach na zagranie wysokiego, miękko lądującego strzału na green i zaimponowanie swoim współgraczom niezwykłą finezją i wyczuciem.

Chipping / pozycja piłki

Jeśli piłka ustawiona będzie na wysokości mostka (dla uproszczenia – okolice guzika przy kołnierzyku), a prawa dłoń na wysokości piłki, to o wiele bardziej eksponujemy bounce – czyli stworzoną przez genialnych inżynierów część kija, która ma ułatwiać krótką grę. Nawet trafiając przed piłkę, kij prześlizgnie się po trawie, co zagwarantuje przyzwoity kontakt. Metoda dziobaka z kolei spowoduje, że kij wbije się w ziemię. Wybór należy do ciebie!

Swing / follow through

Znienawidzona przez golfistów na całym świecie – pozycja chicken wing. Nie tylko fatalnie wychodzi na zdjęciach i w niczym nie przypomina zawodników z PGA Tour, ale jest też dość nieefektywna i daje mało przyjemności. Najgorszym pomysłem jest tu próba prostowania rąk po uderzeniu, bo nawet jeśli się uda, to nie rozwiąże problemu – ten bowiem leży gdzie indziej. Należy się zastanowić, co doprowadziło do tej pozycji i jaki „układ taneczny” za to odpowiada. W większości wypadków winne jest nieprawidłowe rozłożenie ciężaru ciała (na palcach lub na prawej nodze), w wyniku czego nie można się obrócić w stronę celu. A skoro ciało nie jest obrócone, jedyny sposób, aby trafić w piłkę, to przyspieszenie prawej ręki.

Swing / follow through

Najlepszym rozwiązaniem jest trenowanie uderzeń wyłącznie lewą ręką. Dodatkowo przeniesienie ciężaru ciała na lewą stronę ułatwi nam trafienie w piłkę. W dłuższej perspektywie to ćwiczenie przyniesie zamierzony efekt, gdyż będzie można bardziej obrócić ciało w momencie uderzenia, a co za tym idzie – wyprostować ręce i uwolnić więcej energii. Nie tylko piłka poleci dalej, ale też będziemy mogli pochwalić się zdjęciem rodem z PGA Tour.

Putting / „bujanka”

Puttować można na wiele sposobów, ale jedno jest pewne – im mniej ruchomych elementów, tym bardziej powtarzalny ruch. A im bardziej powtarzalny ruch, tym łatwiej kontrolować kierunek i odległość, na jaką uderzamy. Zatem taniec na putting greenie jest wskazany, ale dopiero po trafieniu do dołka, a nie w trakcie wykonywania zamachu.

Putting / „bujanka”

Przede wszystkim zwróć uwagę na balans – czy ciężar ciała jest równomiernie rozłożony na palce/ pięty oraz prawą i lewą stopę. Asymetria będzie zawsze korygowana jakimś ruchem, co jest najmniej potrzebne przy puttowaniu. Zwróć uwagę, aby sylwetka była stabilna, ale bez zbędnych napięć – te zazwyczaj oznaczają blokadę jakiegoś elementu ciała, który chce się poruszyć. Ogranicz ruch do pracy ramion lub barków. Sposobów na wykonanie putta jest mnóstwo, pamiętaj jednak o tym, aby był jeden „silnik” całego ruchu. Dobrzy gracze mają stabilny tułów i obracają wyłącznie głowę, aby zobaczyć, jak toczy się piłka. Tych nieco słabszych łatwo rozpoznać po szuraniu butami po greenie.

Pitching / backswing

Wielu golfistów uważa, że najtrudniejszy strzał to odległość 30–70 metrów. Tych graczy zazwyczaj łączą wspólne elementy – niepoprawna technika lub koncentracja na niewłaściwych elementach. Najczęstszym błędem przy takich strzałach jest nadmierny kąt między lewym ramieniem a kijem. Im bardziej, dla uproszczenia, zegniemy nadgarstki, tym bardziej będą one musiały wrócić do pozycji wyjściowej. Jeśli zrobimy to za wcześnie lub za mocno, kij trafi przed piłkę. Jeśli za późno lub za słabo, trafimy w krawędź piłki. A bez dobrego kontaktu nie ma mowy o precyzji. Tylko przy idealnym timingu jesteśmy w stanie czysto trafić piłkę.

Pitching / backswing

Zdecydowanie łatwiejszą opcją jest szerokie odprowadzenie kija. Obracając ciało, postaraj się, aby dłonie były możliwie daleko od ciała – towarzyszy temu uczucie prostych rąk i większej pracy ramion. Dystans, na który chcesz uderzyć, kontroluj na dwa sposoby: długością zamachu (im większy, tym dalej poleci piłka) oraz doborem kija (mniejszy kąt spowoduje, że piłka poleci niżej i dalej).

Golf&Roll 01/2021

Fot Marek Darnikowski